LOVE ACTUALLY...indeed!

ΟΚ. Πείτε μου με το χέρι στην καρδιά. 

Τι κάνει μια κοπέλα που συνήθιζε να λέει μπλιααααχ σε εξαιρετικά ερωτικές-συναισθηματικές ταινίες, όταν δει μία από αυτές, για μία ακόμη φορά και την απολαύσει τόσο, που να της φαίνεται η ζωή της ζωούλα; Όσοι μπήκατε στον κόπο κάποτε να δειτε το Love Actually, μάλλον έχετε καταλάβει πόσο δύσκολη θα είναι για μενα αυτή η βραδιά. Όσοι πάλι δε το είδατε, μάλλον πρέπει να αποκτήσετε αυτή τη μικρή, αλλά ενδιαφέρουσα εμπειρία. Και όσοι το είδατε, αλλά είπατε θριαμβευτικά, που είναι ο κουβάς να βγάλω τα πατατάκια, μάλλον, ξέρω εγώ; Ίσως να είστε οι φυσιολογικοί. Ή να μη φτάσατε ποτέ εκεί που ήθελε να σας πάει η ταινία. Κάντε μια δεύτερη προσπάθεια με το "Holiday". Και αν δε τα καταφέρετε ούτε με αυτό, τουλάχιστον δε θα κλαίτε για το χρόνο σας. Ελάτε. Μην κοροϊδευόμαστε! Ποιος βαριέται όταν για δύο ολόκληρες ώρες παρακολουθεί το Jude Law να είναι ένας τρυφερός πατέρας ή την Cameron Diaz να... να... απλά να είναι η Cameron Diaz;

Όπως και να χει, με αφορμή το Love Actually, εγώ έχω να πω δυο πράγματα που με βασάνισαν καθόλη τη διάρκεια της ταινίας. Γιατί τα πράγματα στο τομέα έρωτας είναι τόσο λειψά; Προς Θεού, μην παρεξηγηθεί πως είμαι καμιά αχάριστη, μα γιατί στις ταινίες το 'σ'αγαπώ' είναι τόσο υπερήφανο, ενώ στη ζωή είναι τόσο δεδομένο; Δεν έχω παράπονο από τη δική μου ζωή, αλλά έχω όταν βλέπω τον πρωθυπουργό να ψάχνει τη χοντρούλα σε έναν τεράστιο δρόμο της κακιάς μεριάς του Λονδίνου, τόσο απεγνωσμένα, ώστε να τραγουδάει φάλτσα ακόμη και τα κάλαντα. Και αναρωτιέμαι ειλικρινά, γιατί οι άνθρωποι έχουμε κλειστεί τόσο δυνατά στο μέσα μας και δεν αφήνουμε τις καρδιές μας να ζήσουνε λίγες στιγμές κινηματογράφου; Το θεωρούμε γελοίο; Παραμύθι; Ψέμα;

Αν το καλοσκεφτείς, εφόσον ο κόσμος πηγαίνει ακόμα στο σινεμά και ενοικιάζει ταινίες στα DVDάδικα ή τέλος πάντων βρίσκει τρόπο να τις δει και να χαλάσει κάποιες ώρες για αυτές, μάλλον σε κάτι ελπίζει. Μάλλον κάτι θέλει να δει μέσα σε εκείνες. Κάτι που θα του λείπει. Γιατί κλαίμε στις ταινίες ή γελάμε; Αναρωτηθήκατε ποτέ; Επειδή έχουν εικόνα. Όχι. Και ένα ντοκυμαντέρ διαθέτει το πακέτο ήχος και εικόνα και μάλιστα σε άριστη ποιότητα, αλλά εγώ δεν είδα ποτέ κάποιον να κλαίει για την καημένη τη ζέβρα που την κατασπάραξε το λιοντάρι, ακούγοντας ταυτόχρονα τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες του σπικάζ! Ενώ όσον αφορά τις ταινίες; Μάλλον γιατί κάτι διαδραματίζεται εκεί μέσα, που υπάρχει παράλληλα και στις ζωούλες μας ή το ακριβώς αντίθετο. Δε γίνεται τίποτα απολύτως. Και αυτό , νομίζω πως πρέπει να είναι το χειρότερο. Εκτός αν η ταινία είναι το "21 γραμμάρια" ή η "Λάμψη", οπότε σε αυτή την περίπτωση, καλύτερα που είναι ένα απλό φιλμ των δύο ωρών και τίποτα από όσα γίνονται  εκεί μέσα, δε γίνονται και εδώ έξω. Ή μήπως γίνονται δίπλα μας και εμείς δε το έχουμε καταλάβει;

Δε ξέρω αν φταίνε τα Χριστούγεννα, το μυαλό μου ή το Love Actually, αλλά φίλοι μου παρατηρώ πολλή δυστυχία γύρω μας. Αφόρητη μιζέρια και γκρίνια μπόλικη, φτάνει να καλύψει μία ντουλάπα από DVDs. Και λυπάμαι που οι άνθρωποι χάνουμε το χιούμορ μας και ειδικά σε οτι αφορά τον έρωτα.

Γιατί μας φαίνεται γελοίο να πούμε σε κάποιον που τον θέλουμε τόσο πολύ, την αλήθεια; Μήπως εκείνος γελάσει μαζί μας; Ε και λοιπόν; Αν θέλει να γελάσει, ας γελάσει. Το δικό του συναίσθημα ίσως να πρέπει να έρχεται σε δεύτερη μοίρα, την ιδια ώρα που το δικό μας δεν μπορεί να πάρει ανάσα.

Γιατί να μη ζήσουμε το μεγάλο έρωτα και να τον φωνάξουμε άμα τον ζούμε; 

Γιατί να μην κλάψουμε άμα πονέσουμε και γιατί να μη χωρίσουμε αν δεν πάει άλλο; 

Γιατί να ζούμε τις ζωές που θέλουν οι άλλοι να ζούμε ή που πρέπει να ζούμε; 

Και γιατί ο γκόμενος ή η γκόμενα πρέπει να αρέσει σε όλο τον κόσμο; 

Γιατί πρέπει να παντρευτούμε εκείνον ή εκείνη που έχει κάτι που θέλει κάποιος άλλος ή επειδή είμαστε τόσα χρόνια μαζί και τι κρίμα να χαθούν; 

Γιατί να πούμε όχι σε εκείνον ή σε εκείνη που θα μας χτυπήσει την πόρτα και θα μας πει "σε θέλω τόσο που δεν μπορώ να μετρήσω τους σφυγμούς της καρδιάς μου τις νύχτες που πλαγιάζω και νομίζω πως άμα σε σκέφτομαι περισσότερο από οτι σε έχω θα πάθω ασφυξία την ώρα που θα κοιμάμαι και θα πεθάνω"; 

Ουυυυυυ! Πολύ ρομαντικό; Γελάς; Αισθάνεσαι άβολα; Με κοροιδεύεις; Μήπως πρώτα να κοιτάξεις μέσα σου και να ψάξεις για το τι σε κάνει εσένα ευτυχισμένο; Ίσως άμα γελούσαμε περισσότερο με τους εαυτούς μας και λιγότερο με τα λόγια ή τις πράξεις των άλλων, να ήμασταν πραγματικά ευτυχισμένοι. Να είχαμε πραγματικά αυτό που επιθυμούμε και όχι κάτι σε υποκατάστατο. Ότι μπορεί να σημαίνει για τον καθένα αυτό. Να ζούσαμε πραγματικά στην πραγματικότητα και τα φιλμ να ήταν τα παραμύθια. Όχι οι ζωές μας. 

Τι είναι πιο ψεύτικο; Τα φίλμ ή αυτό που ζεί μέσα στο κεφάλι σας καθημερινά;