Ολόκληρη η καθημερινότητά μας, ένα χαζοκούτι, που σου κλείνει το στόμα, σε καθίζει σε έναν καναπέ και σε βάζει με το ζόρι να γνωρίσεις ανθρώπους και πράγματα που δεν έχουν σημασία για εσένα, που ίσως και να είχε περισσότερη αξία αν είχες μαύρα μεσάνυχτα για εκείνους. Η καρδιά μας χτυπά γοργά στους σφυγμούς μιας εξωφρενικής καθημερινότητας, που θυμίζει ένα κακόγουστο πάρτι αποκριών χωρίς τελειωμό, πλημμυρισμένο από άκομψα κουστούμια, σκισμένα δικτυωτά καλσόν και φθηνά αξεσουάρ. Άρματα που φοβάσαι μην πατήσουν το πλήθος και χαθεί. Άρματα χωρίς χρυσόσκονη και λάμψη, πώς να αρέσουνε στον κόσμο; Το χαζοκούτι, κατάφερε να μας κάνει όλους ανόητους, είτε διαφωνούμε, είτε συμφωνούμε, αυτή είναι η αλήθεια. Το προσμετράει από καιρό στα κατορθώματά του. Να παρακολουθούμε όλους εκείνους, που σε κάποια άλλη εποχή, μιλώντας πάντα για το σήμερα, θα ήταν απλά λίγοι.
Όχι, δε θα ήθελα να μειώσω κάποιον. Άρα, δε θα ήθελα σε καμία περίπτωση, πρώτα από όλα, να μειώσω τον εαυτό μου. Το ξέρω πως κατά κάποιον τρόπο οι συγκυρίες με εξαναγκάζουν βέβαια. Ποιος είναι αυτός που υποστηρίζει ότι υπάρχουμε ακόμα σε ένα δημοκρατικό περιβάλλον; Καθημερινά λες, δεν μπορεί, κάποιος θα βρεθεί να μου πιάσει τα χέρια και να με τραβήξει από την κόλαση, αλλά στον απολογισμό της μέρας λες, ρε δεν πάτε όλοι στο διάολο; Εκεί που είμαι εγώ δηλαδή; Γιατί στην κόλαση, θες να γίνεις και εσύ κακός και να δεις και τον άλλον δίπλα σου να βράζει στο καζάνι του, μπας και πάρεις θάρρος και νοιώσεις πως δεν είσαι ο μόνος που δεν αξίζει δεκάρα τσακιστή. Μόνο τότε δε θα νοιώσεις λίγος, αφού κατάφερες να κάνεις έναν άλλον άνθρωπο να πονέσει παραπάνω από εσένα και έναν άλλον άνθρωπο να σχολιάσει αυτό που έκανες για εκείνον τον καημένο. Όποιος βιαστεί να βγάλει συμπεράσματα, πως είμαι εγώ αυτή που περιγράφω παραπάνω, ίσως και να κάνει λάθος. Μακάρι να ήμουν μόνο εγώ. Μακάρι να ήμουν απλά ένας κακός άνθρωπος. Μα είμαστε πολλοί ο ένας ανάμεσα στον άλλον που πονάμε το ίδιο και οι ερωτήσεις που βγαίνουν από το στόμα μας είναι τόσο όμοιες όσο και οι σταγόνες της βροχής. Το μίσος και η οργή μας είναι τόσο ίδια, όσο οι κρίκοι μιας αλυσίδας.
Ξέρετε τι με ενοχλεί μέσα σε όλα και περισσότερο από όλα; Γίναμε η χώρα του πάνελ και της κριτικής. Έχουμε που έχουμε τα προβλήματά μας να τρέχουνε με ταχύτητα φωτός, έχουμε και το κάθε καρυδιάς καρύδι να σχολιάζει ανεξέλεγκτα τους πάντες και τα πάντα. Να μιλάει περί ανέμων και υδάτων. Αυτοί να είναι στους τελευταίους ορόφους του ουρανοξύστη και εμείς μπουλούκια στο ισόγειο, που βρωμάει μούχλα και υγρασία. Πως γίνεται όλοι να έχουν άποψη για όλα; Μα όλοι τα ξέρουν όλα; Όλοι γελούν με τον άλλον; Και άμα γελούν με τον άλλον, γιατί δε γελούν και με τον εαυτό τους; Γιατί για να κάνεις χιούμορ, θα πρέπει και να το δέχεσαι, άρα μάλλον θα ήταν καλό να ξεκινάς πρώτα με εσένα. Ίσως έτσι, να γίνεις λίγο πιο συμπαθής σε εκείνον που δεν καταλαβαίνει γιατί τον έστησες στο τοίχο.
Τι ρούχο φόρεσε; Πως το συνδύασε; Γιατί βγαίνει με εκείνον; Γιατί χώρισε; Γιατί έχει νεύρα; Γιατί γέμισε τα στήθη της με σιλικόνη; Γιατί έτσι γουστάρει ρε φίλε. Γιατί από σένα τα πήρε; Και γιατί εγώ θα πρέπει να το ξέρω τέλος πάντων; Ηλίθιες πληροφορίες, γεμάτες φλυαρία και υπέρογκα λόγια, δήθεν σοφά και κάπως έτσι γεμίζουν οι εκπομπές και τα κανάλια και τα σαλόνια μας και ο κόσμος όλος. Γεμίσαμε κακιασμένες, γυναίκες και άντρες, κυρίως άντρες, δυστυχώς, όλες κακιασμένες, να έχουν τη τελευταία κουβέντα στο στόμα, να θέλουν να μας απασχολούν με τα ψευτοκατινιάσματά τους. Φθηνές παραγωγές, φθηνά ρεπορτάζ, φθηνές κουβέντες και η ενημέρωση να πηγαίνει περίπατο. Όλα και όλοι πουλημένοι. Όλοι και όλα αδιάφοροι, που κοίτα να δεις όμως τι ωραία που μας κάνουνε κουμάντο!
ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ! Η ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΚΑΙΓΕΤΑΙ! ΕΧΟΥΜΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑ! ΕΛΕΟΣ!
Μέσα σε αυτό τον αναβρασμό του φτωχού θεάματος, ευτυχώς, υπάρχουν ακόμα δυο τρεις που κάνουν τη διαφορά, λένε ίσως κάτι που να μας ενδιαφέρει, μας κάνουν λίγο να γελάσουμε. Μα δεν είναι αρκετοί. Η μειοψηφία, ποτέ δεν μπόρεσε να γίνει μάζα. Παραμένει μονάχα, ένα μόνο στενό σε ολόκληρη τη λεωφόρο, πόσα αμάξια να μαζέψει και αυτή η δύστυχη; Να τα στοιβάξει το ένα πάνω στο άλλο; Αδύνατον!
Συμπέρασμα; Είναι λίγες οι στιγμές που γνήσια γελάμε. Και είναι πολλές οι μέρες που τα χείλη μας παραμένουν ερμητικά κλειστά. Λυπάμαι που περνούν οι μέρες έτσι κενά, κάποτε λέγαμε, ας μεγαλώσουμε επιτέλους για να ζήσουμε πέντε πράγματα και τώρα που μεγαλώνουμε, φοβόμαστε μήπως γεράσαμε πολύ γρήγορα και αν θα προλάβουμε να ζήσουμε έστω και ένα μας όνειρο. Φτάσαμε στο σημείο να προσευχόμαστε να έχουμε πράγματα που άλλοτε ήτανε δικά μας. Είναι δυνατόν αντί να κερδίζουμε έδαφος να χάνουμε και αυτά που είχαμε κατακτήσει; Δηλαδή, είναι σα να πάει κάποιος στον Αρχιμήδη και να του πει, «δε το βρήκες εσύ τελικά, που μου φώναζες Εύρηκα και Εύρηκα» ή να πάει στον Κολόμβο και να του κουνήσει το δάχτυλο, λέγοντάς του «δεν ανακάλυψες εσύ την Αμερική βρε κακομοίρη», ή να πεις στο Σοφοκλή «φιλαράκο, αν νομίζεις ότι εσύ έγραψες την Αντιγόνη, πλανάσαι πλάνη οικτρά»! Τι πρέπει να μας απασχολεί περισσότερο; Ότι θα ζήσουμε φτωχά; Ότι δε θα ζήσουμε; Ή ότι θα αναγκαστούμε να πεθάνουμε για να μη ζήσουμε αυτά που πρέπει να ζήσουμε;
ΜΑ ΤΙ ΛΕΩ; ΕΔΩ ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΕΙ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ.
ΕΔΩ ΑΚΟΜΑ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΠΟΡΕΙ, ΕΓΩ ΠΟΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΘΑ ΠΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΩ; ΠΟΤΕ ΘΑ ΨΗΦΙΣΩ;
ΕΔΩ ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΚΩΘΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΕΚΛΑ ΤΟΥ ΝΑ ΠΕΙ, ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΓΑΜΗΘΕΙΤΕ!
Είναι τώρα αυτό σωστό να μιλάμε έτσι απαισιόδοξα εμείς οι νέοι άνθρωποι που ακόμα σπουδάζουμε; Όχι. Δεν είναι σωστό. Για αυτό και ανοίγουμε ακόμα το χαζοκούτι. Μπας και δούμε κάτι εκεί και μας δώσει ελπίδα. Όχι μόνο μας ενημερώσει, αλλά και μας ανοίξει τα μάτια. Μας ξυπνήσει. Μας βγάλει από το κουκούλι μας. Μα το μόνο που βλέπουμε, είναι βγαλμένα φρύδια, καμένα ξανθά μαλλιά, τους πάντα ίδιους ανθρώπους που δεν μπορεί, θα πεθάνουν στο πλατό, και εκπομπές που δεν έχουν καμία απολύτως ενότητα. Α! Και να μην αφήσω απέξω τις πανηλίθιες διαφημίσεις που μας παίρνουν τα αυτιά! Το μόνο που βλέπουμε είναι δήθεν μια ενωμένη κυβέρνηση, υποσχέσεις, λόγια επίδειξης και ιδέες που ανήκουν στη σφαίρα άλλου γαλαξιακού συστήματος.
Και μέσα σε όλα, ακούω κάπου, πως διαδικτυακό κανάλι, κάποιοι είπαν γερμανικό, κάποιοι είπαν αλβανικό, δεν έχει σημασία, κάνει τη ζωή μας ριάλιτι. Πώς να τους κατηγορήσεις, αφού εμείς πρώτοι, έχουμε καταντήσει ένα ριάλιτι; Ένα πάνελ; Ένα ξεκατίνιασμα; Από πού πήραν το θάρρος νομίζετε; Ποιος τους το έδωσε; Και αφού θέλουν να παίξουν εκείνο το παιχνίδι, γιατί δε ρωτάνε τους δικούς τους που είναι τόσα χρόνια στη χώρα μας και δηλώνονται ως άνεργοι στον ΟΑΕΔ, οι άλλοι μισοί παράνομα και ότι περίσσεψε μπαίνει στα σπίτια μας και μας κλέβει ότι είναι δικό μας, να τους πει; Αυτοί το παίζουν χρόνια αυτό το παιχνιδάκι, θα ξέρουν καλά. Και ποιος είναι αυτός που γέμισε μια μουσική με στίχους για τον πρωθυπουργό το δικό μας; Σκάρτος. Άδικος. Φαταούλας. Δε λέω. Αλλά είναι δικό μας πρόβλημα και ίσως άμα μας αφήνατε όλοι εσείς οι ξένοι να το λύσουμε μονάχοι μας, να μην είχαμε τελικά και τόσο μεγάλο πρόβλημα μεταξύ μας. Εμείς δανειζόμαστε τα χρήματα και τις εντολές σας και εσείς δανείζεστε τη ζωή και το αίμα μας.
Πώς να τους σταματήσεις να μιλούν για εσένα, όταν η δική μας εικόνα είναι μονόλογοι ανθρώπων για τις ζωές των άλλων; Πώς να τους κλείσεις τα στόματα, όταν δεν έχεις τη δύναμη να κόψεις τις γλώσσες εκείνων που λένε πολλά για μερικά νούμερα τηλεθέασης; Πώς να μη γίνεις όμοιος, ψεύτης και κακιασμένος, όταν γύρω σου όλοι έχουν ήδη μεταμορφωθεί σε ανθρωπόμορφα τέρατα;Και στη τελική, πως ζητάς να επιβιώσεις όταν το καράβι του Νώε έφυγε και εσύ έμεινες απέξω;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου