Αυτό που εμένα δε μου δίνει καμία επιλογή να σκέφτομαι είναι η μοναξιά. Ακούς δεξιά και αριστερά, φίλε με άσε με για λίγο μόνο, θέλω να συσκεφτώ με το μέσα μου και όποτε ευκαιρώ θα σε ξανά καλέσω. Ποιο είναι το θέμα τώρα σε όλο αυτό; Μέχρι εσύ να πεις δυο λογάκια με το εγώ σου, το «άλλο» σου έχει μετακομίσει για τα καλά αλλού. Αν δε γίνεται πλήρως κατανοητό αυτό που μόλις είπα, θα το κάνω ακόμα πιο ξεκάθαρο, δανειζόμενη τα σοφά λόγια του Πιραντέλλο πως «η πραγματική μοναξιά βρίσκεται σε ένα τόπο όπου η ζωή υπάρχει για σενα και μονο χωρίς ατραπούς, ούτε κ φωνές κι όπου ο μόνος ξένος είσαι εσύ».
Ζούμε σε μια χώρα που αν μη τι άλλο, η ιστορία μας έχεις αποδείξει οτι σε κάθε μας επαναστατικό ή μη βήμα, οι Έλληνες κινούμαστε σα σύννεφο. Κανείς δε διασπάται σε μικρά συννεφάκια ή κανείς δε γίνεται ομίχλη και δε στοιχειώνει το έδαφος του πλανήτη.
Μαζί σκύβουμε το κεφάλι και μαζί το σηκώνουμε ψηλά.
Κάποιος πρόσφατα μου είπε πως παρόλο που είμαι μια χαρά, "λαϊκίζω" στα βάθη της ψυχής μου. Με πείραξε. Όχι επειδή "λαϊκίζω". Αυτό το κομμάτι ήταν που με έκανε κάπως να χαμογελάσω σε αυτό το σχολιασμό. Το «είσαι μια χαρά», μου έπεσε κομμάτι βαρύ. Η επιβάρυνση του αστείου αυτού έχει να κάνει με την πραγματικότητα που με καταπατά καθημερινά.
Δ-Ε-Ν Ε-Ι-Μ-Α-Ι Μ-Ι-Α Χ-Α-Ρ-Α.
Δεν είμαι όπως ήμουν. Όχι, μην πάει το νου σας στο κακό πως δεν είμαι αρτιμελής. Έχω δυο πόδια, δυο χέρια, μια μύτη, Δόξα Σοι ο Θεός στέκομαι μια χαρά επάνω μου και μπροστά από τον καθρέφτη. Αλλά εκεί κάπου ανάμεσα στο στέρνο μου, πάλλονται σφυγμοί ανησυχίας, που μπορεί να μοιάζουν λαϊκοί, αλλά ξεπερνούν τα όρια της υπομονής μου. Με πονάει να ανοίγω τα κανάλια και να βλέπω κατευθυνόμενα προβατάκια να μας τρομοκρατούν με λάθος στοιχεία. Για εμάς ίσον λάθος. Για εκείνους είναι σωστά, σωστότατα. Με ενοχλεί να ανοίγω το ραδιόφωνο και να ακούω πρόστιμα και φασαρίες σε ανθρώπους που λένε μόνο την αλήθεια. Ο τρόπος λέει είναι κάπως ανάγωγος. Ο τρόπος ναι, παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στις σχέσεις των ανθρώπων, δεν αντιλέγω, αλλά όταν εκείνες διαλύονται, ο τρόπος πάει πάει περίπατο και ο κόπος για να τις ξανά ανακτήσεις κλέβει την παράσταση. Ο τρόπος μπορεί να είναι ανάγωγος. Αλλά ο κόπος γίνεται ένας άριστος αγωγός.
Και για να πάω πίσω σε αυτό που έθιξα προηγουμένως. Είμαστε όχλος. Είμαστε μια γροθιά. Αλλά έχουμε κάνει πολλές αηδίες όλα αυτά τα χρόνια. Δε μιλάω για τους πολιτικούς. Αυτοί ξεκάθαρα ήρθαν και μας κάθισαν στο σβέρκο και με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο μας είπαν: «γεια σας παιδιά, τι χαμπάρια; Εμείς είμαστε προδότες, καθίστε να τα φάμε μαζί» και σουλατσάρουν με δέκα μπράβους ο καθένας στους δρόμους της Αθήνας, στα στενά της, διακυρρήσοντας δεξιά και αριστερά πως το πολίτευμά μας είναι δημοκρατικό και πως οι μπράβοι είναι μια δικαιολογία κάποιων εξόδων μωρέ αδελφέ, αφού τα ακίνητα μοιράστηκαν για τα καλά και δεν έμεινε περίσσευμα για να αποταμειεύσουν εκεί και τα άλλα βρώμικα λεφτά τους. Δε μιλάω για αυτούς. Μιλάω για εμάς. Για εμάς που σηκωνόμαστε το πρωί να πάμε στη δουλειά μας και κάνουμε το μπάνιο μας και φοράμε το άρωμά μας και τα ωραία συνδυασμένα ρούχα μας. Εμάς που λέμε ίσως ακόμα μια δυο καλημέρες στο ασανσέρ ή στον περιπτερά μας. Εμάς που διαλέγουμε να μη πεθάνουμε στο δρόμο και παλεύουμε για μετρημένα κουκιά. Εμείς είμαστε αυτοί που προδίδουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Που δεν παίρνουμε στα χέρια μας τα όπλα και να τελειώνουμε με δαύτους μια και καλή.
Η βία δεν είναι δημοκρατικός παράγοντας. Η βία σημαίνει το τέλος του πολιτισμού. Δε φταίμε εμείς όμως για αυτή τη συμπεριφορά μας. Κάποιος μπαμπάς μας τη δίδαξε που μένει τώρα εσώκλειστος πίσω από τις πανάκριβες κουρτίνες του λαού. Γιατί εμείς τις πληρώσαμε και αυτές. Φταίει εκείνος ο Πάγκαλος που είπε πως οραματίζεται ένα αμερικάνικο λαό στα εδάφη της Ελλάδας. Φταίει εκείνος ο Βενιζέλος που με στόμφο υποστήριξε δήθεν το συμφέρον του πολίτη, επιβραβέυοντας τον πρόεδρο της Δημοκρατίας που επιτέλους ξεγάτζωσε τα νύχια του από τη φαλάκρα των μισθών μας. Διότι μη μου πείτε εσείς πως ο δικός σας μισθός έχει λεφτά γιατί θα βάλω τα γέλια. Μπορεί και τις φωνές. Αλλά περισσότερο τα γέλια. Φταίνε όλοι εκείνοι που πάνε από το ένα κόμμα στο άλλο για να αποδείξουν στους ίδιους τους τους εαυτούς πόσο πουλημένοι είναι, διαλαλώντας δεξιά και αριστερά πως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα σε τούτο το τόπο και πως η αντίδραση του κόσμου είναι υπερβολική. Φταίνει η Τρέμη και ο Πρετεντέρης που με ύφος δέκα καρδιναλίων, μας κάνουν και τη χάρη που μας ενημερώνουν με τη δική τους ενημέρωση. Να συνεχίσω; Όχι. Δε θα συνεχίσω γιατί θα μας πάρει μέρες και αράδες. Και γιατί περισσότερο από όλους και από όλα, φταίμε ΕΜΕΙΣ και μόνο ΕΜΕΙΣ.
Εμείς που τους ψηφίζουμε ακόμα.
Εμείς που πιστεύουμε για χιλιοστή φορά πως άμα βγει ο Σαμαράς θα σωθεί η Ελλάδα. Ο Σαμαράς που άνοιξε τα σύνορα σε όλη αυτή τη κατάντια που σέρνει τις αρρώστιες της και την εγκληματικότητά της δεξιά και αριστερά.
Εμείς που ανεχόμαστε να νοικιάζουμε τις υπόγειες τρύπες μας σε εγκληματίες.
Εμείς που ανεχόμαστε να νοικιάζουμε τις διαμερισματάρες μας σε όσους ανεχόμαστε.
Εμείς που ανεχόμαστε να πουλάμε τα σπίτια μας στους ίδιους και τους ίδιους.
Εμείς που ανεχόμαστε να πουλάμε τη δημοκρατία μας στους Γερμανούς.
Εμείς που ανεχόμαστε να σβήνουμε από το χάρτη τις οδούς στην Κυψέλη και στην Πλατεία Βάθης και στο Μεταξουργείο και στα Κάτω Πατήσια.
Εμείς που ακόμα πιστεύουμε πως άμα κρατάμε Louis Vuitton, που μέσα της είναι άδεια, κερδίζουμε τον κοινωνικό σεβασμό.
Εμείς που προτιμάμε να καθίσουμε σπίτι μας, από το να πάμε στις πορείες. «Εγώ δεν πάω σε τέτοια πράγματα», μου είπε κάποια που μεγαλώνει παιδί και ανατριχιάζω ακόμη και που το γράφω.
Εμείς που ακόμη θέλουμε να πηγαίνουμε στα Lidl και να ενισχύουμε τη γερμανική κοινωνία.
Εμείς που δε τους στέλνουμε όλους στο διάολο μπας και γλιτώσουμε εμείς τη διαδρομή.
Εμείς που εξακολουθούμε να ενισχύουμε το παραεμπόριο, αγοράζοντας πλαστικές τσάντες που κόβονται μόλις στρίψεις στη γωνία.
Εμείς που εξακολουθούμε να πουλάμε το γαλλικό καφέ 2.00 ευρώ και το φραπέ στις καφετέριες 5.00.
Η προδοσία ξεκινάει από μέσα μας. Το εγώ μας είναι τόσο μεγάλο που σπάει τη μάζα. Τα θέλω μας είναι τόσο ισχυρά που δεν υπολογίζουν των διπλανών. Ξυπνήστε. Ξυπνήστε όσο προλαβαίνετε! Ξυπνήστε πριν είναι πολύ αργά! Στη δανειακή σύμβαση μπήκε και ο ήλιος μας! Τα μάθατε; Και άμα ξεπουληθεί ακόμη και ο ήλιος μας, τότε φίλοι μου, ζούμε πραγματικά στα ερείπια της ίδιας μας της σκιάς. Και σε αυτό το σημείο είναι που η Ελλάδα μας, σβήνει από το χάρτη.
