LOVE ACTUALLY...indeed!

ΟΚ. Πείτε μου με το χέρι στην καρδιά. 

Τι κάνει μια κοπέλα που συνήθιζε να λέει μπλιααααχ σε εξαιρετικά ερωτικές-συναισθηματικές ταινίες, όταν δει μία από αυτές, για μία ακόμη φορά και την απολαύσει τόσο, που να της φαίνεται η ζωή της ζωούλα; Όσοι μπήκατε στον κόπο κάποτε να δειτε το Love Actually, μάλλον έχετε καταλάβει πόσο δύσκολη θα είναι για μενα αυτή η βραδιά. Όσοι πάλι δε το είδατε, μάλλον πρέπει να αποκτήσετε αυτή τη μικρή, αλλά ενδιαφέρουσα εμπειρία. Και όσοι το είδατε, αλλά είπατε θριαμβευτικά, που είναι ο κουβάς να βγάλω τα πατατάκια, μάλλον, ξέρω εγώ; Ίσως να είστε οι φυσιολογικοί. Ή να μη φτάσατε ποτέ εκεί που ήθελε να σας πάει η ταινία. Κάντε μια δεύτερη προσπάθεια με το "Holiday". Και αν δε τα καταφέρετε ούτε με αυτό, τουλάχιστον δε θα κλαίτε για το χρόνο σας. Ελάτε. Μην κοροϊδευόμαστε! Ποιος βαριέται όταν για δύο ολόκληρες ώρες παρακολουθεί το Jude Law να είναι ένας τρυφερός πατέρας ή την Cameron Diaz να... να... απλά να είναι η Cameron Diaz;

Όπως και να χει, με αφορμή το Love Actually, εγώ έχω να πω δυο πράγματα που με βασάνισαν καθόλη τη διάρκεια της ταινίας. Γιατί τα πράγματα στο τομέα έρωτας είναι τόσο λειψά; Προς Θεού, μην παρεξηγηθεί πως είμαι καμιά αχάριστη, μα γιατί στις ταινίες το 'σ'αγαπώ' είναι τόσο υπερήφανο, ενώ στη ζωή είναι τόσο δεδομένο; Δεν έχω παράπονο από τη δική μου ζωή, αλλά έχω όταν βλέπω τον πρωθυπουργό να ψάχνει τη χοντρούλα σε έναν τεράστιο δρόμο της κακιάς μεριάς του Λονδίνου, τόσο απεγνωσμένα, ώστε να τραγουδάει φάλτσα ακόμη και τα κάλαντα. Και αναρωτιέμαι ειλικρινά, γιατί οι άνθρωποι έχουμε κλειστεί τόσο δυνατά στο μέσα μας και δεν αφήνουμε τις καρδιές μας να ζήσουνε λίγες στιγμές κινηματογράφου; Το θεωρούμε γελοίο; Παραμύθι; Ψέμα;

Αν το καλοσκεφτείς, εφόσον ο κόσμος πηγαίνει ακόμα στο σινεμά και ενοικιάζει ταινίες στα DVDάδικα ή τέλος πάντων βρίσκει τρόπο να τις δει και να χαλάσει κάποιες ώρες για αυτές, μάλλον σε κάτι ελπίζει. Μάλλον κάτι θέλει να δει μέσα σε εκείνες. Κάτι που θα του λείπει. Γιατί κλαίμε στις ταινίες ή γελάμε; Αναρωτηθήκατε ποτέ; Επειδή έχουν εικόνα. Όχι. Και ένα ντοκυμαντέρ διαθέτει το πακέτο ήχος και εικόνα και μάλιστα σε άριστη ποιότητα, αλλά εγώ δεν είδα ποτέ κάποιον να κλαίει για την καημένη τη ζέβρα που την κατασπάραξε το λιοντάρι, ακούγοντας ταυτόχρονα τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες του σπικάζ! Ενώ όσον αφορά τις ταινίες; Μάλλον γιατί κάτι διαδραματίζεται εκεί μέσα, που υπάρχει παράλληλα και στις ζωούλες μας ή το ακριβώς αντίθετο. Δε γίνεται τίποτα απολύτως. Και αυτό , νομίζω πως πρέπει να είναι το χειρότερο. Εκτός αν η ταινία είναι το "21 γραμμάρια" ή η "Λάμψη", οπότε σε αυτή την περίπτωση, καλύτερα που είναι ένα απλό φιλμ των δύο ωρών και τίποτα από όσα γίνονται  εκεί μέσα, δε γίνονται και εδώ έξω. Ή μήπως γίνονται δίπλα μας και εμείς δε το έχουμε καταλάβει;

Δε ξέρω αν φταίνε τα Χριστούγεννα, το μυαλό μου ή το Love Actually, αλλά φίλοι μου παρατηρώ πολλή δυστυχία γύρω μας. Αφόρητη μιζέρια και γκρίνια μπόλικη, φτάνει να καλύψει μία ντουλάπα από DVDs. Και λυπάμαι που οι άνθρωποι χάνουμε το χιούμορ μας και ειδικά σε οτι αφορά τον έρωτα.

Γιατί μας φαίνεται γελοίο να πούμε σε κάποιον που τον θέλουμε τόσο πολύ, την αλήθεια; Μήπως εκείνος γελάσει μαζί μας; Ε και λοιπόν; Αν θέλει να γελάσει, ας γελάσει. Το δικό του συναίσθημα ίσως να πρέπει να έρχεται σε δεύτερη μοίρα, την ιδια ώρα που το δικό μας δεν μπορεί να πάρει ανάσα.

Γιατί να μη ζήσουμε το μεγάλο έρωτα και να τον φωνάξουμε άμα τον ζούμε; 

Γιατί να μην κλάψουμε άμα πονέσουμε και γιατί να μη χωρίσουμε αν δεν πάει άλλο; 

Γιατί να ζούμε τις ζωές που θέλουν οι άλλοι να ζούμε ή που πρέπει να ζούμε; 

Και γιατί ο γκόμενος ή η γκόμενα πρέπει να αρέσει σε όλο τον κόσμο; 

Γιατί πρέπει να παντρευτούμε εκείνον ή εκείνη που έχει κάτι που θέλει κάποιος άλλος ή επειδή είμαστε τόσα χρόνια μαζί και τι κρίμα να χαθούν; 

Γιατί να πούμε όχι σε εκείνον ή σε εκείνη που θα μας χτυπήσει την πόρτα και θα μας πει "σε θέλω τόσο που δεν μπορώ να μετρήσω τους σφυγμούς της καρδιάς μου τις νύχτες που πλαγιάζω και νομίζω πως άμα σε σκέφτομαι περισσότερο από οτι σε έχω θα πάθω ασφυξία την ώρα που θα κοιμάμαι και θα πεθάνω"; 

Ουυυυυυ! Πολύ ρομαντικό; Γελάς; Αισθάνεσαι άβολα; Με κοροιδεύεις; Μήπως πρώτα να κοιτάξεις μέσα σου και να ψάξεις για το τι σε κάνει εσένα ευτυχισμένο; Ίσως άμα γελούσαμε περισσότερο με τους εαυτούς μας και λιγότερο με τα λόγια ή τις πράξεις των άλλων, να ήμασταν πραγματικά ευτυχισμένοι. Να είχαμε πραγματικά αυτό που επιθυμούμε και όχι κάτι σε υποκατάστατο. Ότι μπορεί να σημαίνει για τον καθένα αυτό. Να ζούσαμε πραγματικά στην πραγματικότητα και τα φιλμ να ήταν τα παραμύθια. Όχι οι ζωές μας. 

Τι είναι πιο ψεύτικο; Τα φίλμ ή αυτό που ζεί μέσα στο κεφάλι σας καθημερινά;

Συμβουλές για τα "εναλλακτικά" Χριστούγεννα και το νέο έτος

Δε σας έχουν καλέσει στο πάρτυ της χρονιάς και έχετε αγοράσει την κατακόκκινη τουαλέτα που μοστράρεται στις σελίδες του Elle;

Δεν έχετε λεφτά να αγοράσετε την κατακόκκινη τουαλέτα ή το κουστούμι Hugo Boss που μοστράρονται στις σελίδες του Elle;

Η ζωή σας είναι φτιαγμένη με λιγότερη χρυσόσκονη και περισσότερους αγοραστούς κουραμπιέδες;

Δε βρίσκεται τραπέζι σε ένα ξεχασμένο ρεμπετάδικο που ήταν η τελευταία σας ελπίδα για την παραμονή των Χριστουγέννων;

Ε και τι έγινε;

Τα Χριστούγεννα είναι και πάλι εδώ και μόνο αυτό πρέπει να σε απασχολεί! Αργήσαμε λίγο να το καταλάβουμε η αλήθεια είναι και για αυτό θα δικαιολογήσω τα παραπονά σου, διότι απο στολίδια φέτος στη δική μας πόλη, την Αθήνα, ζήσαμε μεν, δε τα είδαμε δε. Όπως και να χει όμως, ας μην είμαστε γκρινιάρηδες σα το μίζερο, αλλά πάντοτε γλυκούλη Εμπενίζερ Σκρούτζ, που βλέπει μόνο την αρνητική πλευρά της ζωής και ας αφήσουμε για λίγο κατάχαμα τις κακές σκέψεις και τα παράπονα. Ήρθαν τα Χριστούγεννα και αυτό πρέπει μόνο να μας απασχολεί! 

Θα ήταν βέβαια πιο πειστικό αν είχαμε λίγο χιόνι να σκεπάζει τις ταράτσες των πολυκατοικιών μας, ειδικά όταν βλέπουμε για πεντηκοστή φορά το "Μόνος στο Σπίτι", σε όλα τα κανάλια ανεξαιρέτως και σκάμε από το κακό μας, καθώς οι ήρωες γλιστράνε στο λευκό χιόνι, παρόλα αυτά, πρέπει να σκεφτόμαστε, πως υπάρχουν και μέρη στον πλανήτη, όπως η Αυστραλία, όπου οι Άγιοι Βασίληδες ντύνονται με κόκκινα μαγιώ και βουτάνε στις θάλασσες, αντί να κουμπώνουν μέχρι επάνω το χοντρό τζάκετ τους και να παίρνουμε θάρρος από κάτι τέτοιες σουρεάλ εικόνες. Εξάλλου, μην είμαστε και εντελώς αχάριστοι, έχει κρύο και παντού γύρω μας μυρίζει καπνός από τζάκια. Κάτι είναι και αυτό, συμφωνείτε; Και επιπλέον, ακούς τη βροχή να πέφτει πάνω στα τζάμια σου, που δίνει στις γιορτές μας ένα κινηματογραφικό τόνο. Άμα βάλεις και στο player ένα δισκάκι με χαρούμενα τραγουδάκια, βλέπε jingle bell και το λιγότερο φιλικό Last Christmas και νοικιάσεις από το βίντεο κλαμπ ότι υπάρχει σε χριστουγεννιάτικο μελό με οικογένειες και εραστές που τα βρίσκουν πάντα στο τέλος, πάρεις  αγκαλιά και ένα-δύο μελομακάρονα ή κουραμπιέδες, με μέτρο πάντα, και στρωθείς στο σαλόνι σου, μπροστά από το στολισμένο δέντρο σου, δεν μπορεί, θα τη ζήσεις την ατμόσφαιρα. Χωρίς πολυτέλειες και γκλάμορους σελίδες περιοδικών. Πολυτέλεια στις μέρες μας εξάλλου, είναι οι στιγμές που θα θυμόμαστε για πάντα. Και προσοχή με τα πολλά γλυκά! Γιατί άμα οι γιορτές σας μελαγχολούν μία, να δείτε τι θα κάνει ο καθρέφτης σας μετά!

Ήρθαν τα Χριστούγεννα!

Επιπροσθέτως, φέτος, θα έρθουμε όλοι πιο κοντά, αναγκαστικώς και μη, αφού θα βγούμε λιγότερο από τα σπίτια μας, λόγω κρίσεως, και επομένως ξυλωμένης τσέπης. Εμένα προσωπικά, αυτό δε με ενοχλεί καθόλου. Θα έπρεπε να είχαμε πράξει τοιουτρόπως πολύ νωριτερα ούτως ή άλλως, αλλά ποτέ δεν είναι αργά για να διορθώσεις τα λάθη του παρελθόντος. Διότι άμα το καλοσκεφτείς, γιατί να υποχρεώνεται κανείς να πληρώνει κάθε χρόνο διπλάσιες και τριπλάσιες τιμές σε τραπέζια και μπουκάλια και φαγητά, παράλληλα με τόσο κόσμο-κάπνα-σπρωξίδι-αγένεια σερβιτόρων-νέρωμα στο κρασί-double dot-κοντά,πολύ κοντά, μαύρα στράπλες φορέματα, λες και ήταν προσφορά στο προηγούμενο τεύχος του Elle μέσα σε σελοφάν-καρό πουκάμισα-κλαρίνο, με τόση κίνηση και με τόσα άλλα, που μπορούν να σου σπάσουν τα νεύρα, να στα κάνουν κομμάτια, να σε κάνουνε να αισθανθείς τόσο λίγος και στο τέλος να απορήσεις, μα πως περνάνε καλά όλοι αυτοί που δείχνει το δελτίο ειδήσεων του Star παύλα κονσέρβα ρεπορτάζ: "αν δε τα είδατε όλα πέρσι, σας τα δείχνουμε και πάλι φέτος να τα εμμπεδώσετε"; 

Όχι, όχι, όχι. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να μας έρχονται κατακούτελα κάθε χρόνο οι υπερφουσκωμένοι λογαριασμοί και τα ύπουλα παιχνίδια των διαφημίσεων και του μάρκετινγκ. Ούτε στην Αράχωβα θα πάμε με ογδόντα ευρώ τη διανυκτέρευση, ούτε στη Βανδή, ούτε σε ρεμπετάδικο στου Ψυρρή με ελάχιστη κατανάλωση είκοσι ευρώ το άτομο. Και άμα είστε τόσο απεγνωσμένοι να ζήσετε ένα τριήμερο στο Πήλιο, γιατί δε το κάνετε μετά τις γιορτές που θα χτυπάνε τις μύγες οι ξενοδόχοι μία μία και θα σας έχουν και στα ώπα ώπα; Η συμβουλή η δική μου είναι να  κάτσουμε στα αυγά μας, στο σπίτι μας, με τους φίλους μας, τους αγαπημένους μας, να φάμε και να πιούμε αυτά που αρέσουν σε εμάς, να παίξουμε τα παιχνίδια μας και να χορέψουμε, να γιορτάσουμε, χωρίς να είμαστε πεταμένοι δεξιά και αριστερά στα πατάρια και άμα κουραστούμε από την συγγενική-οικογενειακή υπερφόρτωση, ας βγούμε έξω και για ένα ποτό, δε χάλασε ο κόσμος και μόλις βαρεθούμε και εκεί, γυρίζουμε στο σπίτι μας και αύριο πάλι από την αρχή!

ΗΡΘΑΝ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

Και επειδή λοιπόν τα Χριστούγεννα είναι εδώ, σύντομα, θα έρθει και ο καινούργιος χρόνος, που ξέρω πόσο πολύ τον περιμένετε όλοι, μαζί σας και εγώ, θέλω να φορέσετε το πιο ωραίο σας χαμόγελο, να θυμηθείτε την καλύτερη και ομορφότερη στιγμή σας, να ξεχάσετε για λίγο τους καυγάδες και τα μούτρα, τις ίντριγκες και τα αναπάντητα ερωτηματικά "τι θα κάνω εγώ με το μέλλον μου;" και να απολαύσετε ο ένας τη συντροφιά του άλλου. Ίσως να είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε τη μοίρα μας και να υποδεχτούμε το νέο έτος πιο ευδιάθετοι από ποτέ και ας μη φοράμε εκείνη την κόκκινη τουαλέτα του Elle. Έχω ένα προαίσθημα, πως άμα μας δει αυτό να χαμογελάμε, παρόλες τις δυσκολίες μας, θα χαμογελάσει και εκείνο. Και τι καλύτερο φίλοι μου από ένα καλό ξεκίνημα με μια τόσο σημαντική νέα γνωριμία, όπως αυτή με τον καινούριο χρόνο;

Καλά Χριστούγεννα σε όλους μας λοιπόν και με το καλό να μας έρθει η νέα χρονιά. Πιο ζουμερή, πιο όμορφη, πιο δοτική. Σα τη Τζέσικα Ράμπιτ, που φοράει εδώ και χρόνια την κόκκινη τουαλέτα της και ας μη διαβάζει περιοδικά. Και ας ευχηθούμε να πιάσουν τόπο οι ευχές μας και του χρόνου, να γελάμε περισσότερο. Χρόνια πολλά!

Αν ήμουν πλούσια...

Αν ήμουν πλούσια...

-->δε θα με ένοιαζε να στείλω το βιογραφικό μου και στο τελευταίο τυχόντα. Όταν θα μου έλεγε η γιαγιά μου, "παιδί μου, κάνε υπομονή, κανείς δε χάνεται", εγώ δε θα την αμφισβητούσα και θα γυρνούσα το κεφάλι από την άλλη για να μη με δει που σκάω από το κακό μου.


-->δε θα με ένοιαζε να παίρνω μέρος σε διαγωνισμούς που στήνονται σε ιστοσελίδες για να κερδίσω ένα κοσμηματάκι. Θα πήγαινα κατευθείαν στο κατάστημα και θα έπαιρνα και ένα και δύο και όσα μου άρεσαν.

-->δε θα μελαγχολούσα τόσο συχνά που θα έβλεπα τα αεροπλάνα να ταξιδεύουν. θα έμπαινα σε ένα και θα ταξίδευα στον κόσμο.

-->θα ασχολιόμουν αποκλειστικά με αυτό που αγαπώ. Το βιβλίο, τη συγγραφή, το θέατρο. Ακόμη και αν χρειαζόταν να "χτίσω" τη δική μου εταιρεία από την αρχή.

-->δε θα πρόσεχα τόσο τη διατροφή μου, ούτε θα έβαζα τη μπάλα του πιλάτες στο χαλί από μόνη μου και θα κουνιόμουν πέρα δώθε. Θα είχα κάποιον άλλον να τα κάνει για μένα.

-->δε θα ανησυχούσα για πολλά που ακούγονται στα μέσα ενημέρωσης. Ούτε για τις απεργίες στο μετρό, ούτε για το χαράτσι της ΔΕΗ, ούτε για το ποσοστό της ανεργίας, ούτε για την ακρίβεια στο πετρέλαιο. Θα ήταν όλα αυτά πολύ μακρινά... Βλέπετε κανένα να ανησυχεί στη χώρα μας για τον πόλεμο στο Ιράν;


-->δε θα μπορούσα να κλάψω που φέτος τα Χριστούγεννα η πόλη μας θυμίζει νεκροφόρα σε έρημο τόπο σε ταινία του Χίτσκοκ. Που το Σύνταγμα σκύβει το κεφάλι του αμίλητο, να υπομένει τη τιμωρία του να παραμείνει αφώτιστο και αυτά τα Χριστούγεννα. Θα βρισκόμουν στο Λονδίνο ή τη Βιέννη, εκεί που όλα είναι στολισμένα από τον Οκτώβρη.

-->δε θα φοβόμουν να γυρίσω μετά τις 6 μόνη μου στο σπίτι, μήπως και μου κλέψουνε τη τσάντα ή μου χαράξουν το πρόσωπο για να μου πάρουν ένα παλιό τηλέφωνο ή καποιες σημειώσεις της σχολής. Θα είχα κάποιον να με φυλάει και ας είχα τα ίδια ακριβώς πράγματα στη τσάντα ή και περισσότερα.

-->δε θα έλεγα, "να κάνω παιδί;τρελάθηκες;και τι θα τρώει;ρίζες του βουνού;"

-->Μπορεί και να έβλεπα τηλεόραση. Τόσο πολύ μάλιστα, που να νομίζω πως όλα όσα συμβαίνουν εκεί μέσα, είναι η ζωή μας όλη, διαγράφοντας έτσι λίγο λίγο το δώρο των προσωπικών στιγμών.

-->θα είχα και πλούσιες φίλες και πλούσιο γκόμενο και όλοι εμείς οι πλούσιοι θα χαλάγαμε τα λεφτά μας στα "νυχτάδικα", στα ινστιτούτα, στη Μύκονο, στο Ροβανιέμι.

-->θα είχα και πλούσια κουπ και ας φαινόμουν σα γίδι μετά το ξύρισμα για πουκάμισο και λίγο πριν μπει στο φούρνο πλάι στις πατάτες και το δεντρολίβανο.

-->δε θα παιδευόμουν εκατό χρόνια με μίξερ και λαδόκολες στην κουζίνα για να φτιάξω τις συνταγές των μεγάλων σεφ. Θα έκανα πάρτι και θα τους καλούσα να μου μαγειρέψουν. Ή θα πήγαινα στα εστιατόριά τους κάθε τρεις και λίγο.

-->θα γινόμουν το κορίτσι που τα δοκιμάζει όλα με την πρώτη. Και το extreme sport και τη ζούμπα και όλα. Πόσο καιρό να φας άλλωστε στο μανικιούρ; Θα βαρεθείς κάποτε. Επίσης ότι μου έλεγαν να διορθώσω σωματικώς θα το διορθωνα. Γυμναστική στα χέρια, βαράκια στα πόδια, πατινάζ και μάσκες σστη ξηρή τρίχα, λιγότερο λίπος στα πλαϊνά...να συνεχίσω;

-->θα γινόμουν εύκολα ηθοποιός και ας μην είχα σπουδάσει. Θα σπούδαζα μετά. Αφού θα ήξερα όλη την Αθήνα, η έλλειψη γνώσεων ή ταλέντου, δε θα ήταν πρόβλημα. Και μόλις θα έπαιζα δεξιά και αριστερά, θα γινόμουν κάτι άλλο γιατί θα είχα βαρεθεί.

-->Μάλλον θα ήμουν ένας ευτυχισμένος άνθρωπος καθώς θα κοίταζα την άπλα της θάλασσας που θα ξεπετάγονταν από τα πανάκριβα μπονζάι από το πανάκριβο σπίτι μου με τα μωσαικά και τα έπιπλα Chesterfield.

...Δεν είμαι όμως φτωχή και ας μην είμαι πλούσια. Είμαι άνθρωπος, χωρίς ταμπέλες και εύχομαι για πράγματα, χωρίς να σταματήσω να ελπίζω. Γελάω και κλαίω και έχω φίλους και φίλες και βγαίνω και περνάω καλά και την επόμενη μέρα δεν πάω πουθενά γιατί τα λεφτά ξοδεύτηκαν και μελαγχολώ και βρίζω το σύστημα και τους πολιτικούς και αλλάζω κανάλι όταν βλέπω για την ανεργία ...

Αν η ζωή ήταν  φτωχή, δε θα υπήρχαν ούτε οι φτωχοί, ούτε και οι πλούσιοι. Δε θα υπήρχε η Άνοιξη, ούτε τα καλοκαίρια. Δε θα υπήρχαν τόσα ρούχα στις βιτρίνες, ούτε τόσα προιόντα στα ράφια. Θα ήμασταν πολύ λιγότεροι και θα είχαμε πολλά περισσότερα. Θα είχαμε μισές επιθυμίες και τα όνειρά μας θα ήταν πιο απλά. Αν ήμουν πλούσια, θα ήθελα να μπορούσα να είμαι ακόμα άνθρωπος που μπορεί και δε χάνει το χιούμορ του. Που στο τέλος της μέρας μπορεί ακόμα να ονειρεύεται. Που να πιστεύει για πάντα, πως για να ξυπνήσεις, πρέπει πρώτα να κοιμηθείς.

Ακόμη να πιστέψεις στον Αη Βασίλη;

Αυτό που μου άρεσε πάντοτε στα Χριστούγεννα και μου αρέσει ακόμα δηλαδή, είναι όλη αυτή η ανεξήγητη ευτυχία που βγαίνει από μέσα μας, λες και ξαφνικά ποτίζονται οι πόλεις με κόκκους χαράς. Εντάξει, παραδέχομαι πως υπάρχουν κάποιοι φανατικοί του Σκρουτζ, που γκρινιάζουν και βαριούνται όλη αυτή την καλή χαρά που βρίσκεται γύρω τους, αλλά μήπως θυμάστε στο τέλος τι παθαίνει εκείνος ο γκρινιάρης γεράκος; Χαίρεται και αυτός! Με τη βοήθεια του "κοινού" βέβαια, αλλά ποιος άνθρωπος γεννήθηκε μόνος για να πεθάνει και έτσι; Οπότε αυτό που ακούγεται από εδώ και από εκεί ως φήμη, πως τα Χριστούγεννα δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ένα μαγικό φίλτρο που έχει τη δύναμη να μεταμορφώσει τη θλίψη σε τόνους χαράς και όρεξης, μάλλον τελικά είναι αλήθεια. 

Φέτος, τα πράγματα είναι πιο δύσκολα με την κρίση και τις μειώσεις σε μισθούς, τα χαράτσια, την κακοποίηση της προσωπικής ευτυχίας, αλλά άμα βάλεις στο ραδιόφωνο να ακούσεις πέντε έξι τραγουδάκια με το θέμα των γιορτών, να δεις που όλα θα σου περάσουν για μια στιγμή. Όχι, δε λέω πως τα προβλήματα εξαφανίζονται ως δια μαγείας στο κόκκινο τσουβάλι του Αη Βασίλη, αλλά τουλάχιστον γίνεται μια φιλότιμη προσπάθεια να καταλάβει κανείς, πως πέρα από το μαύρο και το γκρι, υπάρχουν και άλλα χρώματα στην παλέτα και πως τελικά αυτό που λέει ο λαός πως η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή, ε, μάλλον είναι και αυτό πραγματικότητα. Τα Χριστούγεννα φέτος τα χρειαζόμαστε ακόμη περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά. Και τις γιρλάντες του και τα παραμύθια του και όλα τα γλυκά του. Όλα αυτά τα στοιχεία του που πουλούν ζεστασιά στους ανθρώπους είναι απαραίτητα. Αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια.

Το μεγάλο ψέμα είναι οι υποσχέσεις που ακούμε καθημερινά και που ελπίζαμε, οτι τουλάχιστον κοντά στις γιορτές, μία από αυτές θα έμπαινε κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο στο σαλόνι μας, δίπλα ακριβώς από τη φάτνη μας. Αλλά φαίνεται πως μερικοί, φροντίζουν να κλέβουν τα δώρα των άλλων, χωρίς να υπολογίσουν τις συνέπειες και τα ανθρώπινα συναισθήματα. Δεν πειράζει. Στα παραμύθια των Χριστουγέννων, πάντοτε υπήρχαν τα κακά καλικαντζαράκια που τρυπώναν με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο μέσα στα σπίτια των ανθρώπων και πειράζαν τα πράγματά τους. Αλλα αυτό, δε στέρησε ποτέ από κανέναν τα Χριστούγεννά του. 

Θέλω να πω, πως επειδή ζω σε ένα σπίτι που βρίσκεται πολλούς ορόφους ψηλά και από εκεί απλώνεται από τα παιδικά μου χρόνια κιόλας το βλέμμα μου σχεδόν σε όλη την Αθήνα, έχω μάθει από εκεί πάνω, να βλέπω τα προβλήματα πολύ μικρά, σχεδόν συρρικνωμένα, και θα συμβούλευα να κάνετε και εσείς το ίδιο. Ίσως κάποιοι, να χρειαστεί όντως να ανεβείτε σε μια ταράτσα κάποιου κτιρίου, για να διαπιστώσετε πόσο μικρός είναι ο κόσμος μας. Πρέπει να το κάνετε. Το χρωστάμε όλοι στους εαυτούς μας. Γιατί οι στιγμές με ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα μας, μας αγαπούν και τους αγαπούμε, δεν είναι δεδομένες και μπορούν να χαθούν από τη μία στιγμή στην άλλη. Και κάτι μέρες σαν αυτές, που το κλίμα είναι λιγάκι πιο φιλικό και ευαίσθητο, ίσως θα πρέπει να το αφήσουμε να μας επηρεάσει, με τον ίδιο ακιβώς τρόπο που επιτρέπουμε ένα σωρό άλλα γεγονότα να μας πειράζουν τη διάθεση, και να εκτιμήσουμε κάποια πράγματα που μας συμβαίνουν, λίγα ή πολλά, δεν έχει καμία σημασία, χωρίς γκρίνια, χωρίς μιζέρια, χωρίς δηθενιές. Γιατί οτι εύχεσαι και οτι αισθάνεσαι, αυτό παίρνεις πίσω στο τέλος. 

Οπότε... ξεκίνα να μετράς αντίστοιχα για τα Χριστούγεννα και πρόσεχε τι εύχεσαι γιατί Santa is ALWAYS coming to town....

"Το όνειρο του σκύλου"

"Άμα με ξυπνάνε πολύ νωρίς νυστάζω και μετά γκρινιάζω. Ευτυχώς τα παπλώματα του σπιτιού κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους και έτσι βρίσκω το τρόπο μου να τρυπώνω μέσα σε αυτά και να ξεχνάνε ακόμα και την παρουσία μου σε αυτό το σπίτι.

Αυτό το σπίτι δεν είναι ένα οποιοδήποτε σπίτι. Είναι το δικό μου σπίτι. Με μαμά, μπαμπά και αδέλφια. Κομπλέ που λένε. Εγώ, είμαι ο πιο μικρός από όλους και όπως θα έχετε ήδη καταλάβει, καταφέρνω και κλέβω τις εντυπώσεις. Είμαι όμως και εγώ αξιολάτρευτος με τα μαύρα μου μαλλιά και τα μεγάλα μου μάτια. Έτσι μου λένε οι άλλοι. Εγώ δε τα βγάζω από το μυαλό μου.

Συνήθως όταν κάτι με ενοχλεί, κλαίω. Όχι για πολλή ώρα. Πιο πολύ μουρμουράω, παρά κλαίω, αλλά καμιά φορά οι δικοί μου τα παίρνουν στο κρανίο που ακούν τις γκρίνιες μου και μου βάζουν τις φωνές. Ο μπαμπάς μου περισσότερο, ειδικά άμα βλέπει τις ειδήσεις, το δελτίο καιρού ή το ποδόσφαιρο. Το έχω τσεκάρει και έχω βγάλει τα συμπεράσματά μου. Ανάμεσα στα τρία παραπάνω, ο μπαμπάς μου θυμώνει πραγματικά όταν εγώ κάνω φασαρία την ώρα που ακούει για τον καιρό, πράγμα που και εμένα με εκνευρίζει γιατί εντάξει, άμα είναι χειμώνας, είναι χειμώνας και άμα έξω σκάει ο τζίτζικας που λένε, δε θα έρθει ξαφνικά χαλάζι Αυγουστιάτικα.

Α! Εμένα μου αρέσει ο χειμώνας πολύ περισσότερο από το καλοκαιρι. Καταρχάς, το χειμώνα, δε με κουρεύουν τόσο συχνά. Συνήθως για κούρεμα, επειδή εγώ είμαι πολύ μικρός και θα χαθώ, που αν με άφηναν δηλαδή, αυτό θα έκανα, γιατί μισώ τη διαδικασία του κουρέματος τόσο πολύ, όσο και τις κονσέρβες, με πηγαίνει ο αδελφός μου. Και εκείνος βαριέται ή με συμπονά, δεν έχω καταλάβω ακριβώς τη διάθεσή του, γιατί ο μεγάλος μου αδελφός μιλάει πολύ στο τηλέφωνο και αμα το αφήσει για λίγο, έτσι, για να μου ρίξει μια ματιά, εγώ δεν προλαβαίνω να καταλάβω και πολλά, οπότε δε ξέρω να σας πω σίγουρα. Πάντως με πηγαίνει, είτε βαριέται, είτε με λυπάται, γιατί άπαξ και το πει η μαμά, τελείωσε, είναι νόμος.

Δε ξέρω για τη δική σας τη μαμά, πάντως η δική μου είναι ένα μεγάλο κόκαλο που θέλεις όλη τη μέρα να το γλύφεις. Είναι όμορφη, γλυκιά, έξυπνη και μαγειρεύει τα καλύτερα γιουβαρλάκια του κόσμου. Αγαπαω τόσο πολύ τη μαμά μου. Μυρίζει τόσο όμορφα και μου αρέσει τόσο πολύ να χώνω το κεφάλι μου στην κοιλιά της ή στο λαιμό της ή οπουδήποτε τέλος πάντων και εκείνη να με χαϊδεύει. Με έχει κακομάθει λένε, και ας μην είμαι μοναχογιός και όταν γυρίζει στο σπίτι και με βλέπει, αρχίζει να μου τραγουδάει ένα τραγουδάκι που μου φτιάχνει πάντα τη διάθεση. Να δεις πως πηγαίνει.... Α, ναι. Μαρεγιέ, μαρεγιέ. Μαρεγιέ μου κανακάρη. Ποια γυναίκα θα σε πάρει...

Μιας και το θίξαμε αυτό το ζήτημα και η κουβέντα έφτασε εκεί πέρα, εγώ, άπατος θα πάω. Είμαι δύσκολος. Το ξέρω. Δεν είμαι πολύ κοινωνικός με τους υπόλοιπους της φάρας μου, αλλά εντάξει, και εμείς οι δυναμικοί χαρακτήρες, έχουμε την προσωπικότητά μας. Και να σας πω και κάτι; Εγώ είμαι ερωτευμένος με μία, μεγαλύτερη είναι από εμένα, τη λένε Μπέλλα και έχει καστανά λαμπερά μαλλιά. Ο πατέρας της με συμπαθεί πάρα πολύ και οι δικοί μου συμπαθούνε την Μπέλλα, αλλά όλοι πιστεύουν οτι δε ταιριάζουμε και τόσο και δε μας αφήνουν να έρθουμε σε επαφή! Κάτι σαν απαγορευμένος έρωτας δηλαδή. Ε, αφού δεν υπάρχει άλλη υποψήφια, να μη βολευτώ και εγώ με την Μπέλλα; Άντρας είμαι και έχω ανάγκες! Μην κοιτάτε που δε το δείχνω μέσα στο σπίτι και τρέχω όλη την ώρα με τα παιχνίδια μου. Οκ, τι να κάνουμε δηλαδή; Ενοχλητικός δε γίνομαι. Η αδελφή μου, που και που, πετάει κανένα, "μα πρέπει να του βρούμε νύφη, αλλά εγώ δε τον αφήνω σε ξένα σπίτια" και εκεί είναι που συμφωνούμε. Ούτε εγώ θέλω να πάω σε άλλο σπίτι! Δεν υπάρχει περίπτωση. Τότε, πηγαίνω και κάθομαι σε μια γωνιά και τρώω τα νύχια μου. Που θα πάει; Θα βρεθεί λύση, δε θα βρεθεί; Ύστερα, κουράζομαι από την πολλή τη σκέψη και πέφτω τάβλα στο κρεβάτι μου. 

Τότε είναι που έρχεται η αδελφή μου, λες και το κάνει επίτηδες κάθε φορά, με πιάνει, με κατσιάζει, με φυλάει πάνω στη μύτη μου και μου έρχεται να σκάσω γιατί όλος ο αέρας ξαφνικά εξαφανίζεται από τα  ρουθούνια μου και με τσιμπάει όπου βρει. Η αδελφή μου με αγαπάει τόσο πολύ, το καταλαβαίνω, αλλά παρά είναι  εκδηλωτική και καμιά φορά μου τη δίνει. Αλλά έχει πλάκα. Ειδικά όταν κάθεται και μου μιλάει και μου λέει διάφορα. Εγώ τότε στέκομαι στα δυο πόδια, την κοιτάω δήθεν με το σοβαρό μου βλέμμα, ρίχνω και κανά γάβγισμα, αλλά στην πραγματικότητα, δεν καταλαβαίνω λέξη από όσα μου λέει, η αδελφή μου μιλάει πολύ σας προειδοποιώ, εκτός από το "είσαι όμορφος" "σκυλί" "το καλύτερο σκυλί", που τα καταλαβαίνω αμέσως, όλα τα υπόλοιπα τα αφήνω να πέσουν κάτω που λένε και κάνω δήθεν τον σοβαρό και έξυπνο. Τώρα που το σκέφτομαι όμως, είμαι έξυπνος. Πιάνω και άλλες κουβέντες, όπως "περιστέρι", "που είναι ο Αλέξης", "που είναι η μπάλα", "νάνι", και αυτά τα καταλαβαίνω. Και όσο για το  "πάμε βόλτα" και "θα φάμε", ε, εντάξει, αυτά θα ημουν και πολύ χαζός να μη τα έπιανα στον αέρα, που λένε.

Το φαγητό, είναι η εμμονή μου. Και ο ύπνος πάνω στα μαξιλάρια, στα χαλιά, στα παπλώματα και καμμιά φορά στο στρωματάκι μου είναι η καλύτερη διασκέδασή μου! Πολλές φορές το παρακάνω και ρίχνω ένα ροχαλητό! Αλλά κανένας δε με μαλώνει και έτσι εγώ το ευχαριστιέμαι. 

Στο σπίτι αυτό με σέβονται και με αγαπούν και με αφήνουν να κοιμάμαι όσο θέλω, να γαβγίζω, εντάξει, όχι όσο θέλω, να παίζω με τις ώρες, δηλαδή όχι με τις ώρες γιατί είμαι και λίγο τεμπέλης, να πηγαίνω τις βόλτες μου κάθε μέρα, να είμαι καθαρός, να κάθομαι πρώτος πρώτος δίπλα στο τζάκι, να κοιμάμαι στα κρεβάτια τους, να ονειρεύομαι στα πόδια τους και να γκρινιάζω καμιά φορά. Είμαι δίδυμος στο ζώδιο και είμαι εντάξει όσον αφορά την γκρίνια. Επιτρέπεται. Η αδελφή μου το πε μια φορά, όχι εγώ, αλλά αυτό το κατάλαβα, όχι και πολύ καλά δηλαδή, γιατί τι στην ευχή είναι το ζώδιο; Κάτι σαν εμένα; Τετράποδο με ουρά; Αλλά τέλος πάντων, αυτό που κατάλαβα πολύ καλά, είναι πως με συμφέρει αυτή η ομολογία και έτσι έχουμε ένα το κρατούμενο. Στο δικό μου σπίτι όλα είναι υπέροχα και τώρα τα Χριστούγεννα μυρίζει παντού ζεστασιά. Το καλύτερο συναίσθημα για έναν σκύλο! Το μόνο που μου τη δίνει είναι τα φωτάκια στο δέντρο που με ζαλίζουν που και που, αλλά κατά τα άλλα όλα καλά. 

Νομίζω, πως είμαι πολύ τυχερός και η ευχή μου για φέτος, κάθε χρόνο όταν πλησιάζουν οι γιορτές κάνω μια ευχή, γιατί στο σπίτι μου λένε πως πιάνουν οι ευχές αν είναι λογικές, το λογικές, ακόμα δεν έχω καταλάβει τι σημαίνει, αλλά το ευχές ξέρω, η ευχή μου λοιπόν για φέτος, εκτός από το να διπλασιαστεί η τροφή μου στο πιατάκι μου και ας με λέει ο αδελφός μου κίβδηλο και χοντρό είναι να αποκτήσει άλλος ένας σκύλος και άλλος ένας και άλλος ένας και πολλοί ακόμη, ένα σπίτι σα το δικό μου. Με ζεστασιά και δικαιώματα. Γιατί ακούω πως γίνονται φοβερά πράγματα στα ζώα εκεί έξω και καμιά φορά βλέπω εφιάλτες και κλαίω, αλλά αμέσως νοιώθω κάποιο χέρι να με χαϊδεύει και να μου λέει μην κλαις σκυλάκι σε αγαπάμε. Αυτή λοιπόν είναι η ευχή μου στους φίλους μου. Να τους χαιδέψει ένα χέρι και να τους πει αυτά τα λόγια και ύστερα να τους πάρει αγκαλιά και να μη τους αφήσει ποτέ να φύγουν. Γιατί όταν εμάς τους σκύλους μας αγαπούν, εμείς τους αγαπούμε  διπλάσια. Και τριπλάσια... Άντε, σας αφήνω όμως τώρα γιατί νύσταξα."

Τα σκυλιά, όπως και όλα τα ζώα είναι υπέροχα. Ναι, σίγουρα δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα στο σπίτι μας και ακόμα και αν η ζωή μας δεν επιτρέπει να υιοθετήσουμε κανένα, πρέπει να αγαπάμε και να  φερόμαστε με σεβασμό σε όλα αυτά που συναντάμε κατά καιρούς στους δρόμους. Διαβάζουμε και βλέπουμε εξωφρενικά πράγματα να γίνονται πάνω στα κορμάκια τους και ειλικρινά εκείνη τη στιγμή σκέφτομαι, ποιος είναι τόσο κομπλεξικός που βγάζει τα δικά του απωθημένα πάνω σε μικρές ψυχούλες, που δε τους έφταιξαν σε τίποτα; Το παραπάνω κείμενο είναι αφιερωμένο όχι μόνο στο δικό μου σκυλί, αλλά και σε όλα τα ζωάκια και όπως και εκείνος, έτσι και εγώ, θα κάνω την ίδια ευχή με αυτόν. Αν δεν μπορείτε να έχετε ζώο, φροντίστε να μάθετε να τα αγαπάτε και αν έχετε ένα ζωάκι στο σπίτι σας, μη ξεχνάτε να το αγαπάτε και να του το δείχνετε. Εκείνο, δε ξεχνάει ποτέ να έρθει πίσω από την πόρτα σας και να σας φιλήσει όταν μπαίνετε στο σπίτι. Εσείς;

TV guide: Μη χάσετε το "Καράβι του Νώε".

Ολόκληρη η καθημερινότητά μας, ένα χαζοκούτι, που σου κλείνει το στόμα, σε καθίζει σε έναν καναπέ και σε βάζει με το ζόρι να γνωρίσεις ανθρώπους και πράγματα που δεν έχουν σημασία για εσένα, που ίσως και να είχε περισσότερη αξία αν είχες μαύρα μεσάνυχτα για εκείνους. Η καρδιά μας χτυπά γοργά στους σφυγμούς μιας εξωφρενικής καθημερινότητας, που θυμίζει ένα κακόγουστο πάρτι αποκριών χωρίς τελειωμό, πλημμυρισμένο από άκομψα κουστούμια, σκισμένα δικτυωτά καλσόν και φθηνά αξεσουάρ. Άρματα που φοβάσαι μην πατήσουν το πλήθος και χαθεί. Άρματα χωρίς χρυσόσκονη και λάμψη, πώς να αρέσουνε στον κόσμο; Το χαζοκούτι, κατάφερε να μας κάνει όλους ανόητους, είτε διαφωνούμε, είτε συμφωνούμε, αυτή είναι η αλήθεια. Το προσμετράει από καιρό στα κατορθώματά του. Να παρακολουθούμε όλους εκείνους, που σε κάποια άλλη εποχή, μιλώντας πάντα για το σήμερα, θα ήταν απλά λίγοι. 

Όχι, δε θα ήθελα να μειώσω κάποιον. Άρα, δε θα ήθελα σε καμία περίπτωση, πρώτα από όλα, να μειώσω τον εαυτό μου. Το ξέρω πως κατά κάποιον τρόπο οι συγκυρίες με εξαναγκάζουν βέβαια. Ποιος είναι αυτός που υποστηρίζει ότι υπάρχουμε ακόμα σε ένα δημοκρατικό περιβάλλον; Καθημερινά λες, δεν μπορεί, κάποιος θα βρεθεί να μου πιάσει τα χέρια και να με τραβήξει από την κόλαση, αλλά στον απολογισμό της  μέρας λες, ρε δεν πάτε όλοι στο διάολο; Εκεί που είμαι εγώ δηλαδή; Γιατί στην κόλαση, θες να γίνεις και εσύ κακός και να δεις και τον άλλον δίπλα σου να βράζει στο καζάνι του, μπας και πάρεις θάρρος και νοιώσεις πως δεν είσαι ο μόνος που δεν αξίζει δεκάρα τσακιστή. Μόνο τότε δε θα νοιώσεις λίγος, αφού κατάφερες να κάνεις έναν άλλον άνθρωπο να πονέσει παραπάνω από εσένα και έναν άλλον άνθρωπο να σχολιάσει αυτό που έκανες για εκείνον τον καημένο. Όποιος βιαστεί να βγάλει συμπεράσματα, πως είμαι εγώ αυτή που περιγράφω παραπάνω, ίσως και να κάνει λάθος. Μακάρι να ήμουν μόνο εγώ. Μακάρι να ήμουν απλά ένας κακός άνθρωπος. Μα είμαστε πολλοί ο ένας ανάμεσα στον άλλον που πονάμε το ίδιο και οι ερωτήσεις που βγαίνουν από το στόμα μας είναι τόσο όμοιες όσο και οι σταγόνες της βροχής. Το μίσος και η οργή μας είναι τόσο ίδια, όσο οι κρίκοι μιας αλυσίδας.

Ξέρετε τι με ενοχλεί μέσα σε όλα και περισσότερο από όλα; Γίναμε η χώρα του πάνελ και της κριτικής. Έχουμε που έχουμε τα προβλήματά μας να τρέχουνε με ταχύτητα φωτός, έχουμε και το κάθε καρυδιάς καρύδι να σχολιάζει ανεξέλεγκτα τους πάντες και τα πάντα. Να μιλάει περί ανέμων και υδάτων. Αυτοί να είναι στους τελευταίους ορόφους του ουρανοξύστη και εμείς μπουλούκια στο ισόγειο, που βρωμάει μούχλα και υγρασία. Πως γίνεται όλοι να έχουν άποψη για όλα; Μα όλοι τα ξέρουν όλα; Όλοι γελούν με τον άλλον; Και άμα γελούν με τον άλλον, γιατί δε γελούν και με τον εαυτό τους; Γιατί για να κάνεις χιούμορ, θα πρέπει και να το δέχεσαι, άρα μάλλον θα ήταν καλό να ξεκινάς πρώτα με εσένα. Ίσως έτσι, να γίνεις λίγο πιο συμπαθής σε εκείνον που δεν καταλαβαίνει γιατί τον έστησες στο τοίχο.

Τι ρούχο φόρεσε; Πως το συνδύασε; Γιατί βγαίνει με εκείνον; Γιατί χώρισε; Γιατί έχει νεύρα; Γιατί γέμισε τα στήθη της με σιλικόνη; Γιατί έτσι γουστάρει ρε φίλε. Γιατί από σένα τα πήρε; Και γιατί εγώ θα πρέπει να το ξέρω τέλος πάντων; Ηλίθιες πληροφορίες, γεμάτες φλυαρία και υπέρογκα λόγια, δήθεν σοφά και κάπως έτσι γεμίζουν οι εκπομπές και τα κανάλια και τα σαλόνια μας και ο κόσμος όλος. Γεμίσαμε κακιασμένες, γυναίκες και άντρες, κυρίως άντρες, δυστυχώς, όλες κακιασμένες, να έχουν τη τελευταία κουβέντα στο στόμα, να θέλουν να μας απασχολούν με τα ψευτοκατινιάσματά τους. Φθηνές παραγωγές, φθηνά ρεπορτάζ, φθηνές κουβέντες και η ενημέρωση να πηγαίνει περίπατο. Όλα και όλοι πουλημένοι. Όλοι και όλα αδιάφοροι, που κοίτα να δεις όμως τι ωραία που μας κάνουνε κουμάντο! 

ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ! Η ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΚΑΙΓΕΤΑΙ! ΕΧΟΥΜΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑ! ΕΛΕΟΣ!

Μέσα σε αυτό τον αναβρασμό του φτωχού θεάματος, ευτυχώς, υπάρχουν ακόμα δυο τρεις που κάνουν τη διαφορά, λένε ίσως κάτι που να μας ενδιαφέρει, μας κάνουν λίγο να γελάσουμε. Μα δεν είναι αρκετοί. Η μειοψηφία, ποτέ δεν μπόρεσε να γίνει μάζα. Παραμένει μονάχα, ένα μόνο στενό σε ολόκληρη τη λεωφόρο, πόσα αμάξια να μαζέψει και αυτή η δύστυχη; Να τα στοιβάξει το ένα πάνω στο άλλο; Αδύνατον!

Συμπέρασμα; Είναι λίγες οι στιγμές που γνήσια γελάμε. Και είναι πολλές οι μέρες που τα χείλη μας παραμένουν ερμητικά κλειστά. Λυπάμαι που περνούν οι μέρες έτσι κενά, κάποτε λέγαμε, ας μεγαλώσουμε επιτέλους για να ζήσουμε πέντε πράγματα και τώρα που μεγαλώνουμε, φοβόμαστε μήπως γεράσαμε πολύ γρήγορα και αν θα προλάβουμε να ζήσουμε έστω και ένα μας όνειρο. Φτάσαμε στο σημείο να προσευχόμαστε να έχουμε πράγματα που άλλοτε ήτανε δικά μας. Είναι δυνατόν αντί να κερδίζουμε έδαφος να χάνουμε και αυτά που είχαμε κατακτήσει; Δηλαδή, είναι σα να πάει κάποιος στον Αρχιμήδη και να του πει, «δε το βρήκες εσύ τελικά, που μου φώναζες Εύρηκα και Εύρηκα» ή να πάει στον Κολόμβο και να του κουνήσει το δάχτυλο, λέγοντάς του «δεν ανακάλυψες εσύ την Αμερική βρε κακομοίρη», ή να πεις στο Σοφοκλή «φιλαράκο, αν νομίζεις ότι εσύ έγραψες την Αντιγόνη, πλανάσαι πλάνη οικτρά»! Τι πρέπει να μας απασχολεί περισσότερο; Ότι θα ζήσουμε φτωχά; Ότι δε θα ζήσουμε; Ή ότι θα αναγκαστούμε να πεθάνουμε για να μη ζήσουμε αυτά που πρέπει να ζήσουμε; 

ΜΑ ΤΙ ΛΕΩ; ΕΔΩ ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΕΙ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ.

ΕΔΩ ΑΚΟΜΑ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΠΟΡΕΙ, ΕΓΩ ΠΟΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΘΑ ΠΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΩ; ΠΟΤΕ ΘΑ ΨΗΦΙΣΩ;

ΕΔΩ ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΚΩΘΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΕΚΛΑ ΤΟΥ ΝΑ ΠΕΙ, ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΓΑΜΗΘΕΙΤΕ!

Είναι τώρα αυτό σωστό να μιλάμε έτσι απαισιόδοξα εμείς οι νέοι άνθρωποι που ακόμα σπουδάζουμε; Όχι. Δεν είναι σωστό. Για αυτό και ανοίγουμε ακόμα το χαζοκούτι. Μπας και δούμε κάτι εκεί και μας δώσει ελπίδα. Όχι μόνο μας ενημερώσει, αλλά και μας ανοίξει τα μάτια. Μας ξυπνήσει. Μας βγάλει από το κουκούλι μας. Μα το μόνο που βλέπουμε, είναι βγαλμένα φρύδια, καμένα ξανθά μαλλιά, τους πάντα ίδιους ανθρώπους που δεν μπορεί, θα πεθάνουν στο πλατό, και εκπομπές που δεν έχουν καμία απολύτως ενότητα. Α! Και να μην αφήσω απέξω τις πανηλίθιες διαφημίσεις που μας παίρνουν τα αυτιά! Το μόνο που βλέπουμε είναι δήθεν μια ενωμένη κυβέρνηση, υποσχέσεις, λόγια επίδειξης και ιδέες που ανήκουν στη σφαίρα άλλου γαλαξιακού συστήματος.

Και μέσα σε όλα, ακούω κάπου, πως διαδικτυακό κανάλι, κάποιοι είπαν γερμανικό, κάποιοι είπαν αλβανικό, δεν έχει σημασία, κάνει τη ζωή μας ριάλιτι. Πώς να τους κατηγορήσεις, αφού εμείς πρώτοι, έχουμε καταντήσει ένα ριάλιτι; Ένα πάνελ; Ένα ξεκατίνιασμα; Από πού πήραν το θάρρος νομίζετε; Ποιος τους το έδωσε; Και αφού θέλουν να παίξουν εκείνο το παιχνίδι, γιατί δε ρωτάνε τους δικούς τους που είναι τόσα χρόνια στη χώρα μας και δηλώνονται ως άνεργοι στον ΟΑΕΔ, οι άλλοι μισοί παράνομα και ότι περίσσεψε μπαίνει στα σπίτια μας και μας κλέβει ότι είναι δικό μας, να τους πει; Αυτοί το παίζουν χρόνια αυτό το παιχνιδάκι, θα ξέρουν καλά. Και ποιος είναι αυτός που γέμισε μια μουσική με στίχους για τον πρωθυπουργό το δικό μας; Σκάρτος. Άδικος. Φαταούλας. Δε λέω. Αλλά είναι δικό μας πρόβλημα και ίσως άμα μας αφήνατε όλοι εσείς οι ξένοι να το λύσουμε μονάχοι μας, να μην είχαμε τελικά και τόσο μεγάλο πρόβλημα μεταξύ μας. Εμείς δανειζόμαστε τα χρήματα και τις εντολές σας και εσείς δανείζεστε τη ζωή και το αίμα μας. 

Πώς να τους σταματήσεις να μιλούν για εσένα, όταν η δική μας εικόνα είναι μονόλογοι ανθρώπων για τις ζωές των άλλων; Πώς να τους κλείσεις τα στόματα, όταν δεν έχεις τη δύναμη να κόψεις τις γλώσσες εκείνων που λένε πολλά για μερικά νούμερα τηλεθέασης; Πώς να μη γίνεις όμοιος, ψεύτης και κακιασμένος, όταν γύρω σου όλοι έχουν ήδη μεταμορφωθεί σε ανθρωπόμορφα τέρατα;Και στη τελική, πως ζητάς να επιβιώσεις όταν το καράβι του Νώε έφυγε και εσύ έμεινες απέξω;

Ο Πινόκιο στη Βουλή και οι μουσικές καρέκλες

 Οχι. Δεν είναι παραμύθι. Όχι μια φορά και έναν καιρό αυτή τη φορά. Σήμερα και τώρα λοιπόν...

Θέλω και εγώ ψήφο εμπιστοσύνης. Όχι σε πολλά πράγματα. Σε κάποια ας πούμε που έχω στο μυαλό μου. Εφόσον είναι τόσο εύκολο κάποιος να σε πιστεύει, ενώ είσαι τόσο αναξιόπιστος, τότε ίσως να υπάρχει ελπίδα να τα καταφέρω και εγώ με κάποιον τρόπο. Προσπαθώ να μάθω τα μυστικά, πιστέψτε με. Όχι για να γίνω αναξιόπιστη, αλλά για να κερδίζω ανθρώπους χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Αλλά προφανώς δεν έχω βρει αυτό το κάτι που έχει ο πρωθυπουργός μας, που θα κάνει ίσως τη διαφορά. Μη τον υποτιμάτε. Ούτε αυτόν, ούτε όλους τους άλλους που δε φοράνε μπλε κουστούμια γύρω του. Γνωρίζουν πολύ καλά τι κάνουν. Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να σας πάρουν την καρέκλα; Για θυμηθείτε τα παιχνίδια που παίζαμε όταν ήμασταν μικροί. Ποιό ήταν το πιο διάσημο όλων και το πιο διασκεδαστικό; Οι μουσικές καρέκλες! Αυτό που έπρεπε να καθίσεις πολύ γρήγορα σε μια καρέκλα για να την κάνεις δική σου και να αφήσεις κάποιον απέξω, μέχρι να κατακτήσεις και τη τελευταία. Για στίψτε το μυαλό σας. Πάω στοίχημα, πως οι μισοί από αυτούς από εκεί μέσα, παίζουν ακόμα μουσικές καρέκλες στο καφενείο της Βουλής και χασκογελούν. 

Μα και τα άλλα παιχνίδια κάτι θέλουν  να μας πουν, λες και από μικρούς μας εκπαιδεύουν για αυτά που μας περιμένουν. Μακριά γαιδούρα, ποιος δηλαδή θα είναι το θύμα, που όλοι θα καθίσουν πάνω στις πλάτες του, με κίνδυνο να του τσακίσουν τη μέση, προκειμένου να φωνάξουν νίκησα, νίκησα. Κρυφτό. Ποιός θα μπορέσει να εξαφανιστεί πιο γρήγορα, να κρυφτεί πίσω από τη δική του ντροπή. Κυνηγητό. Εδώ τα λόγια είναι περιττά. Μονόπολη. Αγαλμάτακια ακούνητα και πολλά ακόμα. Τα παιχνίδια φίλοι μου, λένε την αλήθεια. Εμείς δεν ήμασταν ποτέ εκεί για να ακούσουμε τι πραγματικά έχουν να μας πουν και τώρα ζητάμε και τα ρέστα.

Εχθες το βράδυ, όπως σχεδόν όλοι μας, παρακολούθησα τις ομιλίες από τη Βουλή και πίεζα το μυαλό μου να κατεβάζει ιδέες για το πως θα κοροϊδέψω κάποιους ανθρώπους προκειμένου να γίνω εκατομμυριούχος.Ανέτρεξα λοιπόν σε πιθανά ψέματα, σκέφτηκα παράνομες ενέργειες, πήγα ένα βήμα παραπέρα από τις δικές μου αντοχές και χαμογέλασα χαιρέκακα. Τελικώς, δεν είναι και τόσο δύσκολο να γίνεις ο Πινόκιο. Είπα λοιπόν στον εαυτό μου, πως ίσως, να μην είναι και τόσο κακό να φτιάξεις ένα μη πραγματικό βιογραφικό, που να λέει τα πράγματα κάθε φόρα, όπως συμφέρει τον αντίστοιχο εργοδότη. Δηλαδή, για παράδειγμα, αν επιθυμώ ή εξαναγκάζομαι, δεν έχει σημασία πια, να εργαστώ σε μία εταιρεία, που απαιτεί δέκα χρόνια προϋπηρεσία για τη θέση και τρεις ξένες γλώσσες και να είσαι πάνω από 35 ετών, γιατί να μη τα γράψω έτσι αεράτα; Δε θα είμαι ντόμπρα. Δε θα είμαι αληθινή. Αλλά θα πάρω τη δουλειά και στο τέλος της μέρας, κανένας δε θα μου ζητήσει ταυτότητα. 

Εχθές το βράδυ, παρακολουθούσα με περιέργεια και απορία και αηδία και όλα τα κακά της μοίρας μου ένα λάκο ανθρώπων, που θύμιζαν κοράκια που περιμένουν τη ταφή λίγο πριν ξημερώσει, να χαμογελούν, να βαριούνται, να μιλούν  ο ένας στον άλλον, κάπου κυκλοφόρησε και μια φωτογραφία με κάποιον από αυτούς να λύνει ένα σταυρόλεξο, γυναίκες με πράσινα μαλλιά, γυναίκες με βαριά κουστούμια και πολλά άλλα μιας ακριβοπληρωμένης παραγωγής, και σκεφτόμουν: Τώρα είναι η ευκαιρία σου να κρατήσεις σημειώσεις. Τώρα είναι η ευκαιρία σου να γίνεις μία άλλη. Κοίτα πως χειροκροτούν όρθιοι αυτόν που το κατάφερε καλύτερα από όλους.

Δεν είναι δύσκολο κανείς να καταλάβει πως για να είναι πρώτος και να σπάσει με το σώμα του τις κορδέλες, θα πρέπει να είναι πρώτος σε όλα. Ακόμη και στο ψέμα. Έτσι πάνω κάτω διδασκόμαστε σε αυτή τη χώρα. Έτσι πάνω κάτω μας αναγκάζουν κάποιοι άνθρωποι να συμπεριφερόμαστε. Τα περιθώρια στενεύουν για τους ειλικρινείς ανθρώπους. Γίνονται θηλιές και απλώνονται γύρω από το λαιμό τους, τους πεθαίνει και τους στέλνει στον παράδεισο. Αλλά μάλλον κάποιος ξεγλύστρισε κάποτε από τον άσπρο κήπο του Θεού και αλαφιασμένος γύρισε στη γη για να βροντοφωνάξει σε όλους, πως ο παράδεισος είναι το πιο βαρετό μέρος που έχει συναντήσει ποτέ στη ζωή του και πρόετρεπε τον κόσμο να αμαρτήσει.

Σε κανέναν δεν αρέσει να λέει πως τελείωσε το λύκειο, ενώ έχει πτυχία. Σε κανέναν δεν αρέσει να μη τον παίρνει κανείς από τους πεντακόσιους εργοδότες τηλέφωνο, έστω να τον απορρίψει με τη φωνή του. Σε κανέναν δεν αρέσει να ανοίγει τη τηλεόραση και να βλέπει δήθεν θλιμμένους δημοσιογράφους, την ίδια ώρα που το πρόσωπό τους τους προδίδει πως είναι ευτυχισμένοι με τα αποτελέσματα. Σε κανέναν δεν αρέσει να νοιώθει τη βία και την εγληματικότητα να κολυμπάει γύρω του. Σε κανέναν δεν αρέσουν τα ψέματα. Και άμα θέλουμε να επιβιώσουμε, ίσως και θα έπρεπε να γίνουμε ίδιοι. Εξάλλου δείτε το. Από το τελευταίο ριάλιτι μέχρι και τη Βουλή, το ψέμα πουλάει. Ίσως κάτι να σημαίνει αυτό. Ίσως να μένει μόνο ένα χαρακτηριστικό που θα μπορούσαμε να κληρονομήσουμε από τη δική μας γενιά και ας μη το ξέρουμε ακόμα πως μάλλον μόνο αυτό μας απέμεινε. Την καρδιά του Πινόκιο. Και ίσως με αυτή, να καταφέρουμε να ανέβουμε ένα βήμα παραπάνω στη δική μας σκάλα της ζωής και ας μην πάμε ποτέ στον Παράδεισο.

"ΟΧΙ"

Η 28η Οκτωβρίου είναι....

και ποια είμαι εγώ για να σας πω τι είναι;Όλοι,το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ανοίξουμε τα βιβλία μας,το διαδίκτυο,τα μάτια μας,οτι έχει ο καθείς και να ενημερωθούμε έστω και για τα βασικά που αφορούν όχι μόνο εκείνη τη μέρα,αλλά και εκείνο τον καιρό.

Μια φορά και έναν καιρό λοιπόν, υπήρξε στο χάρτη μια χώρα,που διαμορφώθηκε και αυτή όπως και όλες οι άλλες, μόλις που φτιαχνόταν όλος ο κόσμος,σε έναν πλανήτη,που κάποιοι τύποι,Μάγιας είπαν ο ένας τον άλλον,προφήτεψαν πως μια μέρα θα καταστραφεί,γιατί το σύμπαν γύρω γύρω δε θα μπορέσει να κρατήσει τις ορμές του.Τα χρόνια περάσαν λοιπόν και εκείνη η χώρα που βρέθηκε ανάμεσα σε τόσες άλλες,ίσως και η μικρότερη από όλες,έπεσε πάνω σε μια θάλασσα και από το νερό της έφτιαξε χωριά,κάμπους και έναν ήλιο για στεφάνι.Πολλοί την είπαν ευλογημένο τόπο,άλλοι παράδεισο,άλλοι κάτι άλλο και ξέρετε,οι φήμες βοηθούν πολύ τον εχθρό να εκδηλωθεί. 

Μια μέρα λοιπόν, μια πολύ πιο κρύα χώρα,με μουντό καιρό, καθόλου θάλασσα,χιόνια και βροχές,αποφάσισε να κλέψει τις γύρω χώρες της,να πάρει κάτι από τη λάμψη τους,ανάμεσά τους και η μικρότερη και έβαλε τους ανθρώπους της να δουλεύουν σα μερμήγκια.Πολλά έγιναν εντωμεταξύ, η ιστορία είναι πολύ πλούσια και άλλες χώρες μιμήθηκαν εκείνο τον κρύο τόπο και υπέγραψαν συνθήκες καταστροφης.Η μικρή αυτη χώρα ποτίστηκε με αίμα,έχασε μέρη της,άφησε ανθρώπους της να φύγουν,ερήμωσε στα βουνά,γέμισε με καταφύγια, αλλά επέζησε.Βρήκε το τρόπο και εξακολούθησε να αναπνέει.Σα τα φυτά που τα έθαψαν κάτω από μπετό,μήπως και σταματήσουν να φυτρώνουν,μα η φύση αγαπάει τον ήλιο και τα λουλούδια είναι πολύ περήφανα για να αρνηθούν να μη μυρίσεις τις όμορφες ευωδιές που βγάζουν τα σώματά τους και κάπως έτσι βρήκαν τρόπο να ανταμώσουν έστω και μία ακτίνα ηλίου.Και βγαίνουν από το γύψο τους,ακόμη και αν είναι σακατεμένα,όμως περήφανα που μπόρεσαν να αφήσουν το μυαλό τους να γίνει ευέλικτο σε κάθε κακουχία,ανακαλύπτοντας σχισμές ζωής και αέρα.Εκεί,όπου ακούμπησαν τις μύτες τους και πήραν οξυγόνο,για άλλα τόσα χρόνια, λεγόντας ένα ηχηρό "ΟΧΙ",δυνατά,όσο πιο δυνατά μπορούσαν να το ξεφωνήσουν,για να φτάσει μέχρι και την πιο αδιάφορη χώρα,λες και εκείνη θα μπορούσε να ξυπνήσει όπως όλες οι άλλες και να βάλει άλλη μια υπογραφή στη συνθήκη καταστροφής του μικρού εκείνου τόπου.

Τότε,ήρθαν οι "κακοί" οι λύκοι,εδώ κατοικούσαν,και είπαν ψέματα πως τάχα είναι πρόβατα και πως σκεφτήκανε λύσεις για να βγάλουν τους ανθρώπους από τις σπηλιές και να στείλουν από εκεί που ήρθαν όλους εκείνους τους ξένους,που δεν μπόρεσαν να σταματήσουν όλα όσα έκαναν για να  πληγώσουν.Οι άνθρωποί της,εμπιστεύτηκαν ένα κουκλοθέατρο που ζωντάνευε μπροστά τους σιγά σιγά,με καλές κούκλες,όμορφες,εντυπωσιακές,αλλά όσο περισσότερο υποκρίνονταν εκείνες οι κούκλες,τόσο πιο πολύ μεταμορφώνονταν σε τρομακτικές φιγούρες με μεγάλες μύτες στις μουτσούνες τους και φίδια στα μαλλιά τους.Όταν πια ο λαός του μικρού τόπου το κατάλαβε,ήταν αργά... Και εκείνη η μικρή χώρα,βρέθηκε να ζει κάτω από έναν κλοιό συμμαχιών,συμφωνιών,πυρετωδών συζητήσεων,σκλαβιάς.

Η παραπάνω ιστορία,δε χρειάζεται να διαβαστεί στα βιβλία,ούτε και να διδαχτεί στα σχολεία.Ακούς δικαιολογίες,"δε μας το παν αυτό στο σχολείο",αλλα δεν είναι τίποτα άλλο,παρά μια φθηνή συμπεριφορά ανθρώπων που βολεύτηκαν στη βούληση της δικής τους άρνησης για ζωή,σε μία ζωή που έπλεξαν οι μεγαλύτεροι για αυτούς από χάρτινα θεμέλια. Γιατί κάποια στιγμή θα μεγαλώσεις,δε γίνεται για πάντα να παραμένεις μικρός και οι χτίστες της χάρτινης ζωής σου,θα φύγουν,γιατί έτσι το θέλησαν οι ουρανοί και εσύ θα μείνεις μόνος,αμαθής σε αγώνες επιβίωσης,και θα πεθάνεις μονάχος σου σε μια φυλακή του όχι,σε μια φυλακή που δεν άξιζες, γεμάτη από χαρτόκουτα και ξεχαμένες ισορίες.

 Και κάπου εκεί,συναντάμε και όλα εκείνα τα παιδιά που δεν έχουν μάθει ακόμα να συγκρατούν τις εφηβικές ερωτοτροπίες τους,έστω για εκείνη τη στιγμή.Που δεν έχουν μάθει να σέβονται το χώμα που πατάνε,που θεωρούν αστεία τα εμβατήρια και δύσκολα τα βήματα μιας παρέλασης που ευτυχώς που υπάρχει και αυτή και μπορούμε να χάσουμε δυο μέρες σχολείο.Ρεπορταζ με κοντές φούστες και ζελέ στα μαλλιά παίρνουν μέρος στα μίντια κάθε χρόνο,όμως κανείς δε βγήκε να πει από που προήλθε όλη αυτή η ενδυματολογική ασυναρτησία που δε ταυτίζεται καθόλου με τα γεγονότα της μέρας αυτής. Ίσως άμα κάποιος εξηγούσε σε αυτά τα παιδιά,πως εκείνο το σύννεφο που βλέπουν στην άκρη του ουρανού τους να πλησιάζει την πόλη τους,δεν είναι βροχή ή άνεμος,αλλά η σελίδα 1,2,3,4....100...1050...της ιστορίας μας,και πως ο δικός μας κομήτης που προφήτεψαν οι Μάγιας είναι τα ίδια προβλήματα πάνω από τη χώρα μας,που θα αφανίσουν και το τελευταίο ίχνος Έλληνα που ζει και αναπνέει σε αυτόν το τόπο,ίσως να φορέσουν μια πιο μακριά φούστα και να αφήσουν τα χαχανα με το διπλανό αγοράκι που έχει παραγγείλει ήδη τον καφέ του.

Αν είσαι ανίδεος,είναι επειδή το διάλεξες να πας με εκείνη την πλευρά,επειδή βαρέθηκες να γίνεις κάτι καλό και χρήσιμο,επειδή η ανδρεία για εσένα είναι άλλη μια λέξη στο λεξικό,επειδή ο εαυτός σου δεν μπόρεσε να ξεράσει τα απόβλητα που σου φορτώνει ολημερίς η μολυσμένη ενημέρωση ή ξέχασε να σου "ξεφορτώσει" το περιβάλλον σου.

Κάποιοι είπαν,γυρίστε το κεφάλι από την άλλη όταν θα περνάτε από μπροστα τους,μη τους κοιτάξετε ούτε λεπτό. Κάποιοι άλλοι πρόσθεσαν,γιατί θα πάνε νομίζετε;Και κάποιοι άφησαν να διαρρεύσει πως ο Ελληναρας πρωθυπουργός μας που δε μιλάει καλά ελληνικά,είπε να φύγουν όλοι και να παρελάσουν μονάχα οι σημαιοφόροι και οι παραστάτες.Πέρσι,δεν πέταξαν τα αεροπλάνα πάνω από τις πόλεις μας,φέτος θα φύγουν μαθητές,του χρόνου θα μείνουνε μονάχα τα "στρατά" και ύστερα θα βρούμε άλλη μέρα να γιορτάσουμε,γιατί εκείνη τη μέρα,κανείς δε θα μας επιτρέπει να ξεμυτίσουμε από τις πόρτες των σπιτιών μας.Όπως έγινε και με εκείνον τον φίλαθλο που ύψωσε το πανό "ελευθερίας" του μέσα στο γήπεδο,για να βρεθεί λίγο αργότερα να συλλαμβάνεται, επειδή εκδήλωσε δημοκρατικά τη γνώμη του.Δημοκρατικά και φιλελεύθερα συμφώνησαν όλοι γύρω του να φωνάξουν συνθήματα για τη δική τους ελευθερία,αλλά αλα ελληνικά την έκαναν από την πίσω πόρτα,όταν πραγματοποιήθηκε η προσαγωγή εκείνου του ανθρώπου,για άλλη μια φορά ένας λάθος άνθρωπος μπαίνει στη φυλακή και μένουν απέξω πεθαμένες ψυχες,δοσίλογες.Κανείς δε βρέθηκε,έστω από τους διπλανούς του,έξω από το τμήμα,να πάρει το μέρος του.Και ας συμφωνούσε.

Αγαπητοί μου φίλοι.ΑΝ θέλετε να μας συμβούν μέρες με μέλλον,καλό είναι και εμείς να ρίξουμε μια ματιά στα παλιά και να νοιώσουμε το παρελθόν μας.Να αφουγκραστούμε τι ζήσανε οι άνθρωποί μας εκείνες τις μέρες,γιατί θα τα ζήσουμε και εμείς,ίσως όχι τόσο "βαρειά" όσο εκείνοι,πιο μοντέρνα από αυτούς,μα θα τα ζήσουμε,γιατί τα ζούμε.Αν μυρίσουμε για κάποια δευτερόλεπτα εκείνον τον άνεμο που φύσαγε πάνω από τις πόλεις μας, μια φορά και έναν καιρό,ίσως μόνο τότε να καταλάβουμε πως όλες οι στιγμές δεν είναι ίδιες και πως ο καφές πρέπει να περιμένει και ας κρυώσει.Καλύτερα να κρυώσει ο καφές μας,παρά η Ελλάδα που έχουμε μέσα μας.