"Άμα με ξυπνάνε πολύ νωρίς νυστάζω και μετά γκρινιάζω. Ευτυχώς τα παπλώματα του σπιτιού κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους και έτσι βρίσκω το τρόπο μου να τρυπώνω μέσα σε αυτά και να ξεχνάνε ακόμα και την παρουσία μου σε αυτό το σπίτι.
Αυτό το σπίτι δεν είναι ένα οποιοδήποτε σπίτι. Είναι το δικό μου σπίτι. Με μαμά, μπαμπά και αδέλφια. Κομπλέ που λένε. Εγώ, είμαι ο πιο μικρός από όλους και όπως θα έχετε ήδη καταλάβει, καταφέρνω και κλέβω τις εντυπώσεις. Είμαι όμως και εγώ αξιολάτρευτος με τα μαύρα μου μαλλιά και τα μεγάλα μου μάτια. Έτσι μου λένε οι άλλοι. Εγώ δε τα βγάζω από το μυαλό μου.
Συνήθως όταν κάτι με ενοχλεί, κλαίω. Όχι για πολλή ώρα. Πιο πολύ μουρμουράω, παρά κλαίω, αλλά καμιά φορά οι δικοί μου τα παίρνουν στο κρανίο που ακούν τις γκρίνιες μου και μου βάζουν τις φωνές. Ο μπαμπάς μου περισσότερο, ειδικά άμα βλέπει τις ειδήσεις, το δελτίο καιρού ή το ποδόσφαιρο. Το έχω τσεκάρει και έχω βγάλει τα συμπεράσματά μου. Ανάμεσα στα τρία παραπάνω, ο μπαμπάς μου θυμώνει πραγματικά όταν εγώ κάνω φασαρία την ώρα που ακούει για τον καιρό, πράγμα που και εμένα με εκνευρίζει γιατί εντάξει, άμα είναι χειμώνας, είναι χειμώνας και άμα έξω σκάει ο τζίτζικας που λένε, δε θα έρθει ξαφνικά χαλάζι Αυγουστιάτικα.
Α! Εμένα μου αρέσει ο χειμώνας πολύ περισσότερο από το καλοκαιρι. Καταρχάς, το χειμώνα, δε με κουρεύουν τόσο συχνά. Συνήθως για κούρεμα, επειδή εγώ είμαι πολύ μικρός και θα χαθώ, που αν με άφηναν δηλαδή, αυτό θα έκανα, γιατί μισώ τη διαδικασία του κουρέματος τόσο πολύ, όσο και τις κονσέρβες, με πηγαίνει ο αδελφός μου. Και εκείνος βαριέται ή με συμπονά, δεν έχω καταλάβω ακριβώς τη διάθεσή του, γιατί ο μεγάλος μου αδελφός μιλάει πολύ στο τηλέφωνο και αμα το αφήσει για λίγο, έτσι, για να μου ρίξει μια ματιά, εγώ δεν προλαβαίνω να καταλάβω και πολλά, οπότε δε ξέρω να σας πω σίγουρα. Πάντως με πηγαίνει, είτε βαριέται, είτε με λυπάται, γιατί άπαξ και το πει η μαμά, τελείωσε, είναι νόμος.
Δε ξέρω για τη δική σας τη μαμά, πάντως η δική μου είναι ένα μεγάλο κόκαλο που θέλεις όλη τη μέρα να το γλύφεις. Είναι όμορφη, γλυκιά, έξυπνη και μαγειρεύει τα καλύτερα γιουβαρλάκια του κόσμου. Αγαπαω τόσο πολύ τη μαμά μου. Μυρίζει τόσο όμορφα και μου αρέσει τόσο πολύ να χώνω το κεφάλι μου στην κοιλιά της ή στο λαιμό της ή οπουδήποτε τέλος πάντων και εκείνη να με χαϊδεύει. Με έχει κακομάθει λένε, και ας μην είμαι μοναχογιός και όταν γυρίζει στο σπίτι και με βλέπει, αρχίζει να μου τραγουδάει ένα τραγουδάκι που μου φτιάχνει πάντα τη διάθεση. Να δεις πως πηγαίνει.... Α, ναι. Μαρεγιέ, μαρεγιέ. Μαρεγιέ μου κανακάρη. Ποια γυναίκα θα σε πάρει...
Μιας και το θίξαμε αυτό το ζήτημα και η κουβέντα έφτασε εκεί πέρα, εγώ, άπατος θα πάω. Είμαι δύσκολος. Το ξέρω. Δεν είμαι πολύ κοινωνικός με τους υπόλοιπους της φάρας μου, αλλά εντάξει, και εμείς οι δυναμικοί χαρακτήρες, έχουμε την προσωπικότητά μας. Και να σας πω και κάτι; Εγώ είμαι ερωτευμένος με μία, μεγαλύτερη είναι από εμένα, τη λένε Μπέλλα και έχει καστανά λαμπερά μαλλιά. Ο πατέρας της με συμπαθεί πάρα πολύ και οι δικοί μου συμπαθούνε την Μπέλλα, αλλά όλοι πιστεύουν οτι δε ταιριάζουμε και τόσο και δε μας αφήνουν να έρθουμε σε επαφή! Κάτι σαν απαγορευμένος έρωτας δηλαδή. Ε, αφού δεν υπάρχει άλλη υποψήφια, να μη βολευτώ και εγώ με την Μπέλλα; Άντρας είμαι και έχω ανάγκες! Μην κοιτάτε που δε το δείχνω μέσα στο σπίτι και τρέχω όλη την ώρα με τα παιχνίδια μου. Οκ, τι να κάνουμε δηλαδή; Ενοχλητικός δε γίνομαι. Η αδελφή μου, που και που, πετάει κανένα, "μα πρέπει να του βρούμε νύφη, αλλά εγώ δε τον αφήνω σε ξένα σπίτια" και εκεί είναι που συμφωνούμε. Ούτε εγώ θέλω να πάω σε άλλο σπίτι! Δεν υπάρχει περίπτωση. Τότε, πηγαίνω και κάθομαι σε μια γωνιά και τρώω τα νύχια μου. Που θα πάει; Θα βρεθεί λύση, δε θα βρεθεί; Ύστερα, κουράζομαι από την πολλή τη σκέψη και πέφτω τάβλα στο κρεβάτι μου.
Τότε είναι που έρχεται η αδελφή μου, λες και το κάνει επίτηδες κάθε φορά, με πιάνει, με κατσιάζει, με φυλάει πάνω στη μύτη μου και μου έρχεται να σκάσω γιατί όλος ο αέρας ξαφνικά εξαφανίζεται από τα ρουθούνια μου και με τσιμπάει όπου βρει. Η αδελφή μου με αγαπάει τόσο πολύ, το καταλαβαίνω, αλλά παρά είναι εκδηλωτική και καμιά φορά μου τη δίνει. Αλλά έχει πλάκα. Ειδικά όταν κάθεται και μου μιλάει και μου λέει διάφορα. Εγώ τότε στέκομαι στα δυο πόδια, την κοιτάω δήθεν με το σοβαρό μου βλέμμα, ρίχνω και κανά γάβγισμα, αλλά στην πραγματικότητα, δεν καταλαβαίνω λέξη από όσα μου λέει, η αδελφή μου μιλάει πολύ σας προειδοποιώ, εκτός από το "είσαι όμορφος" "σκυλί" "το καλύτερο σκυλί", που τα καταλαβαίνω αμέσως, όλα τα υπόλοιπα τα αφήνω να πέσουν κάτω που λένε και κάνω δήθεν τον σοβαρό και έξυπνο. Τώρα που το σκέφτομαι όμως, είμαι έξυπνος. Πιάνω και άλλες κουβέντες, όπως "περιστέρι", "που είναι ο Αλέξης", "που είναι η μπάλα", "νάνι", και αυτά τα καταλαβαίνω. Και όσο για το "πάμε βόλτα" και "θα φάμε", ε, εντάξει, αυτά θα ημουν και πολύ χαζός να μη τα έπιανα στον αέρα, που λένε.
Το φαγητό, είναι η εμμονή μου. Και ο ύπνος πάνω στα μαξιλάρια, στα χαλιά, στα παπλώματα και καμμιά φορά στο στρωματάκι μου είναι η καλύτερη διασκέδασή μου! Πολλές φορές το παρακάνω και ρίχνω ένα ροχαλητό! Αλλά κανένας δε με μαλώνει και έτσι εγώ το ευχαριστιέμαι.
Στο σπίτι αυτό με σέβονται και με αγαπούν και με αφήνουν να κοιμάμαι όσο θέλω, να γαβγίζω, εντάξει, όχι όσο θέλω, να παίζω με τις ώρες, δηλαδή όχι με τις ώρες γιατί είμαι και λίγο τεμπέλης, να πηγαίνω τις βόλτες μου κάθε μέρα, να είμαι καθαρός, να κάθομαι πρώτος πρώτος δίπλα στο τζάκι, να κοιμάμαι στα κρεβάτια τους, να ονειρεύομαι στα πόδια τους και να γκρινιάζω καμιά φορά. Είμαι δίδυμος στο ζώδιο και είμαι εντάξει όσον αφορά την γκρίνια. Επιτρέπεται. Η αδελφή μου το πε μια φορά, όχι εγώ, αλλά αυτό το κατάλαβα, όχι και πολύ καλά δηλαδή, γιατί τι στην ευχή είναι το ζώδιο; Κάτι σαν εμένα; Τετράποδο με ουρά; Αλλά τέλος πάντων, αυτό που κατάλαβα πολύ καλά, είναι πως με συμφέρει αυτή η ομολογία και έτσι έχουμε ένα το κρατούμενο. Στο δικό μου σπίτι όλα είναι υπέροχα και τώρα τα Χριστούγεννα μυρίζει παντού ζεστασιά. Το καλύτερο συναίσθημα για έναν σκύλο! Το μόνο που μου τη δίνει είναι τα φωτάκια στο δέντρο που με ζαλίζουν που και που, αλλά κατά τα άλλα όλα καλά.
Νομίζω, πως είμαι πολύ τυχερός και η ευχή μου για φέτος, κάθε χρόνο όταν πλησιάζουν οι γιορτές κάνω μια ευχή, γιατί στο σπίτι μου λένε πως πιάνουν οι ευχές αν είναι λογικές, το λογικές, ακόμα δεν έχω καταλάβει τι σημαίνει, αλλά το ευχές ξέρω, η ευχή μου λοιπόν για φέτος, εκτός από το να διπλασιαστεί η τροφή μου στο πιατάκι μου και ας με λέει ο αδελφός μου κίβδηλο και χοντρό είναι να αποκτήσει άλλος ένας σκύλος και άλλος ένας και άλλος ένας και πολλοί ακόμη, ένα σπίτι σα το δικό μου. Με ζεστασιά και δικαιώματα. Γιατί ακούω πως γίνονται φοβερά πράγματα στα ζώα εκεί έξω και καμιά φορά βλέπω εφιάλτες και κλαίω, αλλά αμέσως νοιώθω κάποιο χέρι να με χαϊδεύει και να μου λέει μην κλαις σκυλάκι σε αγαπάμε. Αυτή λοιπόν είναι η ευχή μου στους φίλους μου. Να τους χαιδέψει ένα χέρι και να τους πει αυτά τα λόγια και ύστερα να τους πάρει αγκαλιά και να μη τους αφήσει ποτέ να φύγουν. Γιατί όταν εμάς τους σκύλους μας αγαπούν, εμείς τους αγαπούμε διπλάσια. Και τριπλάσια... Άντε, σας αφήνω όμως τώρα γιατί νύσταξα."
Τα σκυλιά, όπως και όλα τα ζώα είναι υπέροχα. Ναι, σίγουρα δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα στο σπίτι μας και ακόμα και αν η ζωή μας δεν επιτρέπει να υιοθετήσουμε κανένα, πρέπει να αγαπάμε και να φερόμαστε με σεβασμό σε όλα αυτά που συναντάμε κατά καιρούς στους δρόμους. Διαβάζουμε και βλέπουμε εξωφρενικά πράγματα να γίνονται πάνω στα κορμάκια τους και ειλικρινά εκείνη τη στιγμή σκέφτομαι, ποιος είναι τόσο κομπλεξικός που βγάζει τα δικά του απωθημένα πάνω σε μικρές ψυχούλες, που δε τους έφταιξαν σε τίποτα; Το παραπάνω κείμενο είναι αφιερωμένο όχι μόνο στο δικό μου σκυλί, αλλά και σε όλα τα ζωάκια και όπως και εκείνος, έτσι και εγώ, θα κάνω την ίδια ευχή με αυτόν. Αν δεν μπορείτε να έχετε ζώο, φροντίστε να μάθετε να τα αγαπάτε και αν έχετε ένα ζωάκι στο σπίτι σας, μη ξεχνάτε να το αγαπάτε και να του το δείχνετε. Εκείνο, δε ξεχνάει ποτέ να έρθει πίσω από την πόρτα σας και να σας φιλήσει όταν μπαίνετε στο σπίτι. Εσείς;
