Περί αποφθεγμάτων και άλλων σοφών λόγων

Τι είναι μικρό,χωράει πολλά πράγματα και όταν το γεμίσεις τελικά,κάποια τα ξεχνάει σαν μην μπήκαν ποτέ εκεί μέσα;

Αυτές τις μέρες,το ομολογώ.Ήμουν ιδιαίτερα απασχολημένη με τα δικά μου "ψυχολογικά",τόσο,ώστε να μην καταλαβαίνω οτι και ο διπλανός μου,τα ίδια "ψυχολογικά'" προφανώς διαθέτει μέσα στη ψυχούλα του.Στο χάος όλου αυτού του κλιματος μιζέριας που γεννά το δίδυμο κρίση-θλίψη,εγώ,ευτυχώς,συναντώ ξανά τους δικούς μου φίλους και τους αγαπάω ακόμη περισσότερο.Το νόμισμα τελικώς έχει δύο όψεις. Την καλή του την πλευρά και την σκάρτη.Αυτή που δε συμπαθεί κανένας.Φοβάμαι καμιά φορά τη δύναμη που κρύβουμε εμείς οι άνθρωποι ανάμεσα στις σκέψεις και τον εγωισμό μας και πόσο εύκολα τα "θέλω" μας μπορούν να γίνουνε ζωή ή ποτάμια που πλημμύρησαν και πνίξαν πόλεις,χωριά,ψυχές,συναισθήματα,όνειρα,επλίδες...

Λεπτές ισορροπίες.Ευαίσθητες.

Ωραίο είναι να τολμάς αυτό που θέλεις,αλλά δεν είναι ωραίο να θέλεις να τολμάς τη δυστυχία του άλλου.Πιο απλά;Η κρίση ξεπερνιέται αγκαλιά με τους αγαπημένους σου,μόνο όταν τους ακούς και στέκεσαι κοντά τους.Όχι απέναντί τους.Δίπλα τους.Γιατί εκεί έξω,ο κόσμος είναι άγριος και να δεις που τα παραμύθια βγαίνουν αληθινά και οι "κακοί" τους είναι τέρατα μεγάλα,σα δεινόσαυροι, που θέλουν να σε κάνουν μια χαψιά,όταν βρεθείς μόνος με το καλαθάκι σου στο δάσος και αν εσύ δε γνώρισες ανθρώπους μέχρι σήμερα που μπόρεσες να αγαπήσεις και να αγαπηθείς,δε συνάντησες ακόμα κάποιους που αν τους πιάσεις τα χέρια θα γίνετε όλοι μια γροθιά,τότε βιάσου και άσε κατάχαμα ψωροπερηφάνειες,κομπλεξισμούς και δηθενιές.Έρχονται δύσκολες μέρες, και στο κελάρι,αν κλειστείς μονάχος για να σώσεις το τομάρι σου από τα όπλα των βαρβάρων και αφήσεις απέξω κόσμο,δε γίνεσαι έτσι ήρωας και μόνος σου πεθαίνεις.

Τι είναι μαλακό;Έχει πολλά νεύρα και μπορεί να πεθάνει από ανία;

Που λέτε,αυτές τις μέρες,με όλα αυτά που γίνονται,εγώ έχω μπει σε μια διαδικασία δημιουργικότητας.Έτσι δε γίνεται μετά από μια μεγάλη στεναχώρια;Έρχεται η παραγωγικότητα.Και μαζί με την παραγωγικότητα και οι ιδεές και μαζί με τις ιδέες ο προβληματισμός και η αναγνώριση.Η αναγνώριση λοιπόν,είναι ένα μεγάλο βήμα άμα θέλεις να γίνεις έστω και λίγο καλύτερος άνθρωπος.Μαθαίνεις να ζεις με το πρόβλημα και όχι μέσα σε αυτό.Και από εκεί,μπορείς να ακούσεις,να δεις,να αγναντέψεις τα λόγια των άλλων.Δε λέω πως χαίρομαι που ζούμε κάτω από έναν κλοιό φόβων και ανασφάλειας και πως αυτό μας κινητοποιεί να αναζοπυρωθούμε και να αφουγκραστούμε τους γύρω μας,όχι δε λέω αυτό,απλώς πιστεύω με το χέρι στην καρδιά πως οι δύσκολες μέρες είναι ικανές να διευκολύνουν την καθημερινότητά σου,όσον αφορά το κεφάλαιο "ξεσκαρτάρισμα ζωής".Να ξεκαθαρίσουν στο τελος της μέρας τι είναι αυτό που σου απομένει και αν αυτό που κράτησες,αξίζει να το έχεις.

Τι είναι μπλεγμένο και πολύ πολύ κοφτερό;

Κάπου διάβασα και μ'άρεσε,πως θα μπορούσε άλλωστε να μη μ'αρέσει,πως οι άνθρωποι, ποτέ δε λένε τόσα ψέματα, όσα μετά το κυνήγι, στη διάρκεια του πολέμου και πριν τις εκλογές.Αυτό,το είπε ο Όττο Φον Μπίσμαρκ,ένας Γερμανός καγκελάριος,πολλά χρόνια πίσω.Η ιστορία πάνω κάτω,αποδεικνύει το σκληρό της πρόσωπο σε εμάς τους Έλληνες,που υποστηρίζουμε πως τα ξέρουμε όλα.Η ιστορία,αφήνει ξεκάθαρα πάνω στο τραπέζι του μίτινγκ των λαών,ορθάνοιχτους τους φακέλους της που λένε σε μεγάλες γραμματοσειρές,πως οι Γερμανοί δε βρίσκονται τυχαία στην καλή πλευρά-φιλέτο της Μονόπολης,αλλά κατόπιν συλλογικού στοχασμού και δαιμόνιας στρατηγικής και πως εμείς,οι πάντα καλοί Έλληνες, παίζουμε ακόμα με τις υποθηκευμένες κάρτες,κάνοντας τη ζωή τους πιο εύκολη.Το απόφθεγμα είναι ένα:Εμείς οι Έλληνες δε ξέρουμε καθόλου να παίζουμε επιτραπέζια.

Το παζλ των σοφών ρητορικών λόγων δεν είναι μάλλον και τόσο δύσκολο αμα ασχοληθείς λίγο περισσότερο μαζί του.Οι Γερμανοί,φαίνεται να έχουν μελετήσει καλά κάθε τους κίνηση πριν κουνήσουν από το ταμπλώ τα πιόνια τους.Την ίδια πάνω κάτω περίοδο,ένας γνωστός σε όλους Γερμανός, ο Καρλ Μαρξ,είπε πως καλύτερα από όλα είναι ένα άθλιο τέλος,παρά μια αθλιότητα χωρίς τέλος.Και ύστερα,κάποια χρόνια αργότερα,ξεκινάει το εφιαλτικό ταξίδι στον Α' Παγκόσμιο πόλεμο και τελειώνει μόνο,όταν η Γερμανία το 1918,αποφασίζει να υπογράψει ανακωχή.Τυχαίο;Δε νομίζω!

Τι είναι γεμάτο,πονηρό και καταστρώνει σχέδια;

Αυτό που θέλω να πω είναι απλό.Σε όλη μας τη ζωή βρισκόμαστε εκεί που μας τοποθετεί ο Γερμανός.Δεξιά μας λένε,εκεί βολευόμαστε.Αριστερά;Δεν έχουμε πρόβλημα.Πουλάμε τα αυτοκινητά τους,αγοράζουμε τα τρόφιμά τους,ξεπουλιόμαστε ταυτόχρονα και εμείς.Υπήρξαν έξυπνοι Έλληνες που άφησαν πίσω τους κείμενα γεμάτα,καυστικά,επίκαιρα μέχρι και σήμερα.Έχουμε ιστορία ομολογουμένως,αλλά δεν είναι αρκετό αυτό για να σωθούμε από τον πάτο της θάλασσας.Ένα σωσίβιο δε σώζει ολόκληρο το έθνος.Ο Σωκράτης,ο Πλάτωνας,ο Αριστοτέλης ήταν και είναι πολλοί με αυτά που είπαν,αλλά "λίγοι" από τη θέση που βρίσκονται.Εμείς,τι ιστορία θα αφήσουμε στα δικά μας τέκνα;Την παλιά;Οι εποχές έρχονται και φεύγουν και καθημερινά ξυπνάμε σε ένα σύμπαν αναμνήσεων,σε έναν κόσμο που οι νεκροί είναι περισσότερο ζωντανοί από εμάς που αναπνέουμε στα αλήθεια.

Γιατί εμείς οι Έλληνες πιστεύουμε οτι είμαστε τόσο έξυπνοι όσο κανένας άλλος Ευρωπαίος;Γιατί θεωρούμε τους Αμερικάνους αμερικανάκια του junk food και τους Κινέζους...κινέζους και εμάς τόσο ικανούς;Πιστεύουμε αληθινά πως είμαστε ικανοι και αν είμαστε γιατί πονάμε τόσο;Από έναν ικανό λαό,δεν έπρεπε να τρέχει τόσο αίμα.Ή μήπως κάνω λάθος;

Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι,ακούω να λένε,εννοώντας την ηγεσία αυτού του τόπου.Το ψάρι βρωμάει γιατί είναι ψάρι,απαντάω εγώ,εννοώντας ξεκάθαρα πως ή κάνεις για τη δουλειά που διάλεξες ή σε βάλανε ή δεν κάνεις.Τέλος.Σήμερα,είδα τον πρωθυπουργό σε μια επίσκεψή του σε μια έκθεση,στη τηλεόραση πάντα, να γελάει σα το παιδάκι που το βουτάνε πρώτη μέρα στη θάλασσα,δηλαδή θέλει να γελάσει αλλά φοβάται κιόλας,μη ξέροντας τι να πει,ψελλίζοντας κάθε του συλλαβή αμήχανα,γιατί κανείς δε βρέθηκε να του γράψει ένα κειμενάκι πριν μπει σε εκείνη την αίθουσα.Είδα ακόμα το φάντασμα-πρόεδρο της Δημοκρατίας,να μπαίνει κυριολεκτικά με τα μούτρα μέσα στο χαρτί που του έδωσαν για να διαβάσει μπροστά από τις κάμερες,χωρίς φυσικά να του πούνε,θεωρείται προφανώς ευκολονόητο,κάνε το μια πρόβα πριν το ξεστομίσεις Χριστιανέ,να παρατονίζει τα λόγια του,να εκμηδενίζει με τόση δύναμη το πλούσιο λεξιλόγιο των Ελλήνων και ξανά είπα.Το ψάρι βρωμάει γιατί είναι ψάρι.Και τα συμπεράσματα δικά σας.

Τι είναι ονειροπώλο και όταν κοιμάσαι ταξιδεύει;

Μάλλον δεν είμαστε και τόσο έξυπνοι τελικά.Μάλλον είμαστε καλά,πολύ καλά βολεμένοι στον αφράτο εγωισμό μας,στον έρωτά μας για προσωπική δόξα,στην ανασφάλειά μας να μη γίνει κανένας καλύτερος από εμένα που έπιασα τη θέση και δε την αφήνω μέχρι να λιώσουν τα κόκαλά μου στην καρέκλα.Οι Αμερικάνοι είναι βλάκες.Οι Άγγλοι είναι γκέι.Οι Γάλλοι ανυποψίαστοι.Οι Ιταλοί μαφιόζοι.Οι Γερμανοί,κρυόκωλοι.Σε όλους κάτι μπορούμε και θέλουμε να προσάψουμε.Αλλά η ιστορία δείχνει οτι όσο εμείς επαναπαυόμαστε στις δάφνες του εγωκεντρισμού μας,οι Αμερικάνοι είπαν το "μη ρωτάς για ποιον χτυπάει η καμπάνα,χτυπάει για σένα".Οι Άγγλοι είπαν πως "η ελευθερία ενός ατόμου πρέπει να φτάνει μέχρι εκεί που δεν παραβιάζει την ελευθερία των άλλων".Οι ανυποψίαστοι Γάλλοι,μάλλον ήταν οι πιο εύστοχοι με το "κάθε χώρα έχει την κυβέρνηση που της αξίζει",οι Ιταλοί από την άλλη,ως μαφιόζοι υπήρξαν περισσότερο ωμοί με το "αν θέλεις ειρήνη,να ετοιμάζεσαι για πόλεμο" και όσο για τους παγωμένους Γερμανούς,η καγκελάριός τους, Άνγκελα Μέργκελ,είπε το Μάρτιο που μας πέρασε στις Βρυξέλλες, "καλύτερα να βγει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη,διότι η αλληλεγγύη της Ένωσης προς αυτή τη χώρα δε συνιστά μια καλήν απάντηση στα προβλήματά της".Άσχετα αν προσφάτως το αναίρεσε με απειλητικό μάλιστα τρόπο. Όλοι αυτοί λοιπόν που εμείς δήθεν κοροϊδεύουμε σε συναντήσεις στα καφενεία,στις πλατείες,στη δουλειά, κατάφεραν και να πουν και να γράψουν σπουδαία λόγια,προφητικά,που εμείς συνεχίζουμε να αγνοούμε μέχρι και σήμερα εκνευριστικά επειδικτικά.

Κανείς δεν άκουσε τον λυπημένο Σεφέρη,να λέει πως "όπου και αν πάω η Ελλάδα με πληγώνει".Κανείς μας δε τον πήρε ποτέ στα σοβαρά και είχε τόσο δίκιο.Τι κάναμε όλοι;Τι κάνουμε όλοι;Τους Κινέζους!Έτσι δε το λέμε;Κάνει την πάπια,άρα κάνει τον Κινέζο;Λυπάμαι που φυσάω πάνω στη μεγάλη φούσκα μας που έχουμε φτιάξει με επιτυχία όλα αυτά τα χρόνια,αλλά οι αφελείς Κινέζοι,δε σταμάτησαν ποτέ να λένε αλήθειες αναμεταξύ τους,πράγματα σοφά,που αν τα πιστεύαμε έστω και για λίγο,δε θα ανάβαμε μόνοι μας φωτιές μέσα στο ίδιο μας το σπίτι.

Το μυαλό! Η απάντηση σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα είναι το μυαλό.

Ονειροπώλο,κοφτερό,να ταξιδεύει,αφήνοντας πίσω του σκέψεις που του χαλάνε τη διάθεση,καταστρώνοντας σχέδια,άλλοτε πανούργα,άλλοτε γεμάτα πλούσια συναισθήματα,μικρό μα τόσο πελώριο,με νεύρα ολόγυρά του,ευαίσθητα μη σπάσουν και μείνει μόνο.Το μυαλό φίλοι μου.Αυτό τουλάχιστον,το διαθέτουμε όλοι.Και οι Έλληνες και οι Γερμανοι και οι Άγγλοι,όλοι.Ο Θεός εκεί,δεν έκανε διακρίσεις.Ας το βάλουμε επιτέλους σε λειτουργία πριν μας πάρουν και το τελευταίο εσώρουχο που κρέμεται στο σκοινί της βεράντας μας.Και δεν πειράζει.Να ρίξουμε τα μούτρα μας,αν είναι ανάγκη, για μια φορά, και να ακούσουμε τους Κινέζους τι έχουν να μας πούνε.Εξάλλου,δεν έχουν άδικο που λένε πως δεν πρέπει να φοβόμαστε τα αργά βήματα,αλλά την ακινησία.Έχουν;Αν αυτός ο κόσμος άκουγε για λίγο την ιστορία,τότε δε θα έκανε τα ίδια λάθη.Αν εμείς πιστεύαμε στη δύναμή μας,δε θα ξανά ψηφίζαμε ποτέ,τα ίδια πρόσωπα.