Γη, Ερμής, Αφροδίτη, Δίας, Ποσειδώνας, Άρης, Κρόνος, Ουρανός, Πλούτωνας...
Κι όμως, δεν είναι κανένας από αυτούς και σε αυτόν που είναι, εμείς όλοι, έχουμε πάει, χωρίς τη στολή του αστροναύτη. Καλώς ήρθατε στον πλανήτη Μυαλό. Πολύ κοντά στον ήλιο, ακριβώς δίπλα από το φεγγάρι. Μόνο που εμείς επιλέγουμε αν θέλουμε να δούμε τη ζωή μας στα μάτια ή αν διαλέγουμε να έχουμε μαύρα μεσάνυχτα.
Έχει πλάκα όταν οι άνδρες λένε κάτι, για το οποίο οι γυναίκες βγαίνουν μπροστά και το αναιρούν, χωρίς δεύτερη σκέψη. Φυσικά, αυτό συμβαίνει και στην αντίθετη περίπτωση. Δηλαδή, μια γυναίκα να πει κάτι και το αρσενικό να της κουνήσει το δάχτυλο αρνητικά. Οι άνθρωποι φαίνεται να διασκεδάζουν με το να ενοχλούν ο ένας τον άλλον και κατά γενική ομολογία, όλοι έχουν άποψη για όλα, αρκεί να διαφωνεί με των άλλων τη γνώμη και φυσικά η δική τους να είναι η σωστή.
Το πιο διασκεδαστικό όλων είναι όταν ένα ζευγάρι ή ένα προσδοκώμενο ζευγάρι ή ακόμα και φίλοι ετερόφυλων φύλων, αργούν να συνεννοηθούν ή δεν προβαίνουν σε καμία απολύτως συνεννόηση, για το λόγο ότι δεν υπήρχε περίπτωση συμφωνίας από το ξεκίνημα της συζήτησής τους ούτως ή άλλως. Το παράδοξο στην όλη ιστορία είναι πως αυτοί οι δύο άνθρωποι στο τέλος, κατά κάποιο περίεργο τρόπο τα βρίσκουν, ακόμα και αν δε συμφωνούν παντελώς ή καθόλου, ακόμα και αν η συζήτηση ήταν ένα μεγάλο φιάσκο εξ αρχής και η έξοδος από αυτή είναι μια αναμενόμενη παραίτηση.
Πόσο χρόνο καταναλώνουμε οι άνθρωποι από τη ζωή μας για τα διαφορετικά νοήματα που στην πραγματικότητα είναι ένα μονάχα ουσιαστικό νόημα! Συζητήσεις που μπορούν να τραβήξουν κουπί ακόμα και μέρες, λόγια χωρίς τελειωμό, απογοητεύσεις, ψεύτικοι ενθουσιασμοί, παρεξηγήσεις. Το μυαλό του ανθρώπου μοιάζει υπέροχα με τη μηχανή ενός αυτοκινήτου που χωρίς αυτό το αμάξι δε πηγαίνει πουθενά. Μένει μονάχο του στη μέση του δρόμου, σαν πεισματάρικο μουλάρι, που δε δέχεται να αλλάξει συμπεριφορά, ο κόσμος να χαλάσει.
Το πιο διασκεδαστικό όλων είναι όταν ένα ζευγάρι ή ένα προσδοκώμενο ζευγάρι ή ακόμα και φίλοι ετερόφυλων φύλων, αργούν να συνεννοηθούν ή δεν προβαίνουν σε καμία απολύτως συνεννόηση, για το λόγο ότι δεν υπήρχε περίπτωση συμφωνίας από το ξεκίνημα της συζήτησής τους ούτως ή άλλως. Το παράδοξο στην όλη ιστορία είναι πως αυτοί οι δύο άνθρωποι στο τέλος, κατά κάποιο περίεργο τρόπο τα βρίσκουν, ακόμα και αν δε συμφωνούν παντελώς ή καθόλου, ακόμα και αν η συζήτηση ήταν ένα μεγάλο φιάσκο εξ αρχής και η έξοδος από αυτή είναι μια αναμενόμενη παραίτηση.
Πόσο χρόνο καταναλώνουμε οι άνθρωποι από τη ζωή μας για τα διαφορετικά νοήματα που στην πραγματικότητα είναι ένα μονάχα ουσιαστικό νόημα! Συζητήσεις που μπορούν να τραβήξουν κουπί ακόμα και μέρες, λόγια χωρίς τελειωμό, απογοητεύσεις, ψεύτικοι ενθουσιασμοί, παρεξηγήσεις. Το μυαλό του ανθρώπου μοιάζει υπέροχα με τη μηχανή ενός αυτοκινήτου που χωρίς αυτό το αμάξι δε πηγαίνει πουθενά. Μένει μονάχο του στη μέση του δρόμου, σαν πεισματάρικο μουλάρι, που δε δέχεται να αλλάξει συμπεριφορά, ο κόσμος να χαλάσει.
Το μυαλό μας, είναι ο χαμένος πλανήτης που ψάχνουν οι αστροναύτες να βρουν στους γαλαξίες όλον αυτόν τον καιρό, μα κανείς δε ξέρει ότι κάποτε διασπάστηκε και τρύπωσε κρυφά μέσα στα κρανία των ανθρώπων.
Αν νομίζετε πως παραλογίζομαι, τότε παρακολουθείστε για λίγο το παρακάτω παράδειγμα:
Γυναίκα και άντρας βγαίνουν παρέα για το πρώτο τους ραντεβού. Δεν έχει σημασία ποιος παρακίνησε ποιον, ας πούμε ότι στον άντρα άρεσε και της ζήτησε να βγούνε για ένα ποτό. Στη γυναίκα επίσης άρεσε και του είπε το ναι. Και μετά από τους καλλωπισμούς τους, οι δυο τους συναντιούνται και όλα γίνονται ας πούμε ιεραρχικά και πατροπαράδοτα. Ο άντρας παίρνει την κοπέλα από το σπίτι της, πηγαίνουν κάπου ωραία που έχει επιλέξει, πίνουν το ποτό τους, τα λένε, γελάνε, πληρώνει το λογαριασμό γιατί στους καιρούς μας οι ιπποτες είναι δυσέβρετοι και τη γυρίζει πάλι πίσω στην αφετηρία της, γιατί ένας ιππότης ποτέ δε θα έπαιρνε το άλογο του και θα γύριζε πίσω του μονάχος. Και φτάνουμε κάποτε στην πόρτα, εκεί που όλα δείχνουν αν αυτή η πόρτα θα ανοίξει για τα δύο αυτά πλάσματα, μεταφορικά πάντα (κάποιες φορές και κυριολεκτικά, αλλά αυτό είναι ένα εντελώς διαφορετικό θέμα για συζήτηση) ή αν θα μείνει ξύλο απελέκητο να τους κοιτά.
Τα πραγματικά στοιχεία της υπόθεσης:
Λένε καληνύχτα. Λένε, πέρασα πολύ ωραία. Λένε, θα τα ξανά π(ι)ούμε. Λένε γενικώς. Και στο τέλος, μετά τα πολλά λόγια, το αρσενικό χαϊδεύει με την παλάμη του το μάγουλο του θηλυκού, χαμογελά και φεύγει.
Αυτή είναι η κατάσταση. Η αληθινή. Και παρακάτω δίνεται όλο το παρασκήνιο του μυθικού παραλογισμού.
Γυναίκα που είναι έτοιμη να μπει στη σχέση, δεν μπορεί άλλο να μένει μόνη στο σαλόνι: "Με γύρισε σπίτι και με χάιδεψε στο μάγουλο, αλλά δε με φίλησε".
Κολλητή γυναίκας που δεν είναι σε σχέση και δε βλέπει γκόμενο στον ορίζοντα στα προσεχώς: "Τι ρομαντικό! Σε θέλει τόσο που προτιμά τα πράγματα να κυλήσουν αργά. Είσαι πολύ τυχερή".
Κολλητή που είναι σε σχέση χρόνια και έπαψε να 'ρομαντίζει' από τον δεύτερο μήνα της σχέσης της: "Σε συμπαθεί, πέρασε (μάλλον) καλά, αλλά δε φτιάχτηκε μαζί σου. Ξέχασέ τον. Παρεπιπτόντως, μήπως χτύπησε το τηλέφωνό του ενδοιάμεσα;".
Ο κάφρος φίλος: "α) Έχει άλλη. β)Δε του σηκώθηκε. "
Ο άντρας που χάιδεψε το μάγουλο της γυναίκας του, στον φίλο που θυμάται να ρωτήσει: "Η Μαρία ποια; Α, αυτή. Ξενέρωσα μωρέ και την έκανα".
Ο φίλος του άντρα που χάιδεψε το μάγουλο και δε δείχνει ζήλο για αυτό: "Τώρα που χάλασε η φάση, θα μου δώσεις το τηλέφωνό της";
Η σκέψη των ανθρώπων ακούγεται ως μία απλή δισύλλαβη λέξη, που όμως ίσως να είναι και το πιο σημαντικό εργαλείο της ανθρώπινης οντότητας. Κάπου θα έχετε διαβάσει πως ο νους χωρίζεται στο δεξί μέρος και στο αριστερό. Το αριστερό είναι τόσο σημαντικό όσο και η καρδιά μας, δηλαδή σε περίπτωση που πάθει κάποια βλάβη, τότε ολόκληρο το κορμί παραλύει. Μη βιάζεστε να βγάλετε συμπεράσματα. Έτσι ακριβώς συμβαίνει και με τη δεξιά μας πλευρά. Το αριστερό μέρος δε θα αντέξει και θα υποχωρήσει και αυτό με τη σειρά του, όπως ακριβώς έγινε και με το δεξί, αν το αντίθετό του ζημιωθεί . Αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει είναι πως το κάθε μέρος του μυαλού μας είναι άκρως απαραίτητο και πως το ένα ελέγχει το αντίθετό του με ασύλληπτη φροντίδα. Σα να είναι δηλαδή ένα αρσενικό και ένα θηλυκό πλάσμα που προστατεύει το ένα το άλλο, γιατί έτσι πρέπει, γιατί έτσι το προστάζει η φύση. Δε θα πρέπει όμως να ξεχνάμε, πως δεν έχουνε κανένα κοινό σημείο. Και τα δύο μοιάζουν να έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά.
Στο αριστερό κομμάτι κατοικεί η λογική, η ανάλυση, οι λέξεις, οι αριθμοί. Μα το δεξί μέρος μοιάζει να είναι πιο ονειροπόλο, αφού είναι γεμάτο χρώματα, όνειρα, μουσική, διαστάσεις, ρυθμό, φαντασία. Για σκεφτείτε τώρα καλύτερα. Ποιο είναι το δυνατό σας σημείο; Η λογική ή το συναίσθημά σας; Το αριστερό ή το δεξί; Οι άνθρωποι είμαστε υπεύθυνοι για τις επιλογές μας, αυτό είναι το μόνο σίγουρο και ακόμα και αν κάποιες καταστάσεις είναι συγκυριακές, εμείς, έχουμε και πάλι το τελευταίο πιόνι του σκακιού στα χέρια μας για να παίξουμε με τη ζωή μας. Ανάμεσα στο ή το ένα ή το άλλο, εμείς θα επηρεαστούμε από αυτό που έχουμε ασκήσει περισσότερο και στο τέλος θα καταλήξουμε να κάνουμε αυτό που μας λέει το δυνατό μας σημείο και όχι σε αυτό που θα μπορούσε πραγματικά να κάνει το μυαλό μας. Κάπου εκεί, σε αυτό το σημείο, γεννιούνται τα θέματα χαμηλής αυτοεκτίμησης.
Ένας άνθρωπος που χρησιμοποιεί την αριστερή του πλευρά, μπορεί να είναι άριστος στα μαθηματικά. Αν είναι ολιγαρκής, κοκορεύεται για αυτή του την ικανότητα και λύνει τη μια εξίσωση μετά την άλλη, κάνοντάς τον να μοιάζει σε όλους ως 'Ο ΕΞΥΠΝΑΚΙΑΣ, που όλοι θέλουνε, ακόμα και αν δε το λένε στα μούτρα του, να τουλουμιάσουν στο ξύλο. Ένα άτομο όμως που δεν επαναπαύεται στις λίγες επιλογές, αποφασίζει να ξυπνήσει και το δεύτερο κομμάτι του μυαλού του, που είναι εκεί, υπάρχει και θεωρεί πως είναι κρίμα να μένει ανεκμετάλλευτο. Έτσι παρακολουθεί κάποια μαθήματα χορού ή ζωγραφίζει ή διαβάζει περισσότερη λογοτεχνία και τότε τα αποτελέσματα είναι μαγευτικά. Αυτό το άτομο είναι πιο συμπαθητικό από το προηγούμενο και περισσότερο κοινωνικό. Κυρίες και κύριοι, ένας έξυπνος και ικανός άνθρωπος γεννιέται. Είναι όμως στο χέρι του να αποφασίσει τι θέλει να κάνει με τα εργαλεία που του χαρίζει η φύση, ώστε να γίνει εξυπνότερος.
Στο αριστερό κομμάτι κατοικεί η λογική, η ανάλυση, οι λέξεις, οι αριθμοί. Μα το δεξί μέρος μοιάζει να είναι πιο ονειροπόλο, αφού είναι γεμάτο χρώματα, όνειρα, μουσική, διαστάσεις, ρυθμό, φαντασία. Για σκεφτείτε τώρα καλύτερα. Ποιο είναι το δυνατό σας σημείο; Η λογική ή το συναίσθημά σας; Το αριστερό ή το δεξί; Οι άνθρωποι είμαστε υπεύθυνοι για τις επιλογές μας, αυτό είναι το μόνο σίγουρο και ακόμα και αν κάποιες καταστάσεις είναι συγκυριακές, εμείς, έχουμε και πάλι το τελευταίο πιόνι του σκακιού στα χέρια μας για να παίξουμε με τη ζωή μας. Ανάμεσα στο ή το ένα ή το άλλο, εμείς θα επηρεαστούμε από αυτό που έχουμε ασκήσει περισσότερο και στο τέλος θα καταλήξουμε να κάνουμε αυτό που μας λέει το δυνατό μας σημείο και όχι σε αυτό που θα μπορούσε πραγματικά να κάνει το μυαλό μας. Κάπου εκεί, σε αυτό το σημείο, γεννιούνται τα θέματα χαμηλής αυτοεκτίμησης.
Ένας άνθρωπος που χρησιμοποιεί την αριστερή του πλευρά, μπορεί να είναι άριστος στα μαθηματικά. Αν είναι ολιγαρκής, κοκορεύεται για αυτή του την ικανότητα και λύνει τη μια εξίσωση μετά την άλλη, κάνοντάς τον να μοιάζει σε όλους ως 'Ο ΕΞΥΠΝΑΚΙΑΣ, που όλοι θέλουνε, ακόμα και αν δε το λένε στα μούτρα του, να τουλουμιάσουν στο ξύλο. Ένα άτομο όμως που δεν επαναπαύεται στις λίγες επιλογές, αποφασίζει να ξυπνήσει και το δεύτερο κομμάτι του μυαλού του, που είναι εκεί, υπάρχει και θεωρεί πως είναι κρίμα να μένει ανεκμετάλλευτο. Έτσι παρακολουθεί κάποια μαθήματα χορού ή ζωγραφίζει ή διαβάζει περισσότερη λογοτεχνία και τότε τα αποτελέσματα είναι μαγευτικά. Αυτό το άτομο είναι πιο συμπαθητικό από το προηγούμενο και περισσότερο κοινωνικό. Κυρίες και κύριοι, ένας έξυπνος και ικανός άνθρωπος γεννιέται. Είναι όμως στο χέρι του να αποφασίσει τι θέλει να κάνει με τα εργαλεία που του χαρίζει η φύση, ώστε να γίνει εξυπνότερος.
Η οξυδέρκεια, μάλλον είναι ένας πίνακας ζωγραφικής, που ανάλογα με τα γούστο του εκάστοτε ζωγράφου, αντικατοπτρίζεται η όμορφη ή η άσχημη πλευρά του. Αν ο ζωγράφος μαθαίνει για τα χρώματα της παλέτας και αποφασίζει να τα χρησιμοποιήσει σωστά, ακόμη και αν είναι λάτρης ενός μόνου χρώματος, ας πούμε του κόκκινου, τότε μάλλον έπαιξε έξυπνα και κέρδισε τις εντυπώσεις με το γεμισμένο καμβά του.
Με λίγα λόγια, δεν υπάρχει δικαιολογία, "ε, τι να κάνουμε, λειτουργώ με το συναίσθημα, τον λυπήθηκα τον καημένο", αλλά ούτε και "δε με νοιάζει τίποτα, εγώ στη θέση του θα είχα βγάλει τη διπλάσια δουλειά, είναι άχρηστος". Δεν υπάρχει η δικαιολογία "με θέλει, αλλά δε θέλει να μου το δείξει", αλλά ούτε η δικαιολογία "θέλω να το κάνω αυτό, αλλά δε μπορώ να το κάνω". Όλα είναι στο χέρι μας ή για να τα πούμε τα πράγματα πιο σωστά, όλα είναι στο μυαλό μας και όποια και αν είναι η δυναμική μας πλευρά, ο ίδιος ο νους μας θα μας θυμίζει ότι υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος, ακριβώς στο γειτονικό διαμέρισμα του κεφαλιού μας, λίγο πιο κάτω, στο τέλος του δρόμου, που θα περιμένει εκεί για εμάς, όταν αποφασίσουμε να το βάλουμε σε δράση. Εφόσον και η λογική και το συναίσθημα είναι δύο χαρακτηριστικά, ετερώνυμα που πάλλονται μέσα μας στους αιώνες των αιώνων όπως πάλλονται και τα δύο φύλα όλο αυτό το διάστημα, μάλλον είναι δύο πολύ ικανοί σύμμαχοι τελικά, που δε τους λες και ιδιαίτερα ανταγωνιστικούς, αφού στο τέλος της συζήτησης, αυτοί δείχνουν να τα βρίσκουν.
Η άμιλλα του μυαλού είναι η τέλεια δύναμή μας.
Και η δικαιολογία "μετάνιωσα για αυτή την επιλογή μου", είναι μάλλον η καμένη λάμπα σε μία από τις δύο πλευρές του εγκεφάλου μας, που κάποιος ξέχασε να αλλάξει.
