LOVE ACTUALLY...indeed!

ΟΚ. Πείτε μου με το χέρι στην καρδιά. 

Τι κάνει μια κοπέλα που συνήθιζε να λέει μπλιααααχ σε εξαιρετικά ερωτικές-συναισθηματικές ταινίες, όταν δει μία από αυτές, για μία ακόμη φορά και την απολαύσει τόσο, που να της φαίνεται η ζωή της ζωούλα; Όσοι μπήκατε στον κόπο κάποτε να δειτε το Love Actually, μάλλον έχετε καταλάβει πόσο δύσκολη θα είναι για μενα αυτή η βραδιά. Όσοι πάλι δε το είδατε, μάλλον πρέπει να αποκτήσετε αυτή τη μικρή, αλλά ενδιαφέρουσα εμπειρία. Και όσοι το είδατε, αλλά είπατε θριαμβευτικά, που είναι ο κουβάς να βγάλω τα πατατάκια, μάλλον, ξέρω εγώ; Ίσως να είστε οι φυσιολογικοί. Ή να μη φτάσατε ποτέ εκεί που ήθελε να σας πάει η ταινία. Κάντε μια δεύτερη προσπάθεια με το "Holiday". Και αν δε τα καταφέρετε ούτε με αυτό, τουλάχιστον δε θα κλαίτε για το χρόνο σας. Ελάτε. Μην κοροϊδευόμαστε! Ποιος βαριέται όταν για δύο ολόκληρες ώρες παρακολουθεί το Jude Law να είναι ένας τρυφερός πατέρας ή την Cameron Diaz να... να... απλά να είναι η Cameron Diaz;

Όπως και να χει, με αφορμή το Love Actually, εγώ έχω να πω δυο πράγματα που με βασάνισαν καθόλη τη διάρκεια της ταινίας. Γιατί τα πράγματα στο τομέα έρωτας είναι τόσο λειψά; Προς Θεού, μην παρεξηγηθεί πως είμαι καμιά αχάριστη, μα γιατί στις ταινίες το 'σ'αγαπώ' είναι τόσο υπερήφανο, ενώ στη ζωή είναι τόσο δεδομένο; Δεν έχω παράπονο από τη δική μου ζωή, αλλά έχω όταν βλέπω τον πρωθυπουργό να ψάχνει τη χοντρούλα σε έναν τεράστιο δρόμο της κακιάς μεριάς του Λονδίνου, τόσο απεγνωσμένα, ώστε να τραγουδάει φάλτσα ακόμη και τα κάλαντα. Και αναρωτιέμαι ειλικρινά, γιατί οι άνθρωποι έχουμε κλειστεί τόσο δυνατά στο μέσα μας και δεν αφήνουμε τις καρδιές μας να ζήσουνε λίγες στιγμές κινηματογράφου; Το θεωρούμε γελοίο; Παραμύθι; Ψέμα;

Αν το καλοσκεφτείς, εφόσον ο κόσμος πηγαίνει ακόμα στο σινεμά και ενοικιάζει ταινίες στα DVDάδικα ή τέλος πάντων βρίσκει τρόπο να τις δει και να χαλάσει κάποιες ώρες για αυτές, μάλλον σε κάτι ελπίζει. Μάλλον κάτι θέλει να δει μέσα σε εκείνες. Κάτι που θα του λείπει. Γιατί κλαίμε στις ταινίες ή γελάμε; Αναρωτηθήκατε ποτέ; Επειδή έχουν εικόνα. Όχι. Και ένα ντοκυμαντέρ διαθέτει το πακέτο ήχος και εικόνα και μάλιστα σε άριστη ποιότητα, αλλά εγώ δεν είδα ποτέ κάποιον να κλαίει για την καημένη τη ζέβρα που την κατασπάραξε το λιοντάρι, ακούγοντας ταυτόχρονα τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες του σπικάζ! Ενώ όσον αφορά τις ταινίες; Μάλλον γιατί κάτι διαδραματίζεται εκεί μέσα, που υπάρχει παράλληλα και στις ζωούλες μας ή το ακριβώς αντίθετο. Δε γίνεται τίποτα απολύτως. Και αυτό , νομίζω πως πρέπει να είναι το χειρότερο. Εκτός αν η ταινία είναι το "21 γραμμάρια" ή η "Λάμψη", οπότε σε αυτή την περίπτωση, καλύτερα που είναι ένα απλό φιλμ των δύο ωρών και τίποτα από όσα γίνονται  εκεί μέσα, δε γίνονται και εδώ έξω. Ή μήπως γίνονται δίπλα μας και εμείς δε το έχουμε καταλάβει;

Δε ξέρω αν φταίνε τα Χριστούγεννα, το μυαλό μου ή το Love Actually, αλλά φίλοι μου παρατηρώ πολλή δυστυχία γύρω μας. Αφόρητη μιζέρια και γκρίνια μπόλικη, φτάνει να καλύψει μία ντουλάπα από DVDs. Και λυπάμαι που οι άνθρωποι χάνουμε το χιούμορ μας και ειδικά σε οτι αφορά τον έρωτα.

Γιατί μας φαίνεται γελοίο να πούμε σε κάποιον που τον θέλουμε τόσο πολύ, την αλήθεια; Μήπως εκείνος γελάσει μαζί μας; Ε και λοιπόν; Αν θέλει να γελάσει, ας γελάσει. Το δικό του συναίσθημα ίσως να πρέπει να έρχεται σε δεύτερη μοίρα, την ιδια ώρα που το δικό μας δεν μπορεί να πάρει ανάσα.

Γιατί να μη ζήσουμε το μεγάλο έρωτα και να τον φωνάξουμε άμα τον ζούμε; 

Γιατί να μην κλάψουμε άμα πονέσουμε και γιατί να μη χωρίσουμε αν δεν πάει άλλο; 

Γιατί να ζούμε τις ζωές που θέλουν οι άλλοι να ζούμε ή που πρέπει να ζούμε; 

Και γιατί ο γκόμενος ή η γκόμενα πρέπει να αρέσει σε όλο τον κόσμο; 

Γιατί πρέπει να παντρευτούμε εκείνον ή εκείνη που έχει κάτι που θέλει κάποιος άλλος ή επειδή είμαστε τόσα χρόνια μαζί και τι κρίμα να χαθούν; 

Γιατί να πούμε όχι σε εκείνον ή σε εκείνη που θα μας χτυπήσει την πόρτα και θα μας πει "σε θέλω τόσο που δεν μπορώ να μετρήσω τους σφυγμούς της καρδιάς μου τις νύχτες που πλαγιάζω και νομίζω πως άμα σε σκέφτομαι περισσότερο από οτι σε έχω θα πάθω ασφυξία την ώρα που θα κοιμάμαι και θα πεθάνω"; 

Ουυυυυυ! Πολύ ρομαντικό; Γελάς; Αισθάνεσαι άβολα; Με κοροιδεύεις; Μήπως πρώτα να κοιτάξεις μέσα σου και να ψάξεις για το τι σε κάνει εσένα ευτυχισμένο; Ίσως άμα γελούσαμε περισσότερο με τους εαυτούς μας και λιγότερο με τα λόγια ή τις πράξεις των άλλων, να ήμασταν πραγματικά ευτυχισμένοι. Να είχαμε πραγματικά αυτό που επιθυμούμε και όχι κάτι σε υποκατάστατο. Ότι μπορεί να σημαίνει για τον καθένα αυτό. Να ζούσαμε πραγματικά στην πραγματικότητα και τα φιλμ να ήταν τα παραμύθια. Όχι οι ζωές μας. 

Τι είναι πιο ψεύτικο; Τα φίλμ ή αυτό που ζεί μέσα στο κεφάλι σας καθημερινά;

Συμβουλές για τα "εναλλακτικά" Χριστούγεννα και το νέο έτος

Δε σας έχουν καλέσει στο πάρτυ της χρονιάς και έχετε αγοράσει την κατακόκκινη τουαλέτα που μοστράρεται στις σελίδες του Elle;

Δεν έχετε λεφτά να αγοράσετε την κατακόκκινη τουαλέτα ή το κουστούμι Hugo Boss που μοστράρονται στις σελίδες του Elle;

Η ζωή σας είναι φτιαγμένη με λιγότερη χρυσόσκονη και περισσότερους αγοραστούς κουραμπιέδες;

Δε βρίσκεται τραπέζι σε ένα ξεχασμένο ρεμπετάδικο που ήταν η τελευταία σας ελπίδα για την παραμονή των Χριστουγέννων;

Ε και τι έγινε;

Τα Χριστούγεννα είναι και πάλι εδώ και μόνο αυτό πρέπει να σε απασχολεί! Αργήσαμε λίγο να το καταλάβουμε η αλήθεια είναι και για αυτό θα δικαιολογήσω τα παραπονά σου, διότι απο στολίδια φέτος στη δική μας πόλη, την Αθήνα, ζήσαμε μεν, δε τα είδαμε δε. Όπως και να χει όμως, ας μην είμαστε γκρινιάρηδες σα το μίζερο, αλλά πάντοτε γλυκούλη Εμπενίζερ Σκρούτζ, που βλέπει μόνο την αρνητική πλευρά της ζωής και ας αφήσουμε για λίγο κατάχαμα τις κακές σκέψεις και τα παράπονα. Ήρθαν τα Χριστούγεννα και αυτό πρέπει μόνο να μας απασχολεί! 

Θα ήταν βέβαια πιο πειστικό αν είχαμε λίγο χιόνι να σκεπάζει τις ταράτσες των πολυκατοικιών μας, ειδικά όταν βλέπουμε για πεντηκοστή φορά το "Μόνος στο Σπίτι", σε όλα τα κανάλια ανεξαιρέτως και σκάμε από το κακό μας, καθώς οι ήρωες γλιστράνε στο λευκό χιόνι, παρόλα αυτά, πρέπει να σκεφτόμαστε, πως υπάρχουν και μέρη στον πλανήτη, όπως η Αυστραλία, όπου οι Άγιοι Βασίληδες ντύνονται με κόκκινα μαγιώ και βουτάνε στις θάλασσες, αντί να κουμπώνουν μέχρι επάνω το χοντρό τζάκετ τους και να παίρνουμε θάρρος από κάτι τέτοιες σουρεάλ εικόνες. Εξάλλου, μην είμαστε και εντελώς αχάριστοι, έχει κρύο και παντού γύρω μας μυρίζει καπνός από τζάκια. Κάτι είναι και αυτό, συμφωνείτε; Και επιπλέον, ακούς τη βροχή να πέφτει πάνω στα τζάμια σου, που δίνει στις γιορτές μας ένα κινηματογραφικό τόνο. Άμα βάλεις και στο player ένα δισκάκι με χαρούμενα τραγουδάκια, βλέπε jingle bell και το λιγότερο φιλικό Last Christmas και νοικιάσεις από το βίντεο κλαμπ ότι υπάρχει σε χριστουγεννιάτικο μελό με οικογένειες και εραστές που τα βρίσκουν πάντα στο τέλος, πάρεις  αγκαλιά και ένα-δύο μελομακάρονα ή κουραμπιέδες, με μέτρο πάντα, και στρωθείς στο σαλόνι σου, μπροστά από το στολισμένο δέντρο σου, δεν μπορεί, θα τη ζήσεις την ατμόσφαιρα. Χωρίς πολυτέλειες και γκλάμορους σελίδες περιοδικών. Πολυτέλεια στις μέρες μας εξάλλου, είναι οι στιγμές που θα θυμόμαστε για πάντα. Και προσοχή με τα πολλά γλυκά! Γιατί άμα οι γιορτές σας μελαγχολούν μία, να δείτε τι θα κάνει ο καθρέφτης σας μετά!

Ήρθαν τα Χριστούγεννα!

Επιπροσθέτως, φέτος, θα έρθουμε όλοι πιο κοντά, αναγκαστικώς και μη, αφού θα βγούμε λιγότερο από τα σπίτια μας, λόγω κρίσεως, και επομένως ξυλωμένης τσέπης. Εμένα προσωπικά, αυτό δε με ενοχλεί καθόλου. Θα έπρεπε να είχαμε πράξει τοιουτρόπως πολύ νωριτερα ούτως ή άλλως, αλλά ποτέ δεν είναι αργά για να διορθώσεις τα λάθη του παρελθόντος. Διότι άμα το καλοσκεφτείς, γιατί να υποχρεώνεται κανείς να πληρώνει κάθε χρόνο διπλάσιες και τριπλάσιες τιμές σε τραπέζια και μπουκάλια και φαγητά, παράλληλα με τόσο κόσμο-κάπνα-σπρωξίδι-αγένεια σερβιτόρων-νέρωμα στο κρασί-double dot-κοντά,πολύ κοντά, μαύρα στράπλες φορέματα, λες και ήταν προσφορά στο προηγούμενο τεύχος του Elle μέσα σε σελοφάν-καρό πουκάμισα-κλαρίνο, με τόση κίνηση και με τόσα άλλα, που μπορούν να σου σπάσουν τα νεύρα, να στα κάνουν κομμάτια, να σε κάνουνε να αισθανθείς τόσο λίγος και στο τέλος να απορήσεις, μα πως περνάνε καλά όλοι αυτοί που δείχνει το δελτίο ειδήσεων του Star παύλα κονσέρβα ρεπορτάζ: "αν δε τα είδατε όλα πέρσι, σας τα δείχνουμε και πάλι φέτος να τα εμμπεδώσετε"; 

Όχι, όχι, όχι. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να μας έρχονται κατακούτελα κάθε χρόνο οι υπερφουσκωμένοι λογαριασμοί και τα ύπουλα παιχνίδια των διαφημίσεων και του μάρκετινγκ. Ούτε στην Αράχωβα θα πάμε με ογδόντα ευρώ τη διανυκτέρευση, ούτε στη Βανδή, ούτε σε ρεμπετάδικο στου Ψυρρή με ελάχιστη κατανάλωση είκοσι ευρώ το άτομο. Και άμα είστε τόσο απεγνωσμένοι να ζήσετε ένα τριήμερο στο Πήλιο, γιατί δε το κάνετε μετά τις γιορτές που θα χτυπάνε τις μύγες οι ξενοδόχοι μία μία και θα σας έχουν και στα ώπα ώπα; Η συμβουλή η δική μου είναι να  κάτσουμε στα αυγά μας, στο σπίτι μας, με τους φίλους μας, τους αγαπημένους μας, να φάμε και να πιούμε αυτά που αρέσουν σε εμάς, να παίξουμε τα παιχνίδια μας και να χορέψουμε, να γιορτάσουμε, χωρίς να είμαστε πεταμένοι δεξιά και αριστερά στα πατάρια και άμα κουραστούμε από την συγγενική-οικογενειακή υπερφόρτωση, ας βγούμε έξω και για ένα ποτό, δε χάλασε ο κόσμος και μόλις βαρεθούμε και εκεί, γυρίζουμε στο σπίτι μας και αύριο πάλι από την αρχή!

ΗΡΘΑΝ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

Και επειδή λοιπόν τα Χριστούγεννα είναι εδώ, σύντομα, θα έρθει και ο καινούργιος χρόνος, που ξέρω πόσο πολύ τον περιμένετε όλοι, μαζί σας και εγώ, θέλω να φορέσετε το πιο ωραίο σας χαμόγελο, να θυμηθείτε την καλύτερη και ομορφότερη στιγμή σας, να ξεχάσετε για λίγο τους καυγάδες και τα μούτρα, τις ίντριγκες και τα αναπάντητα ερωτηματικά "τι θα κάνω εγώ με το μέλλον μου;" και να απολαύσετε ο ένας τη συντροφιά του άλλου. Ίσως να είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε τη μοίρα μας και να υποδεχτούμε το νέο έτος πιο ευδιάθετοι από ποτέ και ας μη φοράμε εκείνη την κόκκινη τουαλέτα του Elle. Έχω ένα προαίσθημα, πως άμα μας δει αυτό να χαμογελάμε, παρόλες τις δυσκολίες μας, θα χαμογελάσει και εκείνο. Και τι καλύτερο φίλοι μου από ένα καλό ξεκίνημα με μια τόσο σημαντική νέα γνωριμία, όπως αυτή με τον καινούριο χρόνο;

Καλά Χριστούγεννα σε όλους μας λοιπόν και με το καλό να μας έρθει η νέα χρονιά. Πιο ζουμερή, πιο όμορφη, πιο δοτική. Σα τη Τζέσικα Ράμπιτ, που φοράει εδώ και χρόνια την κόκκινη τουαλέτα της και ας μη διαβάζει περιοδικά. Και ας ευχηθούμε να πιάσουν τόπο οι ευχές μας και του χρόνου, να γελάμε περισσότερο. Χρόνια πολλά!

Αν ήμουν πλούσια...

Αν ήμουν πλούσια...

-->δε θα με ένοιαζε να στείλω το βιογραφικό μου και στο τελευταίο τυχόντα. Όταν θα μου έλεγε η γιαγιά μου, "παιδί μου, κάνε υπομονή, κανείς δε χάνεται", εγώ δε θα την αμφισβητούσα και θα γυρνούσα το κεφάλι από την άλλη για να μη με δει που σκάω από το κακό μου.


-->δε θα με ένοιαζε να παίρνω μέρος σε διαγωνισμούς που στήνονται σε ιστοσελίδες για να κερδίσω ένα κοσμηματάκι. Θα πήγαινα κατευθείαν στο κατάστημα και θα έπαιρνα και ένα και δύο και όσα μου άρεσαν.

-->δε θα μελαγχολούσα τόσο συχνά που θα έβλεπα τα αεροπλάνα να ταξιδεύουν. θα έμπαινα σε ένα και θα ταξίδευα στον κόσμο.

-->θα ασχολιόμουν αποκλειστικά με αυτό που αγαπώ. Το βιβλίο, τη συγγραφή, το θέατρο. Ακόμη και αν χρειαζόταν να "χτίσω" τη δική μου εταιρεία από την αρχή.

-->δε θα πρόσεχα τόσο τη διατροφή μου, ούτε θα έβαζα τη μπάλα του πιλάτες στο χαλί από μόνη μου και θα κουνιόμουν πέρα δώθε. Θα είχα κάποιον άλλον να τα κάνει για μένα.

-->δε θα ανησυχούσα για πολλά που ακούγονται στα μέσα ενημέρωσης. Ούτε για τις απεργίες στο μετρό, ούτε για το χαράτσι της ΔΕΗ, ούτε για το ποσοστό της ανεργίας, ούτε για την ακρίβεια στο πετρέλαιο. Θα ήταν όλα αυτά πολύ μακρινά... Βλέπετε κανένα να ανησυχεί στη χώρα μας για τον πόλεμο στο Ιράν;


-->δε θα μπορούσα να κλάψω που φέτος τα Χριστούγεννα η πόλη μας θυμίζει νεκροφόρα σε έρημο τόπο σε ταινία του Χίτσκοκ. Που το Σύνταγμα σκύβει το κεφάλι του αμίλητο, να υπομένει τη τιμωρία του να παραμείνει αφώτιστο και αυτά τα Χριστούγεννα. Θα βρισκόμουν στο Λονδίνο ή τη Βιέννη, εκεί που όλα είναι στολισμένα από τον Οκτώβρη.

-->δε θα φοβόμουν να γυρίσω μετά τις 6 μόνη μου στο σπίτι, μήπως και μου κλέψουνε τη τσάντα ή μου χαράξουν το πρόσωπο για να μου πάρουν ένα παλιό τηλέφωνο ή καποιες σημειώσεις της σχολής. Θα είχα κάποιον να με φυλάει και ας είχα τα ίδια ακριβώς πράγματα στη τσάντα ή και περισσότερα.

-->δε θα έλεγα, "να κάνω παιδί;τρελάθηκες;και τι θα τρώει;ρίζες του βουνού;"

-->Μπορεί και να έβλεπα τηλεόραση. Τόσο πολύ μάλιστα, που να νομίζω πως όλα όσα συμβαίνουν εκεί μέσα, είναι η ζωή μας όλη, διαγράφοντας έτσι λίγο λίγο το δώρο των προσωπικών στιγμών.

-->θα είχα και πλούσιες φίλες και πλούσιο γκόμενο και όλοι εμείς οι πλούσιοι θα χαλάγαμε τα λεφτά μας στα "νυχτάδικα", στα ινστιτούτα, στη Μύκονο, στο Ροβανιέμι.

-->θα είχα και πλούσια κουπ και ας φαινόμουν σα γίδι μετά το ξύρισμα για πουκάμισο και λίγο πριν μπει στο φούρνο πλάι στις πατάτες και το δεντρολίβανο.

-->δε θα παιδευόμουν εκατό χρόνια με μίξερ και λαδόκολες στην κουζίνα για να φτιάξω τις συνταγές των μεγάλων σεφ. Θα έκανα πάρτι και θα τους καλούσα να μου μαγειρέψουν. Ή θα πήγαινα στα εστιατόριά τους κάθε τρεις και λίγο.

-->θα γινόμουν το κορίτσι που τα δοκιμάζει όλα με την πρώτη. Και το extreme sport και τη ζούμπα και όλα. Πόσο καιρό να φας άλλωστε στο μανικιούρ; Θα βαρεθείς κάποτε. Επίσης ότι μου έλεγαν να διορθώσω σωματικώς θα το διορθωνα. Γυμναστική στα χέρια, βαράκια στα πόδια, πατινάζ και μάσκες σστη ξηρή τρίχα, λιγότερο λίπος στα πλαϊνά...να συνεχίσω;

-->θα γινόμουν εύκολα ηθοποιός και ας μην είχα σπουδάσει. Θα σπούδαζα μετά. Αφού θα ήξερα όλη την Αθήνα, η έλλειψη γνώσεων ή ταλέντου, δε θα ήταν πρόβλημα. Και μόλις θα έπαιζα δεξιά και αριστερά, θα γινόμουν κάτι άλλο γιατί θα είχα βαρεθεί.

-->Μάλλον θα ήμουν ένας ευτυχισμένος άνθρωπος καθώς θα κοίταζα την άπλα της θάλασσας που θα ξεπετάγονταν από τα πανάκριβα μπονζάι από το πανάκριβο σπίτι μου με τα μωσαικά και τα έπιπλα Chesterfield.

...Δεν είμαι όμως φτωχή και ας μην είμαι πλούσια. Είμαι άνθρωπος, χωρίς ταμπέλες και εύχομαι για πράγματα, χωρίς να σταματήσω να ελπίζω. Γελάω και κλαίω και έχω φίλους και φίλες και βγαίνω και περνάω καλά και την επόμενη μέρα δεν πάω πουθενά γιατί τα λεφτά ξοδεύτηκαν και μελαγχολώ και βρίζω το σύστημα και τους πολιτικούς και αλλάζω κανάλι όταν βλέπω για την ανεργία ...

Αν η ζωή ήταν  φτωχή, δε θα υπήρχαν ούτε οι φτωχοί, ούτε και οι πλούσιοι. Δε θα υπήρχε η Άνοιξη, ούτε τα καλοκαίρια. Δε θα υπήρχαν τόσα ρούχα στις βιτρίνες, ούτε τόσα προιόντα στα ράφια. Θα ήμασταν πολύ λιγότεροι και θα είχαμε πολλά περισσότερα. Θα είχαμε μισές επιθυμίες και τα όνειρά μας θα ήταν πιο απλά. Αν ήμουν πλούσια, θα ήθελα να μπορούσα να είμαι ακόμα άνθρωπος που μπορεί και δε χάνει το χιούμορ του. Που στο τέλος της μέρας μπορεί ακόμα να ονειρεύεται. Που να πιστεύει για πάντα, πως για να ξυπνήσεις, πρέπει πρώτα να κοιμηθείς.

Ακόμη να πιστέψεις στον Αη Βασίλη;

Αυτό που μου άρεσε πάντοτε στα Χριστούγεννα και μου αρέσει ακόμα δηλαδή, είναι όλη αυτή η ανεξήγητη ευτυχία που βγαίνει από μέσα μας, λες και ξαφνικά ποτίζονται οι πόλεις με κόκκους χαράς. Εντάξει, παραδέχομαι πως υπάρχουν κάποιοι φανατικοί του Σκρουτζ, που γκρινιάζουν και βαριούνται όλη αυτή την καλή χαρά που βρίσκεται γύρω τους, αλλά μήπως θυμάστε στο τέλος τι παθαίνει εκείνος ο γκρινιάρης γεράκος; Χαίρεται και αυτός! Με τη βοήθεια του "κοινού" βέβαια, αλλά ποιος άνθρωπος γεννήθηκε μόνος για να πεθάνει και έτσι; Οπότε αυτό που ακούγεται από εδώ και από εκεί ως φήμη, πως τα Χριστούγεννα δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ένα μαγικό φίλτρο που έχει τη δύναμη να μεταμορφώσει τη θλίψη σε τόνους χαράς και όρεξης, μάλλον τελικά είναι αλήθεια. 

Φέτος, τα πράγματα είναι πιο δύσκολα με την κρίση και τις μειώσεις σε μισθούς, τα χαράτσια, την κακοποίηση της προσωπικής ευτυχίας, αλλά άμα βάλεις στο ραδιόφωνο να ακούσεις πέντε έξι τραγουδάκια με το θέμα των γιορτών, να δεις που όλα θα σου περάσουν για μια στιγμή. Όχι, δε λέω πως τα προβλήματα εξαφανίζονται ως δια μαγείας στο κόκκινο τσουβάλι του Αη Βασίλη, αλλά τουλάχιστον γίνεται μια φιλότιμη προσπάθεια να καταλάβει κανείς, πως πέρα από το μαύρο και το γκρι, υπάρχουν και άλλα χρώματα στην παλέτα και πως τελικά αυτό που λέει ο λαός πως η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή, ε, μάλλον είναι και αυτό πραγματικότητα. Τα Χριστούγεννα φέτος τα χρειαζόμαστε ακόμη περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά. Και τις γιρλάντες του και τα παραμύθια του και όλα τα γλυκά του. Όλα αυτά τα στοιχεία του που πουλούν ζεστασιά στους ανθρώπους είναι απαραίτητα. Αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια.

Το μεγάλο ψέμα είναι οι υποσχέσεις που ακούμε καθημερινά και που ελπίζαμε, οτι τουλάχιστον κοντά στις γιορτές, μία από αυτές θα έμπαινε κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο στο σαλόνι μας, δίπλα ακριβώς από τη φάτνη μας. Αλλά φαίνεται πως μερικοί, φροντίζουν να κλέβουν τα δώρα των άλλων, χωρίς να υπολογίσουν τις συνέπειες και τα ανθρώπινα συναισθήματα. Δεν πειράζει. Στα παραμύθια των Χριστουγέννων, πάντοτε υπήρχαν τα κακά καλικαντζαράκια που τρυπώναν με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο μέσα στα σπίτια των ανθρώπων και πειράζαν τα πράγματά τους. Αλλα αυτό, δε στέρησε ποτέ από κανέναν τα Χριστούγεννά του. 

Θέλω να πω, πως επειδή ζω σε ένα σπίτι που βρίσκεται πολλούς ορόφους ψηλά και από εκεί απλώνεται από τα παιδικά μου χρόνια κιόλας το βλέμμα μου σχεδόν σε όλη την Αθήνα, έχω μάθει από εκεί πάνω, να βλέπω τα προβλήματα πολύ μικρά, σχεδόν συρρικνωμένα, και θα συμβούλευα να κάνετε και εσείς το ίδιο. Ίσως κάποιοι, να χρειαστεί όντως να ανεβείτε σε μια ταράτσα κάποιου κτιρίου, για να διαπιστώσετε πόσο μικρός είναι ο κόσμος μας. Πρέπει να το κάνετε. Το χρωστάμε όλοι στους εαυτούς μας. Γιατί οι στιγμές με ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα μας, μας αγαπούν και τους αγαπούμε, δεν είναι δεδομένες και μπορούν να χαθούν από τη μία στιγμή στην άλλη. Και κάτι μέρες σαν αυτές, που το κλίμα είναι λιγάκι πιο φιλικό και ευαίσθητο, ίσως θα πρέπει να το αφήσουμε να μας επηρεάσει, με τον ίδιο ακιβώς τρόπο που επιτρέπουμε ένα σωρό άλλα γεγονότα να μας πειράζουν τη διάθεση, και να εκτιμήσουμε κάποια πράγματα που μας συμβαίνουν, λίγα ή πολλά, δεν έχει καμία σημασία, χωρίς γκρίνια, χωρίς μιζέρια, χωρίς δηθενιές. Γιατί οτι εύχεσαι και οτι αισθάνεσαι, αυτό παίρνεις πίσω στο τέλος. 

Οπότε... ξεκίνα να μετράς αντίστοιχα για τα Χριστούγεννα και πρόσεχε τι εύχεσαι γιατί Santa is ALWAYS coming to town....