-->δε θα με ένοιαζε να στείλω το βιογραφικό μου και στο τελευταίο τυχόντα. Όταν θα μου έλεγε η γιαγιά μου, "παιδί μου, κάνε υπομονή, κανείς δε χάνεται", εγώ δε θα την αμφισβητούσα και θα γυρνούσα το κεφάλι από την άλλη για να μη με δει που σκάω από το κακό μου.
-->δε θα με ένοιαζε να παίρνω μέρος σε διαγωνισμούς που στήνονται σε ιστοσελίδες για να κερδίσω ένα κοσμηματάκι. Θα πήγαινα κατευθείαν στο κατάστημα και θα έπαιρνα και ένα και δύο και όσα μου άρεσαν.
-->δε θα μελαγχολούσα τόσο συχνά που θα έβλεπα τα αεροπλάνα να ταξιδεύουν. θα έμπαινα σε ένα και θα ταξίδευα στον κόσμο.
-->θα ασχολιόμουν αποκλειστικά με αυτό που αγαπώ. Το βιβλίο, τη συγγραφή, το θέατρο. Ακόμη και αν χρειαζόταν να "χτίσω" τη δική μου εταιρεία από την αρχή.
-->δε θα πρόσεχα τόσο τη διατροφή μου, ούτε θα έβαζα τη μπάλα του πιλάτες στο χαλί από μόνη μου και θα κουνιόμουν πέρα δώθε. Θα είχα κάποιον άλλον να τα κάνει για μένα.
-->δε θα ανησυχούσα για πολλά που ακούγονται στα μέσα ενημέρωσης. Ούτε για τις απεργίες στο μετρό, ούτε για το χαράτσι της ΔΕΗ, ούτε για το ποσοστό της ανεργίας, ούτε για την ακρίβεια στο πετρέλαιο. Θα ήταν όλα αυτά πολύ μακρινά... Βλέπετε κανένα να ανησυχεί στη χώρα μας για τον πόλεμο στο Ιράν;
-->δε θα μπορούσα να κλάψω που φέτος τα Χριστούγεννα η πόλη μας θυμίζει νεκροφόρα σε έρημο τόπο σε ταινία του Χίτσκοκ. Που το Σύνταγμα σκύβει το κεφάλι του αμίλητο, να υπομένει τη τιμωρία του να παραμείνει αφώτιστο και αυτά τα Χριστούγεννα. Θα βρισκόμουν στο Λονδίνο ή τη Βιέννη, εκεί που όλα είναι στολισμένα από τον Οκτώβρη.
-->δε θα φοβόμουν να γυρίσω μετά τις 6 μόνη μου στο σπίτι, μήπως και μου κλέψουνε τη τσάντα ή μου χαράξουν το πρόσωπο για να μου πάρουν ένα παλιό τηλέφωνο ή καποιες σημειώσεις της σχολής. Θα είχα κάποιον να με φυλάει και ας είχα τα ίδια ακριβώς πράγματα στη τσάντα ή και περισσότερα.
-->δε θα έλεγα, "να κάνω παιδί;τρελάθηκες;και τι θα τρώει;ρίζες του βουνού;"
-->Μπορεί και να έβλεπα τηλεόραση. Τόσο πολύ μάλιστα, που να νομίζω πως όλα όσα συμβαίνουν εκεί μέσα, είναι η ζωή μας όλη, διαγράφοντας έτσι λίγο λίγο το δώρο των προσωπικών στιγμών.
-->θα είχα και πλούσιες φίλες και πλούσιο γκόμενο και όλοι εμείς οι πλούσιοι θα χαλάγαμε τα λεφτά μας στα "νυχτάδικα", στα ινστιτούτα, στη Μύκονο, στο Ροβανιέμι.
-->θα είχα και πλούσια κουπ και ας φαινόμουν σα γίδι μετά το ξύρισμα για πουκάμισο και λίγο πριν μπει στο φούρνο πλάι στις πατάτες και το δεντρολίβανο.
-->δε θα παιδευόμουν εκατό χρόνια με μίξερ και λαδόκολες στην κουζίνα για να φτιάξω τις συνταγές των μεγάλων σεφ. Θα έκανα πάρτι και θα τους καλούσα να μου μαγειρέψουν. Ή θα πήγαινα στα εστιατόριά τους κάθε τρεις και λίγο.
-->θα γινόμουν το κορίτσι που τα δοκιμάζει όλα με την πρώτη. Και το extreme sport και τη ζούμπα και όλα. Πόσο καιρό να φας άλλωστε στο μανικιούρ; Θα βαρεθείς κάποτε. Επίσης ότι μου έλεγαν να διορθώσω σωματικώς θα το διορθωνα. Γυμναστική στα χέρια, βαράκια στα πόδια, πατινάζ και μάσκες σστη ξηρή τρίχα, λιγότερο λίπος στα πλαϊνά...να συνεχίσω;
-->θα γινόμουν εύκολα ηθοποιός και ας μην είχα σπουδάσει. Θα σπούδαζα μετά. Αφού θα ήξερα όλη την Αθήνα, η έλλειψη γνώσεων ή ταλέντου, δε θα ήταν πρόβλημα. Και μόλις θα έπαιζα δεξιά και αριστερά, θα γινόμουν κάτι άλλο γιατί θα είχα βαρεθεί.
-->Μάλλον θα ήμουν ένας ευτυχισμένος άνθρωπος καθώς θα κοίταζα την άπλα της θάλασσας που θα ξεπετάγονταν από τα πανάκριβα μπονζάι από το πανάκριβο σπίτι μου με τα μωσαικά και τα έπιπλα Chesterfield.
...Δεν είμαι όμως φτωχή και ας μην είμαι πλούσια. Είμαι άνθρωπος, χωρίς ταμπέλες και εύχομαι για πράγματα, χωρίς να σταματήσω να ελπίζω. Γελάω και κλαίω και έχω φίλους και φίλες και βγαίνω και περνάω καλά και την επόμενη μέρα δεν πάω πουθενά γιατί τα λεφτά ξοδεύτηκαν και μελαγχολώ και βρίζω το σύστημα και τους πολιτικούς και αλλάζω κανάλι όταν βλέπω για την ανεργία ...
Αν η ζωή ήταν φτωχή, δε θα υπήρχαν ούτε οι φτωχοί, ούτε και οι πλούσιοι. Δε θα υπήρχε η Άνοιξη, ούτε τα καλοκαίρια. Δε θα υπήρχαν τόσα ρούχα στις βιτρίνες, ούτε τόσα προιόντα στα ράφια. Θα ήμασταν πολύ λιγότεροι και θα είχαμε πολλά περισσότερα. Θα είχαμε μισές επιθυμίες και τα όνειρά μας θα ήταν πιο απλά. Αν ήμουν πλούσια, θα ήθελα να μπορούσα να είμαι ακόμα άνθρωπος που μπορεί και δε χάνει το χιούμορ του. Που στο τέλος της μέρας μπορεί ακόμα να ονειρεύεται. Που να πιστεύει για πάντα, πως για να ξυπνήσεις, πρέπει πρώτα να κοιμηθείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου