ΤΟ ΥΠΕΡ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΤΑ ΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΑ

Τι ταιριάζει και τι δε ταιριάζει σε αυτή τη χώρα, μάλλον δε το έχουμε μάθει καλά εδώ που φτάσαμε. Έτσι, θα ξανά βάλουμε τα καλοκαιρινά μας, γιατί ο καιρός έσκασε και αυτός μαζί μας και αντί για κολύμπι, εν μέσω της σεζόν του καλοκαιριού, θα ρίξουμε άλλη μια βουτιά στις κάλπες. Προσοχή όμως, γιατί στη Μεσόγειο, εξαπλώθηκαν από το πουθενά λευκοί καρχαρίες. Λένε, πως δραπέτευσαν από άλλες θάλασσες, που ζηλεύουν την ομορφιά της Ελλάδας και έφτασαν μέχρι και τη στεριά, προκειμένου να μας κάνουν μια χαψιά. Μη μασάτε. Βάλτε αντηλιακό, μάσκα προστασίας και μπρατσάκια και αφήστε τον εαυτό σας ελεύθερο να κολυμπήσει στα ανοιχτά. Όχι όμως προς τη μεριά που κολυμπούσατε παλιά. Εκεί να μη σας βγάλει το νερό, γιατί μετά χαιρετάτε για πάντα το καλοκαιράκι που ξέρατε και προτιμούσατε. Μαζί του και τη ξενοιασιά. Πηγαίνετε καλύτερα προς το βυθό, μια και καλή, αν είναι να πάρετε τον ίδιο δρόμο. Ο καιρός εξάλλου, ενδείκνυται για αλλαγές. Ήρθε η ώρα για ένα νέο συνολάκι, πως το λένε; Το προηγούμενο πάλιωσε και ξέβαψε στο πλυντήριο. Καλύτερα να το πετάξετε στα σκουπίδια, πριν αναγκαστείτε με τη βία να αφήσετε να πέσει από τα χέρια σας και η τελευταία σας ελπίδα.

Όσο προχωράς προς τα μέσα στη θάλασσα, βλέπεις επιτέλους τα νερά πιο καθαρά. Στην αρχή φοβάσαι και λυγίζεις. Μετά όμως αυτό το ρίσκο που κάνει κόλπα με την αδρεναλίνη σου, σε ξεσηκώνει για μακροβούτια. Οι Έλληνες τελικώς, θα πρέπει να είναι περήφανοι για ένα πράγμα στη ζωή τους. Τη λαϊκή ανδρεία τους κατά καιρούς, που είναι κάτι σα χάρισμα. Πως δηλαδή οι Ρώσοι έχουν τον Τολστόι και τον Ντοστογιέφσκι; Πως η Ελβετία έχει τα σαλέ; Πως οι ΗΠΑ έχουν τον Ομπάμα; Πως οι Γερμανοί έχουν τα καλά αυτοκίνητα; Πως οι Τούρκοι έχουν τα ελληνικά κανάλια για διεθνή καριέρα; Πως οι Γάλλοι έχουν το Παρίσι; Ε, εμείς, έχουμε την ανδρεία μας. Φοράμε ακόμα κάτω από τα τζην τις φουστανέλες μας. Κρατάμε κρυφά στο πίσω μέρος της καλής μας τσάντας ένα κανάτι για νερό από την πηγή του χωριού. Και μιλάμε το ίδιο δυνατά, όπως κάνανε και οι πρόγονοί μας στις σπηλιές. Μαθηματικά λοιπόν να το δει κανείς το πράγμα, δεν είναι τα γεγονότα που συνέβησαν στα χώματά μας, αυτά που έφτιαξαν μια ιστορία να διδάσκεται στα σχολιαρόπαιδα. Είμαστε οι ίδιοι εμείς, που μάθαμε να υπομένουμε κάθε δυστυχία που μας φοριέται στους αιώνες των αιώνων. Είμαστε εμείς, που αγνοήσαμε τανκς και εντολές και πολεμήσαμε με πάθος τα ζιζάνια που μπήκαν μες στα αυτιά μας.

Η ζήλια φίλοι μου, πρόκειται για ένα φρικαλέο τέρας που σε καταβροχθίζει σαν πιράνχας πριν προλάβεις να αρθρώσεις λέξη. Αν την αφήσεις να βγει από μέσα σου, έχεις σκοτώσει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που σε έκαναν κάποτε να μοιάζεις με ευγενή και συνετό και κοινωνικό και απαραίτητο. Σε κατατρώει, σα τσίχλα που δε χορταίνεις να τη μασάς. Σου ρουφάει το αίμα στάλα στάλα και στο τέλος, μπορεί και να κερδίσεις, αλλά έχεις κερδίσει στα αλήθεια; Γιατί η ταπείνωση πολλές φορές, μπορεί να αποτελεί ένα μέρος καλής εξουσίας, αλλά μήπως τελικά ξεκινάει από τον ίδιο σου τον εαυτό; Μήπως όταν αποφασίζεις να ταπεινώσεις έναν ολόκληρο λαό, έχεις κάτι να φοβάσαι από αυτόν; Ή μήπως δεν μπορείς να αποκτήσεις αυτά που έχει εκείνος και τολμάς να του πάρεις την μπουκιά του από το στόμα με το ζόρι;

Κοίτα να δεις, που το «και ξανά προς τη δόξα τραβά», θα παραμένει πάντοτε στα chart των ελληνικών επιτυχιών ως απάντησή μας σε όλους αυτούς που αρέσκονται να προβληματίζονται δήθεν για την Ελλάδα. Παρόλα αυτά, τα ραδιόφωνα επιμένουν ακόμα να παίζουν Καμένους, Πικραμένους, Βαρεμένους. Μήπως, λέω, μήπως να αλλάξουμε συχνότητα και να αφήσουμε τα FM να πάρουν το δρόμο που τους αξίζει, μαζί με όλο το συμφερτό ανθρώπων που ανοίγουν τα μανίκια τους και βγάζουν άσους προκειμένου να κλέψουν ένα ακόμα νοικοκυριό; Το χάρισμά μας σας το εξομολογήθηκα. Μένει τώρα να σας πω και το ελάττωμά μας. Η ανέχεια μας. Η ανέχεια ενός δουλικού, που εκτελεί το πρωί όλα τα βαρέα και τα ανθυγιεινά και το βράδυ μυξοκλαίει στην κάμαρά του. Η ανέχεια μας να μην έχουμε μάθει ακόμα να διαλέγουμε ηγέτη. Η ανέχεια μας να πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό, όταν είμαστε μία από αυτές τις χώρες που βρέχονται από άπλετη θάλασσα.

ΤΗΣ ΑΠΟΡΙΑΣ ΤΟ ΚΑΓΚΕΛΟ

Μερικές πρώτες απορίες που σκέφτηκα σήμερα το πρωί, χωρίς να τις πολυσκεφτώ...

ΑΠΟΡΙΑ ΝΟΥΜΕΡΟ 1- ΤΟ ΠΡΩΙ ΜΕ ΞΥΠΝΑΣ ΜΕ ΚΑΦΕ... ΜΥΘΟΣ Ή ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ;

Καταρχάς δεν καταλαβαίνω γιατί προσωπικά, όταν πίνω καφέ, νυστάζω περισσότερο. Ο εσπρέσσο και μάλιστα σε διπλή δόση, έχει τη φήμη ενός δραστικού ξυπνητηριού, που τραβάει τα νεύρα σου σα λαστιχάκια. Εμένα, τώρα που το σκέφτομαι, τα νεύρα μου είναι τεταμένα 24/7, αλλά η ενέργειά μου κοιμάται ύπνο βαθύ. Ως εκ τούτου, τι κάνεις στην περίπτωση που η καφείνη δεν έχει κανένα αποτέλεσμα στον οργανισμό σου και κάνεις απέλπιδες προσπάθειες να ξυπνήσεις;

ΑΠΟΡΙΑ ΝΟΥΜΕΡΟ 2-ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΤΟ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ ΑΠΟΦΑΣΗ ΟΤΙ ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΧΟΥΝΤΑ;

Είναι πολιτικής φύσεως, που κανονικά η απορία μου αυτή είναι νούμερο ένα, αλλά χωρίς τη σωστή καφείνη στο αίμα μου, μάλλον έρχεται δεύτερη. Τέλος πάντων. Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι, Έλληνες πολίτες, γιατί ειλικρινά θέλω να πιστεύω οτι δε θα ψηφίσουν οι αλλοδαποί στις 6 Μαίου, που να ρίξουν έστω και έναν σταυρό στη ΝΔ ή στο ΠΑΣΟΚ; Και αν ναι, τι πρέπει να αρχίζω να εύχομαι να πάθουν αυτοί οι άνθρωποι;

ΑΠΟΡΙΑ ΝΟΥΜΕΡΟ 3-ΠΩΣ ΜΙΑ ΒΛΑΧΑΡΑ ΕΧΕΙ ΚΑΝΑΠΕ ΠΟΥ ΣΤΟΙΧΙΖΕΙ ΟΣΟ ΕΝΑ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ

Παραμένω στα πολιτικά. Ο Βενιζέλος, για να μας πείσει στην πολιτική του διαφήμιση, θα έπρεπε να χάσει κανά κιλό, να απαιτήσει από τους σκηνοθέτες να μη τραβήξουν ΠΟΤΕ πλάνα του γραφείου που πληρώσαμε, αν θυμάμαι καλά, ένα υπέρογκο ποσό για να διακοσμηθεί, να το παίζει λιγότερο διαβαστερός, γιατί με το βάλε-βγάλε τό μυωπικό γυαλί, μας θυμίζει δύο πράγματα, εμένα τουλάχιστον. Πρώτον οτι έβαλε και έβγαλε τους νόμους έτσι όπως τους συμφέρει από την κατσαρόλα, με τον ίδιο απλό τρόπο, όπως και με το γυαλί και δεύτερον, τα 500 ευρουλάκια Ferragamo που στολίζουν το προσωπάκι της Βίκυς Σταμάτης, που απέκτησε και πρόσφατο τίτλο που της απέδωσε ο πάντα σοφός λαός, έτσι για συντομία, 'βλαχάρα'. Επίσης, μιας και μιλάμε για Βενιζέλο, η ιστορία τελικά αποδεικνύει με κάθε τρόπο, πως ο λαός, λέει πραγματικά σοφά πράγματα αν θέλει και το ρητό "από τότε που βγήκε η συγγνώμη, χάθηκε το φιλότιμο" έρχεται να επιβεβαιώσει τον κανόνα. Για τις παραπάνω περιπτώσεις λοιπόν, τα κανάλια ίσως να έπρεπε να ασκήσουν βέτο, μιας και καλά είναι ιδιωτικά και να μην εντάξουν καμία πολιτική διαφήμιση στο ενεργητικό τους. Ας αφήσουν τη Τρέμη να κάνει τη δουλειά της. Το πάει καλύτερα από τη διαφήμιση Βενιζέλου. Επίσης όλο αυτό με τα συνολάκια της Σταμάτη, τη Φιλιππινέζα της με τα ψώνια από το σουπερ μάρκετ, τα κατ' εξαίρεση καθημερινά επισκεπτήρια στον καημένο και ταλαιπωρημένο Άκη της στο κέλί VIPS και άλλα πολλά, πρέπει να πω πως εξαγριώνουν όλο και περισσότερο τον κόσμο και βλέπω τον δασκαλάκο της πρώτης δημοτικού με τα γυαλιά και τη χωρίστρα στη μέση, να γίνεται εξώφυλλο ως "ο δολοφόνος της Αεροπαγείτου με τον μπαλτά". Επίσης πολύ ωραίο όλο αυτό το συστηματάκι, δώστε βάση στα σκάνδαλα Άκη, για να ξεχάσετε τα δικά μας και να τα ξανά ψηφίσετε τώρα που φυλακίσαμε τον κακό το λύκο και τα δόντια του. Στην Ιταλία βγάζουν σιλικονάτες γκόμενες στο γυαλί για να ψεκάζουν τα μυαλά των ψηφοφόρων, στην Ελλάδα βγάζουν ένα σκάνδαλο τη φορά και το κάνουνε ταινία. Αλλά, αν ο λαός έχει όντως ξυπνήσει, τότε τα ελληνικά σκάνδαλα είναι σα τα πατατάκια lay's. Κανείς δεν μπορεί να φάει μόνο ένα! Αν ζεις σε κοινωνία με βρικόλακες, μάλλον θα γίνεις ίδιος!

ΑΠΟΡΙΑ ΝΟΥΜΕΡΟ 4-ΖΗΤΩ Ο ΚΥΡ ΜΗΤΣΟΥΛΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΩ ΡΑΧΟΥΛΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΑΣ ΣΤΗΝ ΚΗΦΙΣΙΑ

Στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε, βλέπεις πραγματικά ποιος είναι ο ευρωφονιάς, ποιος είναι ο εκμεταλλευτής και ποιος είναι ο φίλος σου. Ο φίλος σου είναι σα τη μύγα μες στο γάλα, διότι σπανίζει, όπως έλεγα κ προηγουμένως το φιλότιμο. Όλοι οι άλλοι συμπεριφέρονται λες και περίμεναν από καιρό να έρθει στη χώρα η καταστροφή, για να βγάλουν μερικά σπασμένα ή απωθημένα. Και φαίνεται πως τα καταφέρνουν πολύ καλά με το να πατάνε στις πλάτες εκείνων που ίσως κάποια μέρα, να τους βρουν μπροστά τους. Γιατί έχει ο καιρός γυρίσματα. Η απορία μου σε όλο αυτό είναι αν το έχουν καταλάβει οτι έχει ο καιρός γυρίσματα και να κρατήσουν κοντά τους τον κόσμο που θα τους φέρει κέρδη και όχι το παιδί, τον ξάδελφο, τον γκόμενο, τον τρίτο μπατζανάκη΄. Γιατι δε λέω, καλό είναι να μεριμνάς για το σπίτι σου, αλλά φτιάξε τους ένα ροσμπίφ βρε αδελφέ και άνοιξέ τους και ένα Μπαρόλο. Είναι ανάγκη να τους κάνεις διευθυντάδες στα 25; Μα τι λέω; Ονειρεύομαι και εγώ; Το παιδί μου είναι πάντα ικανό, όπως και εγώ άλλωστε, να φτάσει κατευθείαν στη τελευταία κλίμακα. Και εις υγείαν τα κορόϊδα.

ΑΠΟΡΙΑ ΝΟΥΜΕΡΟ 5-ΝΕΟΠΛΟΥΤΟΣ ΚΕΦΤΕΣ ΠΑΡΑΔΙΔΕΙ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΣΜΟΥ

Μιας και μιλάμε για αυτή την κατηγορία ανθρωποφάγων, πρόσφατα, πολύ πρόσφατα, είχα τη τιμή να γνωρίσω έναν τέτοιο εργοδότη, απο αυτούς που πηγαίνουν διακοπές στη Μύκονο με τα λεφτά των υπαλλήλων τους. Το αστείο στην όλη υπόθεση ήταν αυτός και κανείς άλλος. Σε κάτι τέτοιες στιγμές, όπου πραγματικά χάνεις το χρόνο σου, ανακαλύπτεις πόσο μικρός μπορεί να γίνει ένας άνθρωπος, όταν προσπαθεί να σε πείσει πως είναι μεγάλος σε αυτά που κάνει. Εκεί είναι που η γλώσσα παίρνει φωτιά και λέει, χωρίς σταματημό, αλλά ευτυχώς, ο νους πολλές φορές προδίδει τα ίδια σου τα λόγια και στο τέλος της μέρας βλέπεις πόσο προδίδεται από τον ίδιο του τον εαυτό ή και από αυτούς που πιστεύει πως είναι ευτυχισμένοι με αυτό που τους έβαλε εκείνος να κάνουν. Και εκεί λες, υπάρχει Θεός. Η απορία μου είναι, αυτοί οι άνθρωποι τιμωρούνται ποτέ; Γιατί η συνειδησιακή νέμεση είναι ένα καλό μέτρο προς συμμόρφωση, δε λέω, αλλά για εκείνους που ζημιώθηκαν από αυτούς τους ανθρώπους, μάλλον δεν είναι αρκετό. Δε βαριέσαι. Ψωμί και αλάτι και όπως είπαμε και προηγουμένως, έχει ο καιρός γυρίσματα.

ΑΠΟΡΙΑ ΝΟΥΜΕΡΟ 6-ΠΟΣΟ ΑΚΟΜΑ ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΓΑΛΑ ΣΤΟ ΨΥΓΕΙΟ;

Εφόσον σε αυτή τη χωρα οι μισθοί φεύγουν κάτω από τα πόδια μας, την ίδια ώρα που κάνουμε όνειρα για καριέρες και κολοκύθια (τα κολοκύθια ακόμα είναι εφικτά και να τα βρεις και να φας), οι έμποροι, οι πωλητές και δε ξέρω εγώ ποιοι άλλοι, γιατί ζουν στη δική τους ονειρόσφαιρα; Τις προάλλες επισκέφτηκα μία έκθεση επίπλων και μία κυρία με ύφος μπλαζέ, όταν μας αποκάλυψε τη τιμή για ένα ΜΗ δερμάτινο σκαμπό, το τονίζω, σκαμπό, οτι φθάνει τα 700 ευρώ, εμείς της είπαμε αθώα, πως είναι πολύ ακριβό για να είναι αληθινό και εκείνη έδειχνε να δυσανεσχετει με τη φτώχεια που μας βαραίνει, πετώντας μας στα μούτρα μία πιασάρικη μέθοδο΄πώληςσης (προφανώς για άλλα προϊόντα) "έχει και άλλα έπιπλα η έκθεση, σας εύχομαι να βρείτε κάτι που να σας ικανοποιεί" και μείναμε να την κοιτάμε σα τσιπούρες λίγο πριν τις στραγγίξεις από το θαλασσινό νερό και τις ρίξεις στο τηγάνι. Σε μία χώρα που σε λίγο θα τρώμε ο ένας τον άλλον και κυριολεκτικά, υπάρχουν ακόμα περιοδικά ΜΟΝΟ 7 ευρώ, συγγνώμη, 6.90. Υπάρχουν ακόμα σουπερ μάρκετ απλησίαστα. Υπάρχουν ακόμα Dove, Lux, Palmolive, και δε ξέρω τι αφρόλουτρα με 5 ευρώ (τα ίδια αφρόλουτρα στους έξυπνους τους Γερμανούς, στοιχίζουν 1,50 και 2,00 ευρώ). Υπάρχουν ακόμα ξενοδοχεία με τιμές στα ύψη. Υπάρχουν ακόμα εστιατόρια που νομίζουν οτι θα έχουν δουλειά. Υπάρχουν ακόμα καφετέριες στο Μοναστηράκι που χρεώνουν τον καφέ 5,00 ευρώ. Υπάρχουν ακόμα μαγαζιά που πωλούν κινέζικα πανιά με 50 και 60 ευρώ. Υπάρχουν ακόμα πωλήτριες που νομίζουν οτι δουλεύουν για τη βασιλική φρουρά και ξεχνούν πως στο σπίτι τους βιώνουν τα ίδια και χειρότερα. Υπάρχουν ακόμα ιδιωτικά κολλέγια και απαιτητικοί διευθυντάδες που σε λίγο θα βάζουν αγγελία για μαθητές. Και υπάρχουμε ακόμα εμείς, που συνεχίζουμε και τους τα δίνουμε. Γιατί τους τα δίνουμε και γιατί δε τους κάνουμε ρεζίλι;

ΑΠΟΡΙΑ ΝΟΥΜΕΡΟ 7-ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΤΕΧΝΗ, ΟΕΟ;

Σε μια εποχή κρίσης, συνήθως, λέω συνήθως, μιας και σα σήμερα πέθανε ο Σαίξπηρ, ένας μεγάλος δημιουργός, ανοίγουν οι πόρτες διάπλατα για παραγωγικότητα στο τομέα τέχνη. Πράγμα το οποίο σημαίνει, οτι ο κόσμος πνίγει τον πόνο του σε ένα καλό θέαμα ή σε ένα καλό μουσικό κομμάτι ή έστω και σε ένα καλό σήριαλ βρε αδελφέ, αλλά μάλλον αυτό τελικά δεν ισχύει. Η κρίση χτύπησε και εκεί.

ΑΠΟΡΙΑ ΝΟΥΜΕΡΟ 8-ΕΛΛΑΔΑ: ΤΡΕΙΣ ΛΑΛΟΥΝ ΚΑΙ ΔΥΟ ΧΟΡΕΥΟΥΝ...ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ

Και μιας και μιλάμε για τέχνη, τι τους έχει πιάσει όλους και θέλουν να ανεβάσουν μιουζικαλ;!Δηλαδή τι ειναι όλο αυτό το τσιριμπιμ τσιριμπομ; Οι θεατρικές παραστάσεις πια είναι μετρημένες στο ένα χέρι. Όλοι χορεύουν και τραγουδάνε. Μήπως επειδή τα μπουζούκια ανοίγουν πλέον μόνο τα ΣΚ; Λονδίνο γίναμε! Άκόμα και οι παιδικές παραστάσεις θέλουν ηθοποιούς χορευτές, που να ξέρουν να κάνουν σπαγγάτο, δυο πιρουέτες στον αέρα και μια χορογραφία στο λεπτό. Μα ας μου εξηγήσει κάποιος τι είναι αυτή η τρέλα τώρα; Το παράδοξο σε όλο αυτό είναι το γεγονός, πως άμα ένας νέος ηθοποιός δραματικής σχολής, το τονίζω, δραματικής σχολής, τολμήσει να πάει σε μία αντίστοιχη οντισιόν,  η-ο χορογράφος, θα ρωτήσει, "μα καλά, τι χορό κάνετε στις σχολές που πάτε;" και θα αφήσει 200 άτομα και βάλε σύξυλα, να αναρωτιούνται που έχουν κάνει λάθος.

ΑΠΟΡΙΑ ΝΟΥΜΕΡΟ 9-ΟΙ ΑΓΕΛΑΔΕΣ ΤΡΩΝΕ ΧΟΡΤΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΤΕΤΡΑΠΑΧΕΣ

Γιατί αυτές που μιλούν συνέχεια για δίαιτα δεν αδυνατίζουν ποτέ; Και τι έχει η σαλάτα που τρώνε και αντί να χάσουν, παίρνουν; Άσχετο, απλώς εγώ ας πούμε παχαίνω πάντα αν καταβροχθίζω λιπαρά όπου σταθώ και όπου βρεθώ. Δε μου χαρίζεται δηλαδή καμιά θερμίδα λιγότερη. Όσες έφαγα, τόσες θα κουμπωθούν στα πλευρά μου. Τελεία και παύλα.

ΑΠΟΡΙΑ ΝΟΥΜΕΡΟ 10- ΝΑ ΤΑΝ Η ΖΗΛΙΑ ΨΩΡΑ

Και μιας και μιλάμε για φαγητό και απορίες για αυτό, ας μου εξηγήσεις κάποιος, γιατί όταν βλέπω να τρώνε στη τηλεόραση, σε κάποια σειρά ας πούμε, θέλω να φάω και εγώ και ας έχω φάει του σκασμού;

ΑΠΟΡΙΑ ΝΟΥΜΕΡΟ 11-ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΓΟΝΕΩΝ...

Το πρόσφατο γιαούρτωμα του Μπουμπούκου στην ένδοξη Φιλαδέλφεια στο παλιό και κλασικό ζαχαροπλαστείο Tilas, γιατί ο ίδιος αντί να βάλει ταινία στο στόμα αυτό που δεν κλείνει ποτέ για κανένα λόγο, βγήκε και είπε με θράσσος, "συγγνώμη θα ζητήσω μόνο από τη γυναίκα μου που υπομένει αυτά που υπομένει γιατί διάλεξε να παντρευτεί έναν πολιτικό και λυπάμαι αυτά τα ανθρωπάκια". Τα ανθρωπάκια είμαστε εμείς. Συγγνώμη να ζητήσουμε και εμείς στη γυναίκα του με τη σειρά μας, που διάλεξε να παντρευτεί έναν άνθρωπο που αλλάζει τα κόμματα, ανάλογα με το ποιο θα μπει στη Βουλή και που μεγαλώνει παιδιά με αυτά τα μυαλά.

ΑΠΟΡΙΑ ΝΟΥΜΕΡΟ 12- Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΝΗΡΟΣ ΤΕΛΙΚΑ

Γιατί τόσοι Γιώργηδες βρε παιδιά; Το λεω μιας και σήμερα είναι του Αγίου Γεωργίου και με εντυπωσιάζει ιδιαίτερα το γεγονός οτι έχουμε τόσους πολλούς Γιώργηδες σε αυτή τη χώρα, πράγμα που μου θυμίζει οτι έχουμε και πολλούς Γιάννηδες και πολλές Μαρίες. Κι ίσως και πολλές Ελένες. Αλλά γιατί τόσοι Γιώργηδες βρε παιδιά;

Αυτές οι απορίες προς το παρόν. Αλλά θα επιστρέψω. Και αυτό είναι απειλή.

Ο ήλιος της Ελλάδας κάηκε

Αυτό που εμένα δε μου δίνει καμία επιλογή να σκέφτομαι είναι η μοναξιά. Ακούς δεξιά και αριστερά, φίλε με άσε με για λίγο μόνο, θέλω να συσκεφτώ με το μέσα μου και όποτε ευκαιρώ θα σε ξανά καλέσω. Ποιο είναι το θέμα τώρα σε όλο αυτό; Μέχρι εσύ να πεις δυο λογάκια με το εγώ σου, το «άλλο» σου έχει μετακομίσει για τα καλά αλλού. Αν δε γίνεται πλήρως κατανοητό αυτό που μόλις είπα, θα το κάνω ακόμα πιο ξεκάθαρο, δανειζόμενη τα σοφά λόγια του Πιραντέλλο πως «η πραγματική μοναξιά βρίσκεται σε ένα τόπο όπου η ζωή υπάρχει για σενα και μονο χωρίς ατραπούς, ούτε κ φωνές κι όπου ο μόνος ξένος είσαι εσύ».

Ζούμε σε μια χώρα που αν μη τι άλλο, η ιστορία μας έχεις αποδείξει οτι σε κάθε μας επαναστατικό ή μη βήμα, οι Έλληνες κινούμαστε σα σύννεφο. Κανείς δε διασπάται σε μικρά συννεφάκια ή κανείς δε γίνεται ομίχλη και δε στοιχειώνει το έδαφος του πλανήτη.

Μαζί σκύβουμε το κεφάλι και μαζί το σηκώνουμε ψηλά.

Κάποιος πρόσφατα μου είπε πως παρόλο που είμαι μια χαρά, "λαϊκίζω" στα βάθη της ψυχής μου. Με πείραξε. Όχι επειδή "λαϊκίζω". Αυτό το κομμάτι ήταν που με έκανε κάπως να χαμογελάσω σε αυτό το σχολιασμό. Το «είσαι μια χαρά», μου έπεσε κομμάτι βαρύ. Η επιβάρυνση του αστείου αυτού έχει να κάνει με την πραγματικότητα που με καταπατά καθημερινά.

Δ-Ε-Ν  Ε-Ι-Μ-Α-Ι  Μ-Ι-Α  Χ-Α-Ρ-Α.

Δεν είμαι όπως ήμουν. Όχι, μην πάει το νου σας στο κακό πως δεν είμαι αρτιμελής. Έχω δυο πόδια, δυο χέρια, μια μύτη, Δόξα Σοι ο Θεός στέκομαι μια χαρά επάνω μου και μπροστά από τον καθρέφτη. Αλλά εκεί κάπου ανάμεσα στο στέρνο μου, πάλλονται σφυγμοί ανησυχίας, που μπορεί να μοιάζουν λαϊκοί, αλλά ξεπερνούν τα όρια της υπομονής μου. Με πονάει να ανοίγω τα κανάλια και να βλέπω κατευθυνόμενα προβατάκια να μας τρομοκρατούν με λάθος στοιχεία. Για εμάς ίσον λάθος. Για εκείνους είναι σωστά, σωστότατα. Με ενοχλεί να ανοίγω το ραδιόφωνο και να ακούω πρόστιμα και φασαρίες σε ανθρώπους που λένε μόνο την αλήθεια. Ο τρόπος λέει είναι κάπως ανάγωγος. Ο τρόπος ναι, παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στις σχέσεις των ανθρώπων, δεν αντιλέγω, αλλά όταν εκείνες διαλύονται, ο τρόπος πάει πάει περίπατο και ο κόπος για να τις ξανά ανακτήσεις κλέβει την παράσταση. Ο τρόπος μπορεί να είναι ανάγωγος. Αλλά ο κόπος γίνεται ένας άριστος αγωγός.

Και για να πάω πίσω σε αυτό που έθιξα προηγουμένως. Είμαστε όχλος. Είμαστε μια γροθιά. Αλλά έχουμε κάνει πολλές αηδίες όλα αυτά τα χρόνια. Δε μιλάω για τους πολιτικούς. Αυτοί ξεκάθαρα ήρθαν και μας κάθισαν στο σβέρκο και με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο μας είπαν: «γεια σας παιδιά, τι χαμπάρια; Εμείς είμαστε προδότες, καθίστε να τα φάμε μαζί» και σουλατσάρουν με δέκα μπράβους ο καθένας στους δρόμους της Αθήνας, στα στενά της, διακυρρήσοντας δεξιά και αριστερά πως το πολίτευμά μας είναι δημοκρατικό και πως οι μπράβοι είναι μια δικαιολογία κάποιων εξόδων μωρέ αδελφέ, αφού τα ακίνητα μοιράστηκαν για τα καλά και δεν έμεινε περίσσευμα για να αποταμειεύσουν εκεί και τα άλλα βρώμικα λεφτά τους. Δε μιλάω για αυτούς. Μιλάω για εμάς. Για εμάς που σηκωνόμαστε το πρωί να πάμε στη δουλειά μας και κάνουμε το μπάνιο μας και φοράμε το άρωμά μας και τα ωραία συνδυασμένα ρούχα μας. Εμάς που λέμε ίσως ακόμα μια δυο καλημέρες στο ασανσέρ ή στον περιπτερά μας. Εμάς που διαλέγουμε να μη πεθάνουμε στο δρόμο και παλεύουμε για μετρημένα κουκιά. Εμείς είμαστε αυτοί που προδίδουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Που δεν παίρνουμε στα χέρια μας τα όπλα και να τελειώνουμε με δαύτους μια και καλή.

Η βία δεν είναι δημοκρατικός παράγοντας. Η βία σημαίνει το τέλος του πολιτισμού. Δε φταίμε εμείς όμως για αυτή τη συμπεριφορά μας. Κάποιος μπαμπάς μας τη δίδαξε που μένει τώρα εσώκλειστος πίσω από τις πανάκριβες κουρτίνες του λαού. Γιατί εμείς τις πληρώσαμε και αυτές. Φταίει εκείνος ο Πάγκαλος που είπε πως οραματίζεται ένα αμερικάνικο λαό στα εδάφη της Ελλάδας. Φταίει εκείνος ο Βενιζέλος που με στόμφο υποστήριξε δήθεν το συμφέρον του πολίτη, επιβραβέυοντας τον πρόεδρο της Δημοκρατίας που επιτέλους ξεγάτζωσε τα νύχια του από τη φαλάκρα των μισθών μας. Διότι μη μου πείτε εσείς πως ο δικός σας μισθός έχει λεφτά γιατί θα βάλω τα γέλια. Μπορεί και τις φωνές. Αλλά περισσότερο τα γέλια. Φταίνε όλοι εκείνοι που πάνε από το ένα κόμμα στο άλλο για να αποδείξουν στους ίδιους τους τους εαυτούς πόσο πουλημένοι είναι, διαλαλώντας δεξιά και αριστερά πως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα σε τούτο το τόπο και πως η αντίδραση του κόσμου είναι υπερβολική. Φταίνει η Τρέμη και ο Πρετεντέρης που με ύφος δέκα καρδιναλίων, μας κάνουν και τη χάρη που μας ενημερώνουν με τη δική τους ενημέρωση. Να συνεχίσω; Όχι. Δε θα συνεχίσω γιατί θα μας πάρει μέρες και αράδες. Και γιατί περισσότερο από όλους και από όλα, φταίμε ΕΜΕΙΣ και μόνο ΕΜΕΙΣ.

Εμείς που τους ψηφίζουμε ακόμα.

Εμείς που πιστεύουμε για χιλιοστή φορά πως άμα βγει ο Σαμαράς θα σωθεί η Ελλάδα. Ο Σαμαράς που άνοιξε τα σύνορα σε όλη αυτή τη κατάντια που σέρνει τις αρρώστιες της και την εγκληματικότητά της δεξιά και αριστερά.

Εμείς που ανεχόμαστε να νοικιάζουμε τις υπόγειες τρύπες μας σε εγκληματίες.

Εμείς που ανεχόμαστε να νοικιάζουμε τις διαμερισματάρες μας σε όσους ανεχόμαστε.

Εμείς που ανεχόμαστε να πουλάμε τα σπίτια μας στους ίδιους και τους ίδιους.

Εμείς που ανεχόμαστε να πουλάμε τη δημοκρατία μας στους Γερμανούς.

Εμείς που ανεχόμαστε να σβήνουμε από το χάρτη τις οδούς στην Κυψέλη και στην Πλατεία Βάθης και στο Μεταξουργείο και στα Κάτω Πατήσια.

Εμείς που ακόμα πιστεύουμε πως άμα κρατάμε Louis Vuitton, που μέσα της είναι άδεια, κερδίζουμε τον κοινωνικό σεβασμό.

Εμείς που προτιμάμε να καθίσουμε σπίτι μας, από το να πάμε στις πορείες. «Εγώ δεν πάω σε τέτοια πράγματα», μου είπε κάποια που μεγαλώνει παιδί και ανατριχιάζω ακόμη και που το γράφω.

Εμείς που ακόμη θέλουμε να πηγαίνουμε στα Lidl και να ενισχύουμε τη γερμανική κοινωνία.

Εμείς που δε τους στέλνουμε όλους στο διάολο μπας και γλιτώσουμε εμείς τη διαδρομή.

Εμείς που εξακολουθούμε να ενισχύουμε το παραεμπόριο, αγοράζοντας πλαστικές τσάντες που κόβονται μόλις στρίψεις στη γωνία.

Εμείς που εξακολουθούμε να πουλάμε το γαλλικό καφέ 2.00 ευρώ και το φραπέ στις καφετέριες 5.00.

Η προδοσία ξεκινάει από μέσα μας. Το εγώ μας είναι τόσο μεγάλο που σπάει τη μάζα. Τα θέλω μας είναι τόσο ισχυρά που δεν υπολογίζουν των διπλανών. Ξυπνήστε. Ξυπνήστε όσο προλαβαίνετε! Ξυπνήστε πριν είναι πολύ αργά! Στη δανειακή σύμβαση μπήκε και ο ήλιος μας! Τα μάθατε; Και άμα ξεπουληθεί ακόμη και ο ήλιος μας, τότε φίλοι μου, ζούμε πραγματικά στα ερείπια της ίδιας μας της σκιάς. Και σε αυτό το σημείο είναι που η Ελλάδα μας, σβήνει από το χάρτη.

Ο 10ος ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ

 

 

Γη, Ερμής, Αφροδίτη, Δίας, Ποσειδώνας, Άρης, Κρόνος, Ουρανός, Πλούτωνας...

 

Κι όμως, δεν είναι κανένας από αυτούς και σε αυτόν που είναι, εμείς όλοι, έχουμε πάει, χωρίς τη στολή του αστροναύτη. Καλώς ήρθατε στον πλανήτη Μυαλό. Πολύ κοντά στον ήλιο, ακριβώς δίπλα από το φεγγάρι. Μόνο που εμείς επιλέγουμε αν θέλουμε να δούμε τη ζωή μας στα μάτια ή αν διαλέγουμε να έχουμε μαύρα μεσάνυχτα.

 

Έχει πλάκα όταν οι άνδρες λένε κάτι, για το οποίο οι γυναίκες βγαίνουν μπροστά και το αναιρούν, χωρίς δεύτερη σκέψη. Φυσικά, αυτό συμβαίνει και στην αντίθετη περίπτωση. Δηλαδή, μια γυναίκα να πει κάτι και το αρσενικό να της κουνήσει το δάχτυλο αρνητικά. Οι άνθρωποι φαίνεται να διασκεδάζουν με το να ενοχλούν ο ένας τον άλλον και κατά γενική ομολογία, όλοι έχουν άποψη για όλα, αρκεί να διαφωνεί με των άλλων τη γνώμη και φυσικά η δική τους να είναι η σωστή.

Το πιο διασκεδαστικό όλων είναι όταν ένα ζευγάρι ή ένα προσδοκώμενο ζευγάρι ή ακόμα και φίλοι ετερόφυλων φύλων, αργούν να συνεννοηθούν ή δεν προβαίνουν σε καμία απολύτως συνεννόηση, για το λόγο ότι δεν υπήρχε περίπτωση συμφωνίας από το ξεκίνημα της συζήτησής τους ούτως ή άλλως. Το παράδοξο στην όλη ιστορία είναι πως αυτοί οι δύο άνθρωποι στο τέλος, κατά κάποιο περίεργο τρόπο τα βρίσκουν, ακόμα και αν δε συμφωνούν παντελώς ή καθόλου, ακόμα και αν η συζήτηση ήταν ένα μεγάλο φιάσκο εξ αρχής και η έξοδος από αυτή είναι μια αναμενόμενη παραίτηση.

Πόσο χρόνο καταναλώνουμε οι άνθρωποι από τη ζωή μας για τα διαφορετικά νοήματα που στην πραγματικότητα είναι ένα μονάχα ουσιαστικό νόημα! Συζητήσεις που μπορούν να τραβήξουν κουπί ακόμα και μέρες, λόγια χωρίς τελειωμό, απογοητεύσεις, ψεύτικοι ενθουσιασμοί, παρεξηγήσεις. Το μυαλό του ανθρώπου μοιάζει υπέροχα με τη μηχανή ενός αυτοκινήτου που χωρίς αυτό το αμάξι δε πηγαίνει πουθενά. Μένει μονάχο του στη μέση του δρόμου, σαν πεισματάρικο μουλάρι, που δε δέχεται να αλλάξει συμπεριφορά, ο κόσμος να χαλάσει. 

 

Το μυαλό μας, είναι ο χαμένος πλανήτης που ψάχνουν οι αστροναύτες να βρουν στους γαλαξίες όλον αυτόν τον καιρό, μα κανείς δε ξέρει ότι κάποτε διασπάστηκε και τρύπωσε κρυφά μέσα στα κρανία των ανθρώπων.

Αν νομίζετε πως παραλογίζομαι, τότε παρακολουθείστε για λίγο το παρακάτω παράδειγμα: 

 

Γυναίκα και άντρας βγαίνουν παρέα για το πρώτο τους ραντεβού. Δεν έχει σημασία ποιος παρακίνησε ποιον, ας πούμε ότι στον άντρα άρεσε και της ζήτησε να βγούνε για ένα ποτό. Στη γυναίκα επίσης άρεσε και του είπε το ναι. Και μετά από τους καλλωπισμούς τους, οι δυο τους συναντιούνται και όλα γίνονται ας πούμε ιεραρχικά και πατροπαράδοτα. Ο άντρας παίρνει την κοπέλα από το σπίτι της, πηγαίνουν κάπου ωραία που έχει επιλέξει, πίνουν το ποτό τους, τα λένε, γελάνε, πληρώνει το λογαριασμό γιατί στους καιρούς μας οι ιπποτες είναι δυσέβρετοι και τη γυρίζει πάλι πίσω στην αφετηρία της, γιατί ένας ιππότης ποτέ δε θα έπαιρνε το άλογο του και θα γύριζε πίσω του μονάχος. Και φτάνουμε κάποτε στην πόρτα, εκεί που όλα δείχνουν αν αυτή η πόρτα θα ανοίξει για τα δύο αυτά πλάσματα, μεταφορικά πάντα (κάποιες φορές και κυριολεκτικά, αλλά αυτό είναι ένα εντελώς διαφορετικό θέμα για συζήτηση) ή αν θα μείνει ξύλο απελέκητο να τους κοιτά.

Τα πραγματικά στοιχεία της υπόθεσης: 

 

Λένε καληνύχτα. Λένε, πέρασα πολύ ωραία. Λένε, θα τα ξανά π(ι)ούμε. Λένε γενικώς. Και στο τέλος, μετά τα πολλά λόγια, το αρσενικό χαϊδεύει με την παλάμη του το μάγουλο του θηλυκού, χαμογελά και φεύγει.

Αυτή είναι η κατάσταση. Η αληθινή. Και παρακάτω δίνεται όλο το παρασκήνιο του μυθικού παραλογισμού.

Γυναίκα που είναι έτοιμη να μπει στη σχέση, δεν μπορεί άλλο να μένει μόνη στο σαλόνι: "Με γύρισε σπίτι και με χάιδεψε στο μάγουλο, αλλά δε με φίλησε".

Κολλητή γυναίκας που δεν είναι σε σχέση και δε βλέπει γκόμενο στον ορίζοντα στα προσεχώς: "Τι ρομαντικό! Σε θέλει τόσο που προτιμά τα πράγματα να κυλήσουν αργά. Είσαι πολύ τυχερή".

Κολλητή που είναι σε σχέση χρόνια και έπαψε να 'ρομαντίζει' από τον δεύτερο μήνα της σχέσης της: "Σε συμπαθεί, πέρασε (μάλλον) καλά, αλλά δε φτιάχτηκε μαζί σου. Ξέχασέ τον. Παρεπιπτόντως, μήπως χτύπησε το τηλέφωνό του ενδοιάμεσα;".

Ο κάφρος φίλος: "α) Έχει άλλη. β)Δε του σηκώθηκε. "

Ο άντρας που χάιδεψε το μάγουλο της γυναίκας του, στον φίλο που θυμάται να ρωτήσει: "Η Μαρία ποια; Α, αυτή. Ξενέρωσα μωρέ και την έκανα".

Ο φίλος του άντρα που χάιδεψε το μάγουλο και δε δείχνει ζήλο για αυτό: "Τώρα που χάλασε η φάση, θα μου δώσεις το τηλέφωνό της";
 

Η σκέψη των ανθρώπων ακούγεται ως μία απλή δισύλλαβη λέξη, που όμως ίσως να είναι και το πιο σημαντικό εργαλείο της ανθρώπινης οντότητας. Κάπου θα έχετε διαβάσει πως ο νους χωρίζεται στο δεξί μέρος και στο αριστερό. Το αριστερό είναι τόσο σημαντικό όσο και η καρδιά μας, δηλαδή σε περίπτωση που πάθει κάποια βλάβη, τότε ολόκληρο το κορμί παραλύει. Μη βιάζεστε να βγάλετε συμπεράσματα. Έτσι ακριβώς συμβαίνει και με τη δεξιά μας πλευρά. Το αριστερό μέρος δε θα αντέξει και θα υποχωρήσει και αυτό με τη σειρά του, όπως ακριβώς έγινε και με το δεξί, αν το αντίθετό του ζημιωθεί . Αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει είναι πως το κάθε μέρος του μυαλού μας είναι άκρως απαραίτητο και πως το ένα ελέγχει το αντίθετό του με ασύλληπτη φροντίδα. Σα να είναι δηλαδή ένα αρσενικό και ένα θηλυκό πλάσμα που προστατεύει το ένα το άλλο, γιατί έτσι πρέπει, γιατί έτσι το προστάζει η φύση. Δε θα πρέπει όμως να ξεχνάμε, πως δεν έχουνε κανένα κοινό σημείο. Και τα δύο μοιάζουν να έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά.

Στο αριστερό κομμάτι κατοικεί η λογική, η ανάλυση, οι λέξεις, οι αριθμοί. Μα το δεξί μέρος μοιάζει να είναι πιο ονειροπόλο, αφού είναι γεμάτο χρώματα, όνειρα, μουσική, διαστάσεις, ρυθμό, φαντασία. Για σκεφτείτε τώρα καλύτερα. Ποιο είναι το δυνατό σας σημείο; Η λογική ή το συναίσθημά σας; Το αριστερό ή το δεξί; Οι άνθρωποι είμαστε υπεύθυνοι για τις επιλογές μας, αυτό είναι το μόνο σίγουρο και ακόμα και αν κάποιες καταστάσεις είναι συγκυριακές, εμείς, έχουμε και πάλι το τελευταίο πιόνι του σκακιού στα χέρια μας για να παίξουμε με τη ζωή μας. Ανάμεσα στο ή το ένα ή το άλλο, εμείς θα επηρεαστούμε από αυτό που έχουμε ασκήσει περισσότερο και στο τέλος θα καταλήξουμε να κάνουμε αυτό που μας λέει το δυνατό μας σημείο και όχι σε αυτό που θα μπορούσε πραγματικά να κάνει το μυαλό μας. Κάπου εκεί, σε αυτό το σημείο, γεννιούνται τα θέματα χαμηλής αυτοεκτίμησης.

Ένας άνθρωπος που χρησιμοποιεί την αριστερή του πλευρά, μπορεί να είναι άριστος στα μαθηματικά. Αν είναι ολιγαρκής, κοκορεύεται για αυτή του την ικανότητα και λύνει τη μια εξίσωση μετά την άλλη, κάνοντάς τον να μοιάζει σε όλους ως 'Ο ΕΞΥΠΝΑΚΙΑΣ, που όλοι θέλουνε, ακόμα και αν δε το λένε στα μούτρα του, να τουλουμιάσουν στο ξύλο. Ένα άτομο όμως που δεν επαναπαύεται στις λίγες επιλογές, αποφασίζει να ξυπνήσει και το δεύτερο κομμάτι του μυαλού του, που είναι εκεί, υπάρχει και θεωρεί πως είναι κρίμα να μένει ανεκμετάλλευτο. Έτσι παρακολουθεί κάποια μαθήματα χορού ή ζωγραφίζει ή διαβάζει περισσότερη λογοτεχνία και τότε τα αποτελέσματα είναι μαγευτικά. Αυτό το άτομο είναι πιο συμπαθητικό από το προηγούμενο και περισσότερο κοινωνικό. Κυρίες και κύριοι, ένας έξυπνος και ικανός άνθρωπος γεννιέται. Είναι όμως στο χέρι του να αποφασίσει τι θέλει να κάνει με τα εργαλεία που του χαρίζει η φύση, ώστε να γίνει εξυπνότερος. 

 

Η οξυδέρκεια, μάλλον είναι ένας πίνακας ζωγραφικής, που ανάλογα με τα γούστο του εκάστοτε ζωγράφου, αντικατοπτρίζεται η όμορφη ή η άσχημη πλευρά του. Αν ο ζωγράφος μαθαίνει για τα χρώματα της παλέτας και αποφασίζει να τα χρησιμοποιήσει σωστά, ακόμη και αν είναι λάτρης ενός μόνου χρώματος, ας πούμε του κόκκινου, τότε μάλλον έπαιξε έξυπνα και κέρδισε τις εντυπώσεις με το γεμισμένο καμβά του.

Με λίγα λόγια, δεν υπάρχει δικαιολογία, "ε, τι να κάνουμε, λειτουργώ με το συναίσθημα, τον λυπήθηκα τον καημένο", αλλά ούτε και "δε με νοιάζει τίποτα, εγώ στη θέση του θα είχα βγάλει τη διπλάσια δουλειά, είναι άχρηστος". Δεν υπάρχει η δικαιολογία "με θέλει, αλλά δε θέλει να μου το δείξει", αλλά ούτε η δικαιολογία "θέλω να το κάνω αυτό, αλλά δε μπορώ να το κάνω". Όλα είναι στο χέρι μας ή για να τα πούμε τα πράγματα πιο σωστά, όλα είναι στο μυαλό μας και όποια και αν είναι η δυναμική μας πλευρά, ο ίδιος ο νους μας θα μας θυμίζει ότι υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος, ακριβώς στο γειτονικό διαμέρισμα του κεφαλιού μας, λίγο πιο κάτω, στο τέλος του δρόμου, που θα περιμένει εκεί για εμάς, όταν αποφασίσουμε να το βάλουμε σε δράση. Εφόσον και η λογική και το συναίσθημα είναι δύο χαρακτηριστικά, ετερώνυμα που πάλλονται μέσα μας στους αιώνες των αιώνων όπως πάλλονται και τα δύο φύλα όλο αυτό το διάστημα, μάλλον είναι δύο πολύ ικανοί σύμμαχοι τελικά, που δε τους λες και ιδιαίτερα ανταγωνιστικούς, αφού στο τέλος της συζήτησης, αυτοί δείχνουν να τα βρίσκουν. 

 

Η άμιλλα του μυαλού είναι η τέλεια δύναμή μας. 

 

Και η δικαιολογία "μετάνιωσα για αυτή την επιλογή μου", είναι μάλλον η καμένη λάμπα σε μία από τις δύο πλευρές του εγκεφάλου μας, που κάποιος ξέχασε να αλλάξει.

Όταν το συνάχι κάνει PR

Συνάχι. Ένας μεγάλος εχθρός του ανθρώπινου είδους. 

Να φτερνίζεσαι λες και δεν υπάρχει αύριο. 

Να βράζει το στήθος σου, περισσότερο απο οτι βράζει ένα κοτόπουλο μέσα στη χύτρα του. 

Και το χειρότερο; Συνήθως έρχεται απροειδοποιήτα, αναπάντεχα, αβάδιστα, από κάποιον άνθρωπο που μπορεί να είναι:

1)περαστικός στο δρόμο, ή 

2)στεκόταν απέναντί σου στο βαγόνι του τρένου ή 

3)έστω από τον ίδιο σου τον  σύντροφο. 

Ανάμεσα στα προηγούμενα τρία να ξέρετε πως ο σύντροφος φταίει πάντα για όλα. Και ακόμα και αν δεν έχετε σύντροφο, έχετε συγγενείς, κολλητούς φίλους, κάποιον τέλος πάντων σε τούτο τον κόσμο, που δε θα παραλείψει να σας πάρει μια αγκαλιά, να μπαστακωθεί δίπλα σας, να σας δώσει ένα φιλί και το κακό δεν αργεί πολύ να γίνει!

Δεν μπορώ παρά να μη συμπεράνω, πως όταν κάποιος αρρωσταίνει, κάνει κόμα με τους φίλους του τα μικρόβια και όλοι μαζί αποφασίζουν να πάρουν τα τομάρια τους και να βγουν εκεί έξω, σε ένα περιβάλλον που δεν υπάρχουν κρεβάτια και παπλώματα, το χαρτί υγείας που έχει γίνει προέκταση του χεριού σου μεταμορφώθηκε δια μαγείας σε Zewa Soft χαρτομάντηλα σε κυριλέ συσκευασία και το Ronal βρίσκεται βαθειά χωμένο κάτω από τη τσάντα σου. Πίσω από τα κραγιόν. Πίσω από το κινητό. Πίσω από το βιβλίο που υπόσχεσαι τους τελευταίους δύο μήνες στον εαυτό σου να διαβάσεις. Πίσω από το καθετί.

Το περίεργο στην όλη ιστορία είναι πως όλες τις άλλες μέρες του χρόνου που κάποιος είναι υγιής, τότε μόνο θέλει να κλειστεί στο σπίτι του, να κοιμηθεί στο κρεβάτι του, να λιώσει πάνω στον καναπέ του. Η αρρώστια σε μερικούς ανθρώπους λειτουργεί σαν ελατήριο που δεν αφήνει το σώμα σε ησυχία. Είναι σα να του λέει ζήσε, βγες έξω, η ζωή είναι μικρή και άλλα τέτοια φιλοσοφημένα. Αυτό είναι που λένε πως στα δύσκολα αντιδρά ο οργανισμός; Γιατί με μενα κάτι τέτοιο συμβαίνει. Το κρεβάτι μου δε φαντάζει και τόσο λαχταριστό όταν δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου, πράγμα που εγγυώμαι προσωπικά, οτι δε συμβαίνει όλες τις άλλες μέρες, τις "φυσιολογικές".

Είναι γεγονός! Οι άνθρωποι έχουμε τάσεις μαζοχισμού. Τελεία και παύλα. Και αυτό βέβαια δε μας συμβαίνει ποτέ όταν ήμαστε παιδιά. Όχι, όχι! Τότε, στην ηλικία των 6, των 10, ακόμα και των 16, λέμε, "μαμά δεν μπορώ να πάω σχολείο, πονάει το κεφάλι μου, η κοιλιά μου, το μικρό μου δαχτυλάκι στο αριστερό μου πόδι". Η μαμά που μας έχει αδυναμία ή ο μπαμπάς που δεν είναι και τόσο αυστηρός όσο η μαμά, μας κάνει το χατίρι και μας αφήνει να τυλιχτούμε κάτω από το πάπλωμα μέχρι και τις 12.30. Τότε είμαστε έξυπνοι και το σώμα μας είναι ο μεγάλος ηττημένος, που θα κάτσει μέσα με το ζόρι και θα σκάσει. Υποτίθεται, πως όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος, βάζει μυαλό και αντιλαμβάνεται περισσότερο τα πράγματα και γίνεται και πιο πονηρός για να τις σκαπουλάρει όταν δε θέλει να πάει στο γραφείο. Μόνο που αυτό δε συμβαίνει ποτέ με την ενηλικίωσή μας!

Το σύνδρομο "τραβάτε με και ας κλαίω" γεννιέται με το πακετάκι "έγινες δέκα οχτώ, καλώς ήρθες στον άχαρο κόσμο των ενηλίκων". Μας φτιάχνει η ιδέα του να υποφέρουμε απο εκεί και έπειτα και αυτό το "υποφέρω" μας, αρεσκόμαστε να το κουβαλάμε από εδώ και από εκεί, να το πηγαίνουμε σινεμά στο Mall ή για φαγητό σε κάποιο μαγαζάκι, ακόμη και αν βλέπουμε τα τυριά, τη σαλάτα με το ρόδι και τη μπριζόλα τη χοιρινή και θέλουμε να κάνουμε εμετό. Θα τα φάμε και θα πούμε και ένα τραγούδι γιατί δεν είναι σικ να βγεις για φαγητό και να ρουφάς τη σούπα με το ρύζι. 

Τίποτα, τίποτα. Το συνάχι μας κάνει πέρα για πέρα κοινωνικούς. Θέλουμε να δούμε όλο τον κόσμο, κι ας του λέμε "δε σε φιλάω γιατί είμαι άρρωστος", μετά όμως θα καθίσουμε δίπλα του και θα πούμε τα εσώψυχά μας σε μία απόσταση όπου όλα μεταφέρονται, να ξέρετε. Εντωμεταξύ, θα του έχουμε πιάσει και το χέρι με το δικό μας άρρωστο χέρι, λες και δε τρέχει τίποτα. "Κάπου πρέπει να την άρπαξα", θα πει μετά αυτός, εσύ θα κάνεις τον Κινέζο, εκείνος θα θυμηθεί και θα στην πει και στο ενδοιάμεσο, εσύ θα έχεις γίνει περδίκι. Εκείνος από τη λύσσα του, θα βγει έξω και θα κάνει ακριβώς τα ίδια πράγματα και ας σου έλεγε εσένα στο τηλέφωνο "είσαι καθόλου με τα καλά σου; Είναι δυνατόν με αυτή τη γρίπη να γυροφέρνεις στους δρόμους και να την κολλάς πάνω στους ανθρώπους;". Αλλά με το πρώτο φύσημα της μύτης, θα το έχει ξεπεράσει και κάπως έτσι η ιστορία επαναλαμβάνεται και ονομάζεται γρίπη. 

Αγαπητοί μου φίλοι, όταν λένε, εκεί έξω είναι ένας άγριος κόσμος που μας περιμένει, έχουν δίκιο. Προσοχή λοιπόν στο ποιον χαιρετάτε, με ποιον μιλάτε και ποιος κάθεται δίπλα σας. Όλα είναι πιθανά να συμβούν. 

Περαστικά μας!

LOVE ACTUALLY...indeed!

ΟΚ. Πείτε μου με το χέρι στην καρδιά. 

Τι κάνει μια κοπέλα που συνήθιζε να λέει μπλιααααχ σε εξαιρετικά ερωτικές-συναισθηματικές ταινίες, όταν δει μία από αυτές, για μία ακόμη φορά και την απολαύσει τόσο, που να της φαίνεται η ζωή της ζωούλα; Όσοι μπήκατε στον κόπο κάποτε να δειτε το Love Actually, μάλλον έχετε καταλάβει πόσο δύσκολη θα είναι για μενα αυτή η βραδιά. Όσοι πάλι δε το είδατε, μάλλον πρέπει να αποκτήσετε αυτή τη μικρή, αλλά ενδιαφέρουσα εμπειρία. Και όσοι το είδατε, αλλά είπατε θριαμβευτικά, που είναι ο κουβάς να βγάλω τα πατατάκια, μάλλον, ξέρω εγώ; Ίσως να είστε οι φυσιολογικοί. Ή να μη φτάσατε ποτέ εκεί που ήθελε να σας πάει η ταινία. Κάντε μια δεύτερη προσπάθεια με το "Holiday". Και αν δε τα καταφέρετε ούτε με αυτό, τουλάχιστον δε θα κλαίτε για το χρόνο σας. Ελάτε. Μην κοροϊδευόμαστε! Ποιος βαριέται όταν για δύο ολόκληρες ώρες παρακολουθεί το Jude Law να είναι ένας τρυφερός πατέρας ή την Cameron Diaz να... να... απλά να είναι η Cameron Diaz;

Όπως και να χει, με αφορμή το Love Actually, εγώ έχω να πω δυο πράγματα που με βασάνισαν καθόλη τη διάρκεια της ταινίας. Γιατί τα πράγματα στο τομέα έρωτας είναι τόσο λειψά; Προς Θεού, μην παρεξηγηθεί πως είμαι καμιά αχάριστη, μα γιατί στις ταινίες το 'σ'αγαπώ' είναι τόσο υπερήφανο, ενώ στη ζωή είναι τόσο δεδομένο; Δεν έχω παράπονο από τη δική μου ζωή, αλλά έχω όταν βλέπω τον πρωθυπουργό να ψάχνει τη χοντρούλα σε έναν τεράστιο δρόμο της κακιάς μεριάς του Λονδίνου, τόσο απεγνωσμένα, ώστε να τραγουδάει φάλτσα ακόμη και τα κάλαντα. Και αναρωτιέμαι ειλικρινά, γιατί οι άνθρωποι έχουμε κλειστεί τόσο δυνατά στο μέσα μας και δεν αφήνουμε τις καρδιές μας να ζήσουνε λίγες στιγμές κινηματογράφου; Το θεωρούμε γελοίο; Παραμύθι; Ψέμα;

Αν το καλοσκεφτείς, εφόσον ο κόσμος πηγαίνει ακόμα στο σινεμά και ενοικιάζει ταινίες στα DVDάδικα ή τέλος πάντων βρίσκει τρόπο να τις δει και να χαλάσει κάποιες ώρες για αυτές, μάλλον σε κάτι ελπίζει. Μάλλον κάτι θέλει να δει μέσα σε εκείνες. Κάτι που θα του λείπει. Γιατί κλαίμε στις ταινίες ή γελάμε; Αναρωτηθήκατε ποτέ; Επειδή έχουν εικόνα. Όχι. Και ένα ντοκυμαντέρ διαθέτει το πακέτο ήχος και εικόνα και μάλιστα σε άριστη ποιότητα, αλλά εγώ δεν είδα ποτέ κάποιον να κλαίει για την καημένη τη ζέβρα που την κατασπάραξε το λιοντάρι, ακούγοντας ταυτόχρονα τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες του σπικάζ! Ενώ όσον αφορά τις ταινίες; Μάλλον γιατί κάτι διαδραματίζεται εκεί μέσα, που υπάρχει παράλληλα και στις ζωούλες μας ή το ακριβώς αντίθετο. Δε γίνεται τίποτα απολύτως. Και αυτό , νομίζω πως πρέπει να είναι το χειρότερο. Εκτός αν η ταινία είναι το "21 γραμμάρια" ή η "Λάμψη", οπότε σε αυτή την περίπτωση, καλύτερα που είναι ένα απλό φιλμ των δύο ωρών και τίποτα από όσα γίνονται  εκεί μέσα, δε γίνονται και εδώ έξω. Ή μήπως γίνονται δίπλα μας και εμείς δε το έχουμε καταλάβει;

Δε ξέρω αν φταίνε τα Χριστούγεννα, το μυαλό μου ή το Love Actually, αλλά φίλοι μου παρατηρώ πολλή δυστυχία γύρω μας. Αφόρητη μιζέρια και γκρίνια μπόλικη, φτάνει να καλύψει μία ντουλάπα από DVDs. Και λυπάμαι που οι άνθρωποι χάνουμε το χιούμορ μας και ειδικά σε οτι αφορά τον έρωτα.

Γιατί μας φαίνεται γελοίο να πούμε σε κάποιον που τον θέλουμε τόσο πολύ, την αλήθεια; Μήπως εκείνος γελάσει μαζί μας; Ε και λοιπόν; Αν θέλει να γελάσει, ας γελάσει. Το δικό του συναίσθημα ίσως να πρέπει να έρχεται σε δεύτερη μοίρα, την ιδια ώρα που το δικό μας δεν μπορεί να πάρει ανάσα.

Γιατί να μη ζήσουμε το μεγάλο έρωτα και να τον φωνάξουμε άμα τον ζούμε; 

Γιατί να μην κλάψουμε άμα πονέσουμε και γιατί να μη χωρίσουμε αν δεν πάει άλλο; 

Γιατί να ζούμε τις ζωές που θέλουν οι άλλοι να ζούμε ή που πρέπει να ζούμε; 

Και γιατί ο γκόμενος ή η γκόμενα πρέπει να αρέσει σε όλο τον κόσμο; 

Γιατί πρέπει να παντρευτούμε εκείνον ή εκείνη που έχει κάτι που θέλει κάποιος άλλος ή επειδή είμαστε τόσα χρόνια μαζί και τι κρίμα να χαθούν; 

Γιατί να πούμε όχι σε εκείνον ή σε εκείνη που θα μας χτυπήσει την πόρτα και θα μας πει "σε θέλω τόσο που δεν μπορώ να μετρήσω τους σφυγμούς της καρδιάς μου τις νύχτες που πλαγιάζω και νομίζω πως άμα σε σκέφτομαι περισσότερο από οτι σε έχω θα πάθω ασφυξία την ώρα που θα κοιμάμαι και θα πεθάνω"; 

Ουυυυυυ! Πολύ ρομαντικό; Γελάς; Αισθάνεσαι άβολα; Με κοροιδεύεις; Μήπως πρώτα να κοιτάξεις μέσα σου και να ψάξεις για το τι σε κάνει εσένα ευτυχισμένο; Ίσως άμα γελούσαμε περισσότερο με τους εαυτούς μας και λιγότερο με τα λόγια ή τις πράξεις των άλλων, να ήμασταν πραγματικά ευτυχισμένοι. Να είχαμε πραγματικά αυτό που επιθυμούμε και όχι κάτι σε υποκατάστατο. Ότι μπορεί να σημαίνει για τον καθένα αυτό. Να ζούσαμε πραγματικά στην πραγματικότητα και τα φιλμ να ήταν τα παραμύθια. Όχι οι ζωές μας. 

Τι είναι πιο ψεύτικο; Τα φίλμ ή αυτό που ζεί μέσα στο κεφάλι σας καθημερινά;

Συμβουλές για τα "εναλλακτικά" Χριστούγεννα και το νέο έτος

Δε σας έχουν καλέσει στο πάρτυ της χρονιάς και έχετε αγοράσει την κατακόκκινη τουαλέτα που μοστράρεται στις σελίδες του Elle;

Δεν έχετε λεφτά να αγοράσετε την κατακόκκινη τουαλέτα ή το κουστούμι Hugo Boss που μοστράρονται στις σελίδες του Elle;

Η ζωή σας είναι φτιαγμένη με λιγότερη χρυσόσκονη και περισσότερους αγοραστούς κουραμπιέδες;

Δε βρίσκεται τραπέζι σε ένα ξεχασμένο ρεμπετάδικο που ήταν η τελευταία σας ελπίδα για την παραμονή των Χριστουγέννων;

Ε και τι έγινε;

Τα Χριστούγεννα είναι και πάλι εδώ και μόνο αυτό πρέπει να σε απασχολεί! Αργήσαμε λίγο να το καταλάβουμε η αλήθεια είναι και για αυτό θα δικαιολογήσω τα παραπονά σου, διότι απο στολίδια φέτος στη δική μας πόλη, την Αθήνα, ζήσαμε μεν, δε τα είδαμε δε. Όπως και να χει όμως, ας μην είμαστε γκρινιάρηδες σα το μίζερο, αλλά πάντοτε γλυκούλη Εμπενίζερ Σκρούτζ, που βλέπει μόνο την αρνητική πλευρά της ζωής και ας αφήσουμε για λίγο κατάχαμα τις κακές σκέψεις και τα παράπονα. Ήρθαν τα Χριστούγεννα και αυτό πρέπει μόνο να μας απασχολεί! 

Θα ήταν βέβαια πιο πειστικό αν είχαμε λίγο χιόνι να σκεπάζει τις ταράτσες των πολυκατοικιών μας, ειδικά όταν βλέπουμε για πεντηκοστή φορά το "Μόνος στο Σπίτι", σε όλα τα κανάλια ανεξαιρέτως και σκάμε από το κακό μας, καθώς οι ήρωες γλιστράνε στο λευκό χιόνι, παρόλα αυτά, πρέπει να σκεφτόμαστε, πως υπάρχουν και μέρη στον πλανήτη, όπως η Αυστραλία, όπου οι Άγιοι Βασίληδες ντύνονται με κόκκινα μαγιώ και βουτάνε στις θάλασσες, αντί να κουμπώνουν μέχρι επάνω το χοντρό τζάκετ τους και να παίρνουμε θάρρος από κάτι τέτοιες σουρεάλ εικόνες. Εξάλλου, μην είμαστε και εντελώς αχάριστοι, έχει κρύο και παντού γύρω μας μυρίζει καπνός από τζάκια. Κάτι είναι και αυτό, συμφωνείτε; Και επιπλέον, ακούς τη βροχή να πέφτει πάνω στα τζάμια σου, που δίνει στις γιορτές μας ένα κινηματογραφικό τόνο. Άμα βάλεις και στο player ένα δισκάκι με χαρούμενα τραγουδάκια, βλέπε jingle bell και το λιγότερο φιλικό Last Christmas και νοικιάσεις από το βίντεο κλαμπ ότι υπάρχει σε χριστουγεννιάτικο μελό με οικογένειες και εραστές που τα βρίσκουν πάντα στο τέλος, πάρεις  αγκαλιά και ένα-δύο μελομακάρονα ή κουραμπιέδες, με μέτρο πάντα, και στρωθείς στο σαλόνι σου, μπροστά από το στολισμένο δέντρο σου, δεν μπορεί, θα τη ζήσεις την ατμόσφαιρα. Χωρίς πολυτέλειες και γκλάμορους σελίδες περιοδικών. Πολυτέλεια στις μέρες μας εξάλλου, είναι οι στιγμές που θα θυμόμαστε για πάντα. Και προσοχή με τα πολλά γλυκά! Γιατί άμα οι γιορτές σας μελαγχολούν μία, να δείτε τι θα κάνει ο καθρέφτης σας μετά!

Ήρθαν τα Χριστούγεννα!

Επιπροσθέτως, φέτος, θα έρθουμε όλοι πιο κοντά, αναγκαστικώς και μη, αφού θα βγούμε λιγότερο από τα σπίτια μας, λόγω κρίσεως, και επομένως ξυλωμένης τσέπης. Εμένα προσωπικά, αυτό δε με ενοχλεί καθόλου. Θα έπρεπε να είχαμε πράξει τοιουτρόπως πολύ νωριτερα ούτως ή άλλως, αλλά ποτέ δεν είναι αργά για να διορθώσεις τα λάθη του παρελθόντος. Διότι άμα το καλοσκεφτείς, γιατί να υποχρεώνεται κανείς να πληρώνει κάθε χρόνο διπλάσιες και τριπλάσιες τιμές σε τραπέζια και μπουκάλια και φαγητά, παράλληλα με τόσο κόσμο-κάπνα-σπρωξίδι-αγένεια σερβιτόρων-νέρωμα στο κρασί-double dot-κοντά,πολύ κοντά, μαύρα στράπλες φορέματα, λες και ήταν προσφορά στο προηγούμενο τεύχος του Elle μέσα σε σελοφάν-καρό πουκάμισα-κλαρίνο, με τόση κίνηση και με τόσα άλλα, που μπορούν να σου σπάσουν τα νεύρα, να στα κάνουν κομμάτια, να σε κάνουνε να αισθανθείς τόσο λίγος και στο τέλος να απορήσεις, μα πως περνάνε καλά όλοι αυτοί που δείχνει το δελτίο ειδήσεων του Star παύλα κονσέρβα ρεπορτάζ: "αν δε τα είδατε όλα πέρσι, σας τα δείχνουμε και πάλι φέτος να τα εμμπεδώσετε"; 

Όχι, όχι, όχι. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να μας έρχονται κατακούτελα κάθε χρόνο οι υπερφουσκωμένοι λογαριασμοί και τα ύπουλα παιχνίδια των διαφημίσεων και του μάρκετινγκ. Ούτε στην Αράχωβα θα πάμε με ογδόντα ευρώ τη διανυκτέρευση, ούτε στη Βανδή, ούτε σε ρεμπετάδικο στου Ψυρρή με ελάχιστη κατανάλωση είκοσι ευρώ το άτομο. Και άμα είστε τόσο απεγνωσμένοι να ζήσετε ένα τριήμερο στο Πήλιο, γιατί δε το κάνετε μετά τις γιορτές που θα χτυπάνε τις μύγες οι ξενοδόχοι μία μία και θα σας έχουν και στα ώπα ώπα; Η συμβουλή η δική μου είναι να  κάτσουμε στα αυγά μας, στο σπίτι μας, με τους φίλους μας, τους αγαπημένους μας, να φάμε και να πιούμε αυτά που αρέσουν σε εμάς, να παίξουμε τα παιχνίδια μας και να χορέψουμε, να γιορτάσουμε, χωρίς να είμαστε πεταμένοι δεξιά και αριστερά στα πατάρια και άμα κουραστούμε από την συγγενική-οικογενειακή υπερφόρτωση, ας βγούμε έξω και για ένα ποτό, δε χάλασε ο κόσμος και μόλις βαρεθούμε και εκεί, γυρίζουμε στο σπίτι μας και αύριο πάλι από την αρχή!

ΗΡΘΑΝ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

Και επειδή λοιπόν τα Χριστούγεννα είναι εδώ, σύντομα, θα έρθει και ο καινούργιος χρόνος, που ξέρω πόσο πολύ τον περιμένετε όλοι, μαζί σας και εγώ, θέλω να φορέσετε το πιο ωραίο σας χαμόγελο, να θυμηθείτε την καλύτερη και ομορφότερη στιγμή σας, να ξεχάσετε για λίγο τους καυγάδες και τα μούτρα, τις ίντριγκες και τα αναπάντητα ερωτηματικά "τι θα κάνω εγώ με το μέλλον μου;" και να απολαύσετε ο ένας τη συντροφιά του άλλου. Ίσως να είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε τη μοίρα μας και να υποδεχτούμε το νέο έτος πιο ευδιάθετοι από ποτέ και ας μη φοράμε εκείνη την κόκκινη τουαλέτα του Elle. Έχω ένα προαίσθημα, πως άμα μας δει αυτό να χαμογελάμε, παρόλες τις δυσκολίες μας, θα χαμογελάσει και εκείνο. Και τι καλύτερο φίλοι μου από ένα καλό ξεκίνημα με μια τόσο σημαντική νέα γνωριμία, όπως αυτή με τον καινούριο χρόνο;

Καλά Χριστούγεννα σε όλους μας λοιπόν και με το καλό να μας έρθει η νέα χρονιά. Πιο ζουμερή, πιο όμορφη, πιο δοτική. Σα τη Τζέσικα Ράμπιτ, που φοράει εδώ και χρόνια την κόκκινη τουαλέτα της και ας μη διαβάζει περιοδικά. Και ας ευχηθούμε να πιάσουν τόπο οι ευχές μας και του χρόνου, να γελάμε περισσότερο. Χρόνια πολλά!