Ηθοποιός δε σημαίνει φως

Είμαι πολύ απογοητευμένη. Αν γίνεται και περισσότερο να είμαι,δε το ξέρω.Μπορεί. Ίσως. Γιατί όχι; Αλλά ειλικρινώς, αυτό που βλέπω να γίνεται γύρω μου, πια γίνεται και μέσα μου και δε χωράει άλλο. Μπουκώσαμε, πως το λένε;! Έχω κουραστεί να ακούω τις φιλοσοφίες του καθενός, δε θα κουραστώ να ακούω τις συμβουλές, προς Θεού, μην παρεξηγηθώ κιόλας, αλλά πραγματικά, υπάρχει κάτι εκεί έξω σε πράσινο που αξίζει να περιμένουμε (εκτός από το Πασοκ), που ονομάζεται ελπίδα; Αν υπάρχει, εγώ δε το βλέπω και δε το είδα και τόσο καιρό που το ψάχνω. 

Λένε, πως όταν εύχεσαι κάτι, κακό ή καλό, το σύμπαν κατά έναν περίεργο τρόπο, στο γυρίζει πίσω. Εγώ δεν εύχομαι πολλά πράγματα. Μάλλον λίγα για ένα ολόκληρο σύμπαν. Αλλά φαίνεται πως είναι αρκετά απασχολημένο για να ασχοληθεί τώρα με τις δικές μου επιθυμίες. Η ζωή μας όλη έχει γίνει μία λίστα προτεραιότητας. Εγώ τις λίστες γάμου ήξερα. Λίστες δώρων δηλαδή. Και τις λίστες σούπερ μάρκετ, αν και ούτε και αυτές τις κατάλαβα ποτέ. Δε θα άλλαζα με τίποτα την απόλαυση που σου προσφέρει ο κόσμος του μάρκετινγκ. Το ίδιο ακριβώς προϊόν σε έξι διαφορετικές συσκευασίες. Σα να σου συστήνεται η Μαρία στα ισπανικά. Μαρία Χοσέ Αρμάντο Γκαλανίκα κλπ κλπ και είναι το ίδιο πρόσωπο. Και κάπως έτσι είχα πάρει τις λίστες με καλό μάτι, αλλά αυτές μου την έφεραν πισώπλατα,μπαμπέσικα και με ξεγέλασαν. Και δεν έχουν πλάκα έτσι. "Γειά σας. Για την ακρόαση. Τι νουμεράκι είμαι;". Με κοιτάνε και μου λένε με τα μάτια, δε θέλετε να ξέρετε. Τους κοιτάς και ξέρεις, πως αν καταφέρεις να μπεις μετά τους πεντακόσιους, είσαι θριαμβευτής. Θες τη δουλειά πολύ. Αλλά δε θέλει το σώμα σου πια, που κρυώνει, πεινάει, βαριέται, αφυδατώθηκαν τα έσω και τα έξω σου. Διότι όλη αυτή την ώρα που εσύ παίζεις angly birds στο κινητό σου, διαβάζεις ξανά και ξανά το ίδιο βιβλίο, μιλάς κανά μισάωρο στο τηλέφωνο με τον έναν και άλλο ένα μισάωρο με τον άλλον,περνούν και χάνονται άνθρωποι σαν και εσένα, που έχουνε μεν άλλο όνομα, αλλά τελικώς στο τέλος της ημέρας καταλήγουν να είναι το ίδιο ακριβώς προϊόν στο ράφι. Και αυτοί και εγώ. Και η γνωριμία έχει κάπως έτσι. "Μαρία". "Χάρηκα. Άννα." "Ρύζι και εσύ;" "Ρύζι και εγώ". Κάτι άλλα, περί μεγάλης καριέρας και πολλών δουλειών στο θέατρο, στο σινεμά στη τουβού και δε ξέρω εγώ που αλλού, που ακούγονται πολύ, πάρα πολύ, τα προσπερνάω και τα αφήνω να κάθονται με τα ελαττωματικά προϊόντα.Διότι οι "καριερίστες",έχουν έρθει ήδη στην ώρα που θέλουν αυτοί, έχουν μπει μέσα, τα είπαν, πήραν και το ρόλο και εσύ, μετράς ακόμα για το νούμερό σου, όπως και πριν. Τριακόσια ενενήντα εννιά... τριακόσια εννενήντα εννιά; Ακόμα εδώ είμαι;! Και ο απέναντι μετράει ακόμα τους ρόλους του στο θέατρο.

Εγώ προσωπικά, δεν είμαι μόνο απογοητευμένη για αυτό. Είμαι και για άλλα. Γιατί το παραπάνω, είναι απλώς ένας μικρόκοσμος. Κάτι σα το στρουμφοχωριό, μόνο που στο δικό μας το χωριό δεν πίνουμε όλοι χόρτο. Που θα πρεπε δηλαδή, γιατί για δες τα Στρουμφάκια πως τη βρίσκουν με τα μανιτάρια τους. Προς Θεού, δε παροτρύνω κανέναν να πάρει ναρκωτικά, αλλά μήπως πρέπει; Οι μικρόκοσμοι είναι το δείγμα της πολιτείας μας. Πάρτε για παράδειγμα την πολυκατοικία σας. Λειτουργούν όλα ρολόι; Ποιος δεν έχει τον σπασίκλα γείτονα που σου χτυπάει την πόρτα για ψύλλου πήδημα; Τον αόρατο γείτονα, που δεν έχει χρόνο να ασχοληθεί; Το γείτονα που μαλώνει τα παιδιά του, τον άντρα του, τη μάνα του, τον "άλλον" στο τηλέφωνο, το σκύλο του, τη γάτα του και όποιον βρει μπροστά του. Το γείτονα που βιάζεται να λήξει η συνεδρίασις προκειμένου να δει την εκπομπή των εννιά και να την πέσει;

Δε τα έχω μπερδέψει στο μυαλό μου. Ούτε τα βγάζω από εκεί μέσα με μια τσιμπίδα, λες και δεν υφίστανται. Είναι μπροστά μας. Τα βλέπουμε. Τα πατάμε. Πέφτουμε πάνω τους. Έλεος πια. Τίποτα δε γίνεται και τίποτα δεν αλλάζει. Οι ίδιοι και οι ίδιοι και οι ίδιοι και οι ίδιοι και τα ίδια και όλα τα ίδια, τίποτα να μην αλλάζει, τίποτα να μην ελπίζεις, τρένα να περνάνε, άδεια, χωρίς επιβάτες, χωρίς πράσινα φώτα στον ορίζοντα, χωρίς μια μέρα που να πεις, αξίζει να κάνω κάτι παραπάνω. Μπόλικη απαισιοδοξία, μπόλικα βιογραφικά πεταμένα μέσα στο καλάθι, ψεύτικα χαμόγελα, άνθρωποι παγωμένοι αλά Σιβηρία και δηλώσεις προέδρων και υπουργών "όλα καλά" και "αφήστε με να ολοκληρώσω". Αυτό το τελευταίο είναι που με ανησυχεί περισσότερο από όλα. Ακόμα, δεν έχουν ολοκληρώσει. Ακόμα δεν είδαμε τίποτα με μαθηματική εξίσωση. Ακόμα να χτυπήσει το τηλέφωνο; Ένας πάντως, ΗΘΟΠΟΙΟΣ, τα δε και τα πε καλά: "Υπάρχει μόνο ένας νόμος. Κάνε το πρώτος, κάνε το μόνος σου και συνέχισε να το κάνεις". Τάδε έφη Αλ Πατσίνο και εμένα μου μοιάζει με συμβουλή. Εσένα;