Αυτό που μου άρεσε πάντοτε στα Χριστούγεννα και μου αρέσει ακόμα δηλαδή, είναι όλη αυτή η ανεξήγητη ευτυχία που βγαίνει από μέσα μας, λες και ξαφνικά ποτίζονται οι πόλεις με κόκκους χαράς. Εντάξει, παραδέχομαι πως υπάρχουν κάποιοι φανατικοί του Σκρουτζ, που γκρινιάζουν και βαριούνται όλη αυτή την καλή χαρά που βρίσκεται γύρω τους, αλλά μήπως θυμάστε στο τέλος τι παθαίνει εκείνος ο γκρινιάρης γεράκος; Χαίρεται και αυτός! Με τη βοήθεια του "κοινού" βέβαια, αλλά ποιος άνθρωπος γεννήθηκε μόνος για να πεθάνει και έτσι; Οπότε αυτό που ακούγεται από εδώ και από εκεί ως φήμη, πως τα Χριστούγεννα δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ένα μαγικό φίλτρο που έχει τη δύναμη να μεταμορφώσει τη θλίψη σε τόνους χαράς και όρεξης, μάλλον τελικά είναι αλήθεια.
Φέτος, τα πράγματα είναι πιο δύσκολα με την κρίση και τις μειώσεις σε μισθούς, τα χαράτσια, την κακοποίηση της προσωπικής ευτυχίας, αλλά άμα βάλεις στο ραδιόφωνο να ακούσεις πέντε έξι τραγουδάκια με το θέμα των γιορτών, να δεις που όλα θα σου περάσουν για μια στιγμή. Όχι, δε λέω πως τα προβλήματα εξαφανίζονται ως δια μαγείας στο κόκκινο τσουβάλι του Αη Βασίλη, αλλά τουλάχιστον γίνεται μια φιλότιμη προσπάθεια να καταλάβει κανείς, πως πέρα από το μαύρο και το γκρι, υπάρχουν και άλλα χρώματα στην παλέτα και πως τελικά αυτό που λέει ο λαός πως η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή, ε, μάλλον είναι και αυτό πραγματικότητα. Τα Χριστούγεννα φέτος τα χρειαζόμαστε ακόμη περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά. Και τις γιρλάντες του και τα παραμύθια του και όλα τα γλυκά του. Όλα αυτά τα στοιχεία του που πουλούν ζεστασιά στους ανθρώπους είναι απαραίτητα. Αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια.
Το μεγάλο ψέμα είναι οι υποσχέσεις που ακούμε καθημερινά και που ελπίζαμε, οτι τουλάχιστον κοντά στις γιορτές, μία από αυτές θα έμπαινε κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο στο σαλόνι μας, δίπλα ακριβώς από τη φάτνη μας. Αλλά φαίνεται πως μερικοί, φροντίζουν να κλέβουν τα δώρα των άλλων, χωρίς να υπολογίσουν τις συνέπειες και τα ανθρώπινα συναισθήματα. Δεν πειράζει. Στα παραμύθια των Χριστουγέννων, πάντοτε υπήρχαν τα κακά καλικαντζαράκια που τρυπώναν με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο μέσα στα σπίτια των ανθρώπων και πειράζαν τα πράγματά τους. Αλλα αυτό, δε στέρησε ποτέ από κανέναν τα Χριστούγεννά του.
Θέλω να πω, πως επειδή ζω σε ένα σπίτι που βρίσκεται πολλούς ορόφους ψηλά και από εκεί απλώνεται από τα παιδικά μου χρόνια κιόλας το βλέμμα μου σχεδόν σε όλη την Αθήνα, έχω μάθει από εκεί πάνω, να βλέπω τα προβλήματα πολύ μικρά, σχεδόν συρρικνωμένα, και θα συμβούλευα να κάνετε και εσείς το ίδιο. Ίσως κάποιοι, να χρειαστεί όντως να ανεβείτε σε μια ταράτσα κάποιου κτιρίου, για να διαπιστώσετε πόσο μικρός είναι ο κόσμος μας. Πρέπει να το κάνετε. Το χρωστάμε όλοι στους εαυτούς μας. Γιατί οι στιγμές με ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα μας, μας αγαπούν και τους αγαπούμε, δεν είναι δεδομένες και μπορούν να χαθούν από τη μία στιγμή στην άλλη. Και κάτι μέρες σαν αυτές, που το κλίμα είναι λιγάκι πιο φιλικό και ευαίσθητο, ίσως θα πρέπει να το αφήσουμε να μας επηρεάσει, με τον ίδιο ακιβώς τρόπο που επιτρέπουμε ένα σωρό άλλα γεγονότα να μας πειράζουν τη διάθεση, και να εκτιμήσουμε κάποια πράγματα που μας συμβαίνουν, λίγα ή πολλά, δεν έχει καμία σημασία, χωρίς γκρίνια, χωρίς μιζέρια, χωρίς δηθενιές. Γιατί οτι εύχεσαι και οτι αισθάνεσαι, αυτό παίρνεις πίσω στο τέλος.
Οπότε... ξεκίνα να μετράς αντίστοιχα για τα Χριστούγεννα και πρόσεχε τι εύχεσαι γιατί Santa is ALWAYS coming to town....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου