Θα ήθελα τώρα, να μπορώ να βρίσκομαι σε έναν κόσμο που θα υπάρχει περισσότερη ειλικρίνεια.Λέμε τώρα.Ας πούμε, γιατί να είναι σωστό να διαχωρίζεται η μπουγάτσα με κιμά από τη μπουγάτσα με κρέμα και το ΦΠΑ στη μία να διαφέρει από της άλλης και να μη μπορώ εγώ να επιλέξω σήμερα να κάνω εκείνο και αύριο το άλλο; Μπορώ ακόμα να κλείνω τα μάτια και να ονειρεύομαι. Και μ΄αρέσει. Το θεωρώ θράσσος στις μέρες μας, αλλά αναπόφευκτα συμβαίνει, που σημαίνει πως ακόμα μέσα μου κυλάει ποτάμι με ζωή, που έχει ορμή, κατεύθυνση, πορεία. Όλα τα ποτάμια κάπου καταλήγουν, έτσι δεν είναι; Είτε σε θάλασσα και χάνονται για πάντα, είτε στη δική τους αφετηρία και τσουλούν από την αρχή, είτε σε λιμνούλες που τα εγκλωβίζουν. Τα ποτάμια με λίγα λόγια, δεν μπόρεσε κανείς να τα σταματήσει, ούτε με φράχτες, ούτε με τίποτα.
Κάπως έτσι είμαστε αυτοί που κάτι γίνεται τη μία μέρα και νομίζουμε οτι η τύχη μας πάχυνε λιγάκι στους γοφούς, άσχετα αν την επόμενη μέρα ανεβαίνει πάνω στη ζυγαριά και βλέπει τα κιλά της να ξανά πέφτουν. Η τύχη λένε, αγαπάει τους τολμηρούς και χτίζει λαχτάρες για εκείνους που δε την πίστεψαν και για να είμαι ειλικρινής, το δεύτερο σκέλος, κάπως με σκιάζει και τελικώς είναι αυτό που με κρατάει σε μία κάποια ισορροπία.
Είναι πολύ εύκολο για έναν άνθρωπο που χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του να βουτήξει στο κενό, ζητώντας κάτι λιγότερο, κάτι περισσότερο αδιάφορο από όλα όσα έχει κάνει, αλλά υπάρχει κόλπο να αλλάξει αυτό το σκηνικό και είναι τόσο απλό, για όλους τους ανθρώπους. Κλείνεις τα μάτια και ονειρεύεσαι για κλάσματα δευτερολέπτων πως πετάς. Έτσι δεν έκαναν και τα παιδιά της Μαίρη Πόπινς; Εντάξει, όχι ακριβώς έτσι. Εκείνα χαμογελούσαν και πετούσαν με το γέλιο τους. Όσο πιο πολύ γελούσαν, τόσο πιο πολύ πετούσαν. Λάθος τα θυμάμαι; Κάντε αυτό αν σας αρέσει περισσότερο και να δείτε που θα πιάσει. Τουλάχιστον θα προλάβετε να ανεβείτε ψηλά, όταν θα νοιώθετε πως πιάνετε πάτο και από ψηλά, η θέα είναι πάντοτε ωραία.
Εκεί, μπορείτε πια να κάτσετε σε ένα σύννεφο και να σκεφτείτε, τι είναι αυτό που κάνατε λάθος και τι είναι αυτό που σας έχει σώσει μέχρι σήμερα. Και από εκεί, θα καταφέρετε να δείτε, έστω για πρώτη φορά, πως όλοι εκείνοι που φάνταζαν στα μάτια σας υπερήρωες ή υπέρογκα ικανοί να βρίσκονται στις θέσεις όπου βρίσκονται, μοιάζουν με μαύρα μερμήγκια. Μικρές κουκίδες που γεμίζουν τις γραμμές των δρόμων μαζί με όλους τους άλλους κοινούς θνητούς σαν και εσένα. Ε, ποια η διαφορά στο κάτω κάτω της γραφής; Και αυτοί και εσείς και οι άλλοι, όλοι ίδιοι φαίνεσθε. Σα τις μπουγάτσες. Είτε αλμυρές, είτε γλυκές, το φύλλο είναι το ίδιο. Το υλικό είναι που κάνει τη διαφορά και άμα πετύχει μια φορά η συνταγή, τότε μάλλον μπόρεσες να βρεις τη λύση. Υπομονή θέλει. Στους 180 βαθμούς, δεν είναι και τόσο ευχάριστα. Αλλά αν καταφέρεις να βγεις από εκεί μέσα αλώβητος, κάτσε και απόλαυσε τους άλλους να λιγουρεύονται τη τύχη σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου