"ΟΧΙ"

Η 28η Οκτωβρίου είναι....

και ποια είμαι εγώ για να σας πω τι είναι;Όλοι,το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ανοίξουμε τα βιβλία μας,το διαδίκτυο,τα μάτια μας,οτι έχει ο καθείς και να ενημερωθούμε έστω και για τα βασικά που αφορούν όχι μόνο εκείνη τη μέρα,αλλά και εκείνο τον καιρό.

Μια φορά και έναν καιρό λοιπόν, υπήρξε στο χάρτη μια χώρα,που διαμορφώθηκε και αυτή όπως και όλες οι άλλες, μόλις που φτιαχνόταν όλος ο κόσμος,σε έναν πλανήτη,που κάποιοι τύποι,Μάγιας είπαν ο ένας τον άλλον,προφήτεψαν πως μια μέρα θα καταστραφεί,γιατί το σύμπαν γύρω γύρω δε θα μπορέσει να κρατήσει τις ορμές του.Τα χρόνια περάσαν λοιπόν και εκείνη η χώρα που βρέθηκε ανάμεσα σε τόσες άλλες,ίσως και η μικρότερη από όλες,έπεσε πάνω σε μια θάλασσα και από το νερό της έφτιαξε χωριά,κάμπους και έναν ήλιο για στεφάνι.Πολλοί την είπαν ευλογημένο τόπο,άλλοι παράδεισο,άλλοι κάτι άλλο και ξέρετε,οι φήμες βοηθούν πολύ τον εχθρό να εκδηλωθεί. 

Μια μέρα λοιπόν, μια πολύ πιο κρύα χώρα,με μουντό καιρό, καθόλου θάλασσα,χιόνια και βροχές,αποφάσισε να κλέψει τις γύρω χώρες της,να πάρει κάτι από τη λάμψη τους,ανάμεσά τους και η μικρότερη και έβαλε τους ανθρώπους της να δουλεύουν σα μερμήγκια.Πολλά έγιναν εντωμεταξύ, η ιστορία είναι πολύ πλούσια και άλλες χώρες μιμήθηκαν εκείνο τον κρύο τόπο και υπέγραψαν συνθήκες καταστροφης.Η μικρή αυτη χώρα ποτίστηκε με αίμα,έχασε μέρη της,άφησε ανθρώπους της να φύγουν,ερήμωσε στα βουνά,γέμισε με καταφύγια, αλλά επέζησε.Βρήκε το τρόπο και εξακολούθησε να αναπνέει.Σα τα φυτά που τα έθαψαν κάτω από μπετό,μήπως και σταματήσουν να φυτρώνουν,μα η φύση αγαπάει τον ήλιο και τα λουλούδια είναι πολύ περήφανα για να αρνηθούν να μη μυρίσεις τις όμορφες ευωδιές που βγάζουν τα σώματά τους και κάπως έτσι βρήκαν τρόπο να ανταμώσουν έστω και μία ακτίνα ηλίου.Και βγαίνουν από το γύψο τους,ακόμη και αν είναι σακατεμένα,όμως περήφανα που μπόρεσαν να αφήσουν το μυαλό τους να γίνει ευέλικτο σε κάθε κακουχία,ανακαλύπτοντας σχισμές ζωής και αέρα.Εκεί,όπου ακούμπησαν τις μύτες τους και πήραν οξυγόνο,για άλλα τόσα χρόνια, λεγόντας ένα ηχηρό "ΟΧΙ",δυνατά,όσο πιο δυνατά μπορούσαν να το ξεφωνήσουν,για να φτάσει μέχρι και την πιο αδιάφορη χώρα,λες και εκείνη θα μπορούσε να ξυπνήσει όπως όλες οι άλλες και να βάλει άλλη μια υπογραφή στη συνθήκη καταστροφής του μικρού εκείνου τόπου.

Τότε,ήρθαν οι "κακοί" οι λύκοι,εδώ κατοικούσαν,και είπαν ψέματα πως τάχα είναι πρόβατα και πως σκεφτήκανε λύσεις για να βγάλουν τους ανθρώπους από τις σπηλιές και να στείλουν από εκεί που ήρθαν όλους εκείνους τους ξένους,που δεν μπόρεσαν να σταματήσουν όλα όσα έκαναν για να  πληγώσουν.Οι άνθρωποί της,εμπιστεύτηκαν ένα κουκλοθέατρο που ζωντάνευε μπροστά τους σιγά σιγά,με καλές κούκλες,όμορφες,εντυπωσιακές,αλλά όσο περισσότερο υποκρίνονταν εκείνες οι κούκλες,τόσο πιο πολύ μεταμορφώνονταν σε τρομακτικές φιγούρες με μεγάλες μύτες στις μουτσούνες τους και φίδια στα μαλλιά τους.Όταν πια ο λαός του μικρού τόπου το κατάλαβε,ήταν αργά... Και εκείνη η μικρή χώρα,βρέθηκε να ζει κάτω από έναν κλοιό συμμαχιών,συμφωνιών,πυρετωδών συζητήσεων,σκλαβιάς.

Η παραπάνω ιστορία,δε χρειάζεται να διαβαστεί στα βιβλία,ούτε και να διδαχτεί στα σχολεία.Ακούς δικαιολογίες,"δε μας το παν αυτό στο σχολείο",αλλα δεν είναι τίποτα άλλο,παρά μια φθηνή συμπεριφορά ανθρώπων που βολεύτηκαν στη βούληση της δικής τους άρνησης για ζωή,σε μία ζωή που έπλεξαν οι μεγαλύτεροι για αυτούς από χάρτινα θεμέλια. Γιατί κάποια στιγμή θα μεγαλώσεις,δε γίνεται για πάντα να παραμένεις μικρός και οι χτίστες της χάρτινης ζωής σου,θα φύγουν,γιατί έτσι το θέλησαν οι ουρανοί και εσύ θα μείνεις μόνος,αμαθής σε αγώνες επιβίωσης,και θα πεθάνεις μονάχος σου σε μια φυλακή του όχι,σε μια φυλακή που δεν άξιζες, γεμάτη από χαρτόκουτα και ξεχαμένες ισορίες.

 Και κάπου εκεί,συναντάμε και όλα εκείνα τα παιδιά που δεν έχουν μάθει ακόμα να συγκρατούν τις εφηβικές ερωτοτροπίες τους,έστω για εκείνη τη στιγμή.Που δεν έχουν μάθει να σέβονται το χώμα που πατάνε,που θεωρούν αστεία τα εμβατήρια και δύσκολα τα βήματα μιας παρέλασης που ευτυχώς που υπάρχει και αυτή και μπορούμε να χάσουμε δυο μέρες σχολείο.Ρεπορταζ με κοντές φούστες και ζελέ στα μαλλιά παίρνουν μέρος στα μίντια κάθε χρόνο,όμως κανείς δε βγήκε να πει από που προήλθε όλη αυτή η ενδυματολογική ασυναρτησία που δε ταυτίζεται καθόλου με τα γεγονότα της μέρας αυτής. Ίσως άμα κάποιος εξηγούσε σε αυτά τα παιδιά,πως εκείνο το σύννεφο που βλέπουν στην άκρη του ουρανού τους να πλησιάζει την πόλη τους,δεν είναι βροχή ή άνεμος,αλλά η σελίδα 1,2,3,4....100...1050...της ιστορίας μας,και πως ο δικός μας κομήτης που προφήτεψαν οι Μάγιας είναι τα ίδια προβλήματα πάνω από τη χώρα μας,που θα αφανίσουν και το τελευταίο ίχνος Έλληνα που ζει και αναπνέει σε αυτόν το τόπο,ίσως να φορέσουν μια πιο μακριά φούστα και να αφήσουν τα χαχανα με το διπλανό αγοράκι που έχει παραγγείλει ήδη τον καφέ του.

Αν είσαι ανίδεος,είναι επειδή το διάλεξες να πας με εκείνη την πλευρά,επειδή βαρέθηκες να γίνεις κάτι καλό και χρήσιμο,επειδή η ανδρεία για εσένα είναι άλλη μια λέξη στο λεξικό,επειδή ο εαυτός σου δεν μπόρεσε να ξεράσει τα απόβλητα που σου φορτώνει ολημερίς η μολυσμένη ενημέρωση ή ξέχασε να σου "ξεφορτώσει" το περιβάλλον σου.

Κάποιοι είπαν,γυρίστε το κεφάλι από την άλλη όταν θα περνάτε από μπροστα τους,μη τους κοιτάξετε ούτε λεπτό. Κάποιοι άλλοι πρόσθεσαν,γιατί θα πάνε νομίζετε;Και κάποιοι άφησαν να διαρρεύσει πως ο Ελληναρας πρωθυπουργός μας που δε μιλάει καλά ελληνικά,είπε να φύγουν όλοι και να παρελάσουν μονάχα οι σημαιοφόροι και οι παραστάτες.Πέρσι,δεν πέταξαν τα αεροπλάνα πάνω από τις πόλεις μας,φέτος θα φύγουν μαθητές,του χρόνου θα μείνουνε μονάχα τα "στρατά" και ύστερα θα βρούμε άλλη μέρα να γιορτάσουμε,γιατί εκείνη τη μέρα,κανείς δε θα μας επιτρέπει να ξεμυτίσουμε από τις πόρτες των σπιτιών μας.Όπως έγινε και με εκείνον τον φίλαθλο που ύψωσε το πανό "ελευθερίας" του μέσα στο γήπεδο,για να βρεθεί λίγο αργότερα να συλλαμβάνεται, επειδή εκδήλωσε δημοκρατικά τη γνώμη του.Δημοκρατικά και φιλελεύθερα συμφώνησαν όλοι γύρω του να φωνάξουν συνθήματα για τη δική τους ελευθερία,αλλά αλα ελληνικά την έκαναν από την πίσω πόρτα,όταν πραγματοποιήθηκε η προσαγωγή εκείνου του ανθρώπου,για άλλη μια φορά ένας λάθος άνθρωπος μπαίνει στη φυλακή και μένουν απέξω πεθαμένες ψυχες,δοσίλογες.Κανείς δε βρέθηκε,έστω από τους διπλανούς του,έξω από το τμήμα,να πάρει το μέρος του.Και ας συμφωνούσε.

Αγαπητοί μου φίλοι.ΑΝ θέλετε να μας συμβούν μέρες με μέλλον,καλό είναι και εμείς να ρίξουμε μια ματιά στα παλιά και να νοιώσουμε το παρελθόν μας.Να αφουγκραστούμε τι ζήσανε οι άνθρωποί μας εκείνες τις μέρες,γιατί θα τα ζήσουμε και εμείς,ίσως όχι τόσο "βαρειά" όσο εκείνοι,πιο μοντέρνα από αυτούς,μα θα τα ζήσουμε,γιατί τα ζούμε.Αν μυρίσουμε για κάποια δευτερόλεπτα εκείνον τον άνεμο που φύσαγε πάνω από τις πόλεις μας, μια φορά και έναν καιρό,ίσως μόνο τότε να καταλάβουμε πως όλες οι στιγμές δεν είναι ίδιες και πως ο καφές πρέπει να περιμένει και ας κρυώσει.Καλύτερα να κρυώσει ο καφές μας,παρά η Ελλάδα που έχουμε μέσα μας.