Τι ταιριάζει και τι δε ταιριάζει
σε αυτή τη χώρα, μάλλον δε το έχουμε μάθει καλά εδώ που φτάσαμε. Έτσι, θα ξανά
βάλουμε τα καλοκαιρινά μας, γιατί ο καιρός έσκασε και αυτός μαζί μας και αντί
για κολύμπι, εν μέσω της σεζόν του καλοκαιριού, θα ρίξουμε άλλη μια βουτιά στις
κάλπες. Προσοχή όμως, γιατί στη Μεσόγειο, εξαπλώθηκαν από το πουθενά λευκοί
καρχαρίες. Λένε, πως δραπέτευσαν από άλλες θάλασσες, που ζηλεύουν την ομορφιά της
Ελλάδας και έφτασαν μέχρι και τη στεριά, προκειμένου να μας κάνουν μια χαψιά.
Μη μασάτε. Βάλτε αντηλιακό, μάσκα προστασίας και μπρατσάκια και αφήστε τον
εαυτό σας ελεύθερο να κολυμπήσει στα ανοιχτά. Όχι όμως προς τη μεριά που
κολυμπούσατε παλιά. Εκεί να μη σας βγάλει το νερό, γιατί μετά χαιρετάτε για
πάντα το καλοκαιράκι που ξέρατε και προτιμούσατε. Μαζί του και τη ξενοιασιά.
Πηγαίνετε καλύτερα προς το βυθό, μια και καλή, αν είναι να πάρετε τον ίδιο
δρόμο. Ο καιρός εξάλλου, ενδείκνυται για αλλαγές. Ήρθε η ώρα για ένα νέο
συνολάκι, πως το λένε; Το προηγούμενο πάλιωσε και ξέβαψε στο πλυντήριο. Καλύτερα
να το πετάξετε στα σκουπίδια, πριν αναγκαστείτε με τη βία να αφήσετε να πέσει
από τα χέρια σας και η τελευταία σας ελπίδα.
Όσο προχωράς προς τα μέσα στη
θάλασσα, βλέπεις επιτέλους τα νερά πιο καθαρά. Στην αρχή φοβάσαι και λυγίζεις.
Μετά όμως αυτό το ρίσκο που κάνει κόλπα με την αδρεναλίνη σου, σε ξεσηκώνει για
μακροβούτια. Οι Έλληνες τελικώς, θα πρέπει να είναι περήφανοι για ένα πράγμα
στη ζωή τους. Τη λαϊκή ανδρεία τους κατά καιρούς, που είναι κάτι σα χάρισμα.
Πως δηλαδή οι Ρώσοι έχουν τον Τολστόι και τον Ντοστογιέφσκι; Πως η Ελβετία έχει
τα σαλέ; Πως οι ΗΠΑ έχουν τον Ομπάμα; Πως οι Γερμανοί έχουν τα καλά αυτοκίνητα;
Πως οι Τούρκοι έχουν τα ελληνικά κανάλια για διεθνή καριέρα; Πως οι Γάλλοι
έχουν το Παρίσι; Ε, εμείς, έχουμε την ανδρεία μας. Φοράμε ακόμα κάτω από τα
τζην τις φουστανέλες μας. Κρατάμε κρυφά στο πίσω μέρος της καλής μας τσάντας
ένα κανάτι για νερό από την πηγή του χωριού. Και μιλάμε το ίδιο δυνατά, όπως κάνανε
και οι πρόγονοί μας στις σπηλιές. Μαθηματικά λοιπόν να το δει κανείς το πράγμα,
δεν είναι τα γεγονότα που συνέβησαν στα χώματά μας, αυτά που έφτιαξαν μια
ιστορία να διδάσκεται στα σχολιαρόπαιδα. Είμαστε οι ίδιοι εμείς, που μάθαμε να
υπομένουμε κάθε δυστυχία που μας φοριέται στους αιώνες των αιώνων. Είμαστε
εμείς, που αγνοήσαμε τανκς και εντολές και πολεμήσαμε με πάθος τα ζιζάνια που
μπήκαν μες στα αυτιά μας.
Η ζήλια φίλοι μου, πρόκειται για
ένα φρικαλέο τέρας που σε καταβροχθίζει σαν πιράνχας πριν προλάβεις να
αρθρώσεις λέξη. Αν την αφήσεις να βγει από μέσα σου, έχεις σκοτώσει όλα εκείνα
τα χαρακτηριστικά που σε έκαναν κάποτε να μοιάζεις με ευγενή και συνετό και
κοινωνικό και απαραίτητο. Σε κατατρώει, σα τσίχλα που δε χορταίνεις να τη
μασάς. Σου ρουφάει το αίμα στάλα στάλα και στο τέλος, μπορεί και να κερδίσεις,
αλλά έχεις κερδίσει στα αλήθεια; Γιατί η ταπείνωση πολλές φορές, μπορεί να
αποτελεί ένα μέρος καλής εξουσίας, αλλά μήπως τελικά ξεκινάει από τον ίδιο σου
τον εαυτό; Μήπως όταν αποφασίζεις να ταπεινώσεις έναν ολόκληρο λαό, έχεις κάτι
να φοβάσαι από αυτόν; Ή μήπως δεν μπορείς να αποκτήσεις αυτά που έχει εκείνος
και τολμάς να του πάρεις την μπουκιά του από το στόμα με το ζόρι;
Κοίτα να δεις, που το «και ξανά προς
τη δόξα τραβά», θα παραμένει πάντοτε στα chart των ελληνικών επιτυχιών ως απάντησή
μας σε όλους αυτούς που αρέσκονται να προβληματίζονται δήθεν για την Ελλάδα.
Παρόλα αυτά, τα ραδιόφωνα επιμένουν ακόμα να παίζουν Καμένους, Πικραμένους,
Βαρεμένους. Μήπως, λέω, μήπως να αλλάξουμε συχνότητα και να αφήσουμε τα FM να
πάρουν το δρόμο που τους αξίζει, μαζί με όλο το συμφερτό ανθρώπων που ανοίγουν
τα μανίκια τους και βγάζουν άσους προκειμένου να κλέψουν ένα ακόμα νοικοκυριό;
Το χάρισμά μας σας το εξομολογήθηκα. Μένει τώρα να σας πω και το ελάττωμά μας. Η
ανέχεια μας. Η ανέχεια ενός δουλικού, που εκτελεί το πρωί όλα τα βαρέα και τα
ανθυγιεινά και το βράδυ μυξοκλαίει στην κάμαρά του. Η ανέχεια μας να μην έχουμε
μάθει ακόμα να διαλέγουμε ηγέτη. Η ανέχεια μας να πνιγόμαστε σε μια κουταλιά
νερό, όταν είμαστε μία από αυτές τις χώρες που βρέχονται από άπλετη θάλασσα.
