Ο Πινόκιο στη Βουλή και οι μουσικές καρέκλες

 Οχι. Δεν είναι παραμύθι. Όχι μια φορά και έναν καιρό αυτή τη φορά. Σήμερα και τώρα λοιπόν...

Θέλω και εγώ ψήφο εμπιστοσύνης. Όχι σε πολλά πράγματα. Σε κάποια ας πούμε που έχω στο μυαλό μου. Εφόσον είναι τόσο εύκολο κάποιος να σε πιστεύει, ενώ είσαι τόσο αναξιόπιστος, τότε ίσως να υπάρχει ελπίδα να τα καταφέρω και εγώ με κάποιον τρόπο. Προσπαθώ να μάθω τα μυστικά, πιστέψτε με. Όχι για να γίνω αναξιόπιστη, αλλά για να κερδίζω ανθρώπους χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Αλλά προφανώς δεν έχω βρει αυτό το κάτι που έχει ο πρωθυπουργός μας, που θα κάνει ίσως τη διαφορά. Μη τον υποτιμάτε. Ούτε αυτόν, ούτε όλους τους άλλους που δε φοράνε μπλε κουστούμια γύρω του. Γνωρίζουν πολύ καλά τι κάνουν. Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να σας πάρουν την καρέκλα; Για θυμηθείτε τα παιχνίδια που παίζαμε όταν ήμασταν μικροί. Ποιό ήταν το πιο διάσημο όλων και το πιο διασκεδαστικό; Οι μουσικές καρέκλες! Αυτό που έπρεπε να καθίσεις πολύ γρήγορα σε μια καρέκλα για να την κάνεις δική σου και να αφήσεις κάποιον απέξω, μέχρι να κατακτήσεις και τη τελευταία. Για στίψτε το μυαλό σας. Πάω στοίχημα, πως οι μισοί από αυτούς από εκεί μέσα, παίζουν ακόμα μουσικές καρέκλες στο καφενείο της Βουλής και χασκογελούν. 

Μα και τα άλλα παιχνίδια κάτι θέλουν  να μας πουν, λες και από μικρούς μας εκπαιδεύουν για αυτά που μας περιμένουν. Μακριά γαιδούρα, ποιος δηλαδή θα είναι το θύμα, που όλοι θα καθίσουν πάνω στις πλάτες του, με κίνδυνο να του τσακίσουν τη μέση, προκειμένου να φωνάξουν νίκησα, νίκησα. Κρυφτό. Ποιός θα μπορέσει να εξαφανιστεί πιο γρήγορα, να κρυφτεί πίσω από τη δική του ντροπή. Κυνηγητό. Εδώ τα λόγια είναι περιττά. Μονόπολη. Αγαλμάτακια ακούνητα και πολλά ακόμα. Τα παιχνίδια φίλοι μου, λένε την αλήθεια. Εμείς δεν ήμασταν ποτέ εκεί για να ακούσουμε τι πραγματικά έχουν να μας πουν και τώρα ζητάμε και τα ρέστα.

Εχθες το βράδυ, όπως σχεδόν όλοι μας, παρακολούθησα τις ομιλίες από τη Βουλή και πίεζα το μυαλό μου να κατεβάζει ιδέες για το πως θα κοροϊδέψω κάποιους ανθρώπους προκειμένου να γίνω εκατομμυριούχος.Ανέτρεξα λοιπόν σε πιθανά ψέματα, σκέφτηκα παράνομες ενέργειες, πήγα ένα βήμα παραπέρα από τις δικές μου αντοχές και χαμογέλασα χαιρέκακα. Τελικώς, δεν είναι και τόσο δύσκολο να γίνεις ο Πινόκιο. Είπα λοιπόν στον εαυτό μου, πως ίσως, να μην είναι και τόσο κακό να φτιάξεις ένα μη πραγματικό βιογραφικό, που να λέει τα πράγματα κάθε φόρα, όπως συμφέρει τον αντίστοιχο εργοδότη. Δηλαδή, για παράδειγμα, αν επιθυμώ ή εξαναγκάζομαι, δεν έχει σημασία πια, να εργαστώ σε μία εταιρεία, που απαιτεί δέκα χρόνια προϋπηρεσία για τη θέση και τρεις ξένες γλώσσες και να είσαι πάνω από 35 ετών, γιατί να μη τα γράψω έτσι αεράτα; Δε θα είμαι ντόμπρα. Δε θα είμαι αληθινή. Αλλά θα πάρω τη δουλειά και στο τέλος της μέρας, κανένας δε θα μου ζητήσει ταυτότητα. 

Εχθές το βράδυ, παρακολουθούσα με περιέργεια και απορία και αηδία και όλα τα κακά της μοίρας μου ένα λάκο ανθρώπων, που θύμιζαν κοράκια που περιμένουν τη ταφή λίγο πριν ξημερώσει, να χαμογελούν, να βαριούνται, να μιλούν  ο ένας στον άλλον, κάπου κυκλοφόρησε και μια φωτογραφία με κάποιον από αυτούς να λύνει ένα σταυρόλεξο, γυναίκες με πράσινα μαλλιά, γυναίκες με βαριά κουστούμια και πολλά άλλα μιας ακριβοπληρωμένης παραγωγής, και σκεφτόμουν: Τώρα είναι η ευκαιρία σου να κρατήσεις σημειώσεις. Τώρα είναι η ευκαιρία σου να γίνεις μία άλλη. Κοίτα πως χειροκροτούν όρθιοι αυτόν που το κατάφερε καλύτερα από όλους.

Δεν είναι δύσκολο κανείς να καταλάβει πως για να είναι πρώτος και να σπάσει με το σώμα του τις κορδέλες, θα πρέπει να είναι πρώτος σε όλα. Ακόμη και στο ψέμα. Έτσι πάνω κάτω διδασκόμαστε σε αυτή τη χώρα. Έτσι πάνω κάτω μας αναγκάζουν κάποιοι άνθρωποι να συμπεριφερόμαστε. Τα περιθώρια στενεύουν για τους ειλικρινείς ανθρώπους. Γίνονται θηλιές και απλώνονται γύρω από το λαιμό τους, τους πεθαίνει και τους στέλνει στον παράδεισο. Αλλά μάλλον κάποιος ξεγλύστρισε κάποτε από τον άσπρο κήπο του Θεού και αλαφιασμένος γύρισε στη γη για να βροντοφωνάξει σε όλους, πως ο παράδεισος είναι το πιο βαρετό μέρος που έχει συναντήσει ποτέ στη ζωή του και πρόετρεπε τον κόσμο να αμαρτήσει.

Σε κανέναν δεν αρέσει να λέει πως τελείωσε το λύκειο, ενώ έχει πτυχία. Σε κανέναν δεν αρέσει να μη τον παίρνει κανείς από τους πεντακόσιους εργοδότες τηλέφωνο, έστω να τον απορρίψει με τη φωνή του. Σε κανέναν δεν αρέσει να ανοίγει τη τηλεόραση και να βλέπει δήθεν θλιμμένους δημοσιογράφους, την ίδια ώρα που το πρόσωπό τους τους προδίδει πως είναι ευτυχισμένοι με τα αποτελέσματα. Σε κανέναν δεν αρέσει να νοιώθει τη βία και την εγληματικότητα να κολυμπάει γύρω του. Σε κανέναν δεν αρέσουν τα ψέματα. Και άμα θέλουμε να επιβιώσουμε, ίσως και θα έπρεπε να γίνουμε ίδιοι. Εξάλλου δείτε το. Από το τελευταίο ριάλιτι μέχρι και τη Βουλή, το ψέμα πουλάει. Ίσως κάτι να σημαίνει αυτό. Ίσως να μένει μόνο ένα χαρακτηριστικό που θα μπορούσαμε να κληρονομήσουμε από τη δική μας γενιά και ας μη το ξέρουμε ακόμα πως μάλλον μόνο αυτό μας απέμεινε. Την καρδιά του Πινόκιο. Και ίσως με αυτή, να καταφέρουμε να ανέβουμε ένα βήμα παραπάνω στη δική μας σκάλα της ζωής και ας μην πάμε ποτέ στον Παράδεισο.