Συνάχι. Ένας μεγάλος εχθρός του ανθρώπινου είδους.
Να φτερνίζεσαι λες και δεν υπάρχει αύριο.
Να βράζει το στήθος σου, περισσότερο απο οτι βράζει ένα κοτόπουλο μέσα στη χύτρα του.
Και το χειρότερο; Συνήθως έρχεται απροειδοποιήτα, αναπάντεχα, αβάδιστα, από κάποιον άνθρωπο που μπορεί να είναι:
1)περαστικός στο δρόμο, ή
2)στεκόταν απέναντί σου στο βαγόνι του τρένου ή
3)έστω από τον ίδιο σου τον σύντροφο.
Ανάμεσα στα προηγούμενα τρία να ξέρετε πως ο σύντροφος φταίει πάντα για όλα. Και ακόμα και αν δεν έχετε σύντροφο, έχετε συγγενείς, κολλητούς φίλους, κάποιον τέλος πάντων σε τούτο τον κόσμο, που δε θα παραλείψει να σας πάρει μια αγκαλιά, να μπαστακωθεί δίπλα σας, να σας δώσει ένα φιλί και το κακό δεν αργεί πολύ να γίνει!
Δεν μπορώ παρά να μη συμπεράνω, πως όταν κάποιος αρρωσταίνει, κάνει κόμα με τους φίλους του τα μικρόβια και όλοι μαζί αποφασίζουν να πάρουν τα τομάρια τους και να βγουν εκεί έξω, σε ένα περιβάλλον που δεν υπάρχουν κρεβάτια και παπλώματα, το χαρτί υγείας που έχει γίνει προέκταση του χεριού σου μεταμορφώθηκε δια μαγείας σε Zewa Soft χαρτομάντηλα σε κυριλέ συσκευασία και το Ronal βρίσκεται βαθειά χωμένο κάτω από τη τσάντα σου. Πίσω από τα κραγιόν. Πίσω από το κινητό. Πίσω από το βιβλίο που υπόσχεσαι τους τελευταίους δύο μήνες στον εαυτό σου να διαβάσεις. Πίσω από το καθετί.
Το περίεργο στην όλη ιστορία είναι πως όλες τις άλλες μέρες του χρόνου που κάποιος είναι υγιής, τότε μόνο θέλει να κλειστεί στο σπίτι του, να κοιμηθεί στο κρεβάτι του, να λιώσει πάνω στον καναπέ του. Η αρρώστια σε μερικούς ανθρώπους λειτουργεί σαν ελατήριο που δεν αφήνει το σώμα σε ησυχία. Είναι σα να του λέει ζήσε, βγες έξω, η ζωή είναι μικρή και άλλα τέτοια φιλοσοφημένα. Αυτό είναι που λένε πως στα δύσκολα αντιδρά ο οργανισμός; Γιατί με μενα κάτι τέτοιο συμβαίνει. Το κρεβάτι μου δε φαντάζει και τόσο λαχταριστό όταν δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου, πράγμα που εγγυώμαι προσωπικά, οτι δε συμβαίνει όλες τις άλλες μέρες, τις "φυσιολογικές".
Είναι γεγονός! Οι άνθρωποι έχουμε τάσεις μαζοχισμού. Τελεία και παύλα. Και αυτό βέβαια δε μας συμβαίνει ποτέ όταν ήμαστε παιδιά. Όχι, όχι! Τότε, στην ηλικία των 6, των 10, ακόμα και των 16, λέμε, "μαμά δεν μπορώ να πάω σχολείο, πονάει το κεφάλι μου, η κοιλιά μου, το μικρό μου δαχτυλάκι στο αριστερό μου πόδι". Η μαμά που μας έχει αδυναμία ή ο μπαμπάς που δεν είναι και τόσο αυστηρός όσο η μαμά, μας κάνει το χατίρι και μας αφήνει να τυλιχτούμε κάτω από το πάπλωμα μέχρι και τις 12.30. Τότε είμαστε έξυπνοι και το σώμα μας είναι ο μεγάλος ηττημένος, που θα κάτσει μέσα με το ζόρι και θα σκάσει. Υποτίθεται, πως όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος, βάζει μυαλό και αντιλαμβάνεται περισσότερο τα πράγματα και γίνεται και πιο πονηρός για να τις σκαπουλάρει όταν δε θέλει να πάει στο γραφείο. Μόνο που αυτό δε συμβαίνει ποτέ με την ενηλικίωσή μας!
Το σύνδρομο "τραβάτε με και ας κλαίω" γεννιέται με το πακετάκι "έγινες δέκα οχτώ, καλώς ήρθες στον άχαρο κόσμο των ενηλίκων". Μας φτιάχνει η ιδέα του να υποφέρουμε απο εκεί και έπειτα και αυτό το "υποφέρω" μας, αρεσκόμαστε να το κουβαλάμε από εδώ και από εκεί, να το πηγαίνουμε σινεμά στο Mall ή για φαγητό σε κάποιο μαγαζάκι, ακόμη και αν βλέπουμε τα τυριά, τη σαλάτα με το ρόδι και τη μπριζόλα τη χοιρινή και θέλουμε να κάνουμε εμετό. Θα τα φάμε και θα πούμε και ένα τραγούδι γιατί δεν είναι σικ να βγεις για φαγητό και να ρουφάς τη σούπα με το ρύζι.
Τίποτα, τίποτα. Το συνάχι μας κάνει πέρα για πέρα κοινωνικούς. Θέλουμε να δούμε όλο τον κόσμο, κι ας του λέμε "δε σε φιλάω γιατί είμαι άρρωστος", μετά όμως θα καθίσουμε δίπλα του και θα πούμε τα εσώψυχά μας σε μία απόσταση όπου όλα μεταφέρονται, να ξέρετε. Εντωμεταξύ, θα του έχουμε πιάσει και το χέρι με το δικό μας άρρωστο χέρι, λες και δε τρέχει τίποτα. "Κάπου πρέπει να την άρπαξα", θα πει μετά αυτός, εσύ θα κάνεις τον Κινέζο, εκείνος θα θυμηθεί και θα στην πει και στο ενδοιάμεσο, εσύ θα έχεις γίνει περδίκι. Εκείνος από τη λύσσα του, θα βγει έξω και θα κάνει ακριβώς τα ίδια πράγματα και ας σου έλεγε εσένα στο τηλέφωνο "είσαι καθόλου με τα καλά σου; Είναι δυνατόν με αυτή τη γρίπη να γυροφέρνεις στους δρόμους και να την κολλάς πάνω στους ανθρώπους;". Αλλά με το πρώτο φύσημα της μύτης, θα το έχει ξεπεράσει και κάπως έτσι η ιστορία επαναλαμβάνεται και ονομάζεται γρίπη.
Αγαπητοί μου φίλοι, όταν λένε, εκεί έξω είναι ένας άγριος κόσμος που μας περιμένει, έχουν δίκιο. Προσοχή λοιπόν στο ποιον χαιρετάτε, με ποιον μιλάτε και ποιος κάθεται δίπλα σας. Όλα είναι πιθανά να συμβούν.
Περαστικά μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου