Ας μιλήσουμε για το Παρίσι

Ας μιλήσουμε λίγο για Παρίσι...

Θέλω να ζήσω τη ζωή του Αλαντίν.Τι σχέση έχει τώρα ο Αλαντίν με το Παρίσι θα αναρωτιέστε.Έχει.Και πολλή στενή μάλιστα.Απόψε,έπιασα τον εαυτό μου να ζηλεύει αυτόν τον νεαρό κλέφτη των παραμυθιών.Ήξερε τόσο καλά να σκαρφαλώνει στο μαγικό χαλί του και με τις γαλάζιες φουστανέλες του που ανεμίζουνε στον άνεμο, να γυρίζει γύρω από τον κόσμο,για να διαλέξει στο τέλος το μέρος που θα του πήγαινε περισσότερο για εκείνη τη νύχτα!

Συγχωρέστε με,αλλά επιθυμώ να γίνω τόσο επιπόλαιη αυτό το βράδυ,γιατί μου δίνει θάρρος να το ζητάω,όλη αυτή η μαγεία των στιγμών,που πιστεύουμε σε αυτή με τόσο πάθος οι ονειροπώλοι.Θέλω να αποκτήσω και εγώ λοιπόν ένα τέτοιο χαλί,σαν αυτό του Αλαντίν,να γαντζώσω τις γροθιές μου ανάμεσα στα κρόσια του και να φτάσω κάποτε στο Παρίσι.Δε φταίω εγώ που η φαντασία μου μεταμορφώθηκε ξαφνικά σε ένα κακομαθημένο κορίτσι που ζητάει παράλογα να ζήσει τις χίλιες και μια νύχτες.Ο Woody Allen είναι υπεύθυνος για όλα.Και απόψε,δεν είμαι μόνο εγώ θυμωμένη μαζί του,αλλά πολύς κόσμος που έπεσε θύμα στην έμφυτη αρετή του να προκαλεί με τα έργα του ακραία συναισθήματα.

Με ποιο δικαίωμα στο κάτω κάτω της γραφής,αποφασίζει να μπει έτσι ξαφνικά στις ζωές μας και να μας τις κάνει άνω κάτω;Δεν μπορείς να συμπεριφέρεσαι έτσι σε ονειροπώλους ανθρώπους Mr Allen.Είναι σα να κλέβεις από τη μάνα το μωρό της.Εγώ μάνα δεν είμαι,αλλά αν ήμουν,δε θα ήθελα σε καμία περίπτωση να μου πάρουν μακριά το μωρό μου.Θα το εκτιμούσα ιδιαιτέρως αν το άφηναν στην ησυχία του,δηλαδή εκεί όπου ανήκει,όπως και το ίδιο καλά θα εκτιμούσα την επιθυμία του Mr Allen να αφήσει στη θέση του το μυαλό μου,τη φαντασία μου,τη λογική μου και να μη με ξεσηκώνει βραδιάτικα με τις κινηματογραφικές του εικόνες γύρω από την πόλη του φωτός.

Το κοινό μυστικό όλων εμάς που πέσαμε απόψε στην ίδια παγίδα σε εκείνη την κόκκινη αίθουσα, ήταν πως αυτό το βράδυ,κανείς δε θα γυρίσει πραγματικά πίσω στο σπίτι του.Η Αθήνα κάτι τέτοιες ώρες φαίνεται πολύ άδεια και ο Mr Allen θα πρέπει κάπως να επανορθώσει για αυτό,φέρνοντας τον εαυτό του προς τα μέρη μας και κάνοντας μια εξίσου καλή ταινία στη δική μας πόλη.Ίσως κάπως έτσι να τη δούμε με καλύτερο μάτι την Αθήνα και εμείς που τη ξεχνάμε,ώστε να εκτιμήσουμε τα σημεία της εκείνα που φροντίζουν κάποιοι να σβήνουν καθημερινά από τη μνήμη μας.

Μα τι όμορφο που είναι το Παρίσι όμως!Είναι πραγματικά ένα μπουκέτο φωτογραφιών που ταιριάζουν το ίδιο καλά σε όποιο σημείο και αν τις βάλεις.Είτε βρεθούν στο τοίχο του σαλονιού,είτε κορνιζαριστούν στο νου σου,δε χάνουν ποτέ το χάρισμά τους να παραμένουν ζωντανές κάθε λεπτό της ημέρας και να σε ταξιδεύουν.Και εκεί που περιμένεις πως μες στη νύχτα θα κουραστούν και θα ξαπλώσουν να ξαποστάσουν,εκείνες γίνονται ασυγκράτητα ζωηρές και σε πηγαίνουν από το ένα μέρος στο άλλο.Βέβαια αυτό το γνωρίζει καλά κάποιος που διαλέγει να δει μία τέτοια ταινία,οτι δηλαδή θα φουσκώσουν τα μυαλά του με αέρα και θα μελαγχολήσει λίγο πριν πέσει για ύπνο που παρέμεινε τελικώς καθηλωμένος στην ίδια πόλη και δεν μπόρεσε το ίδιο βράδυ κιόλας να πάει εκεί που βρέθηκε για δύο μόνο ώρες με ένα εισιτήριο των δέκα ευρώ.

Απόψε όμως,το χαλί του Mr Allen,μας έστειλε ακόμη πιο μακριά από όλη αυτη τη μαγεία που το μυαλό σου συλλαμβάνει τόσο εύκολα και εγώ κατάλαβα,πως ο Mr Allen κατάφερε καλά να κρύψει τόσα χρόνια οτι ο αυτός είναι ο Αλαντίν που μεγάλωσε και συνεχίζει να πετάει πάνω από τα κεφάλια μας.Μόνο που κουράστηκε να ταξιδεύει μόνος και έτσι άλλαξε το όνομά του από Αλαντίν σε Άλεν και χωρίς να το καταλάβουμε,μας πέταξε σχεδόν σε μια εποχή μπουχτισμένη από ζωγραφική,συγγραφικά όργια,ποιητικές εντάσεις και το περίεργο είναι πως κανείς μας δεν πόνεσε από αυτό το χτύπημα.Ο ήρωας της ταινίας παρακολουθούσε το κορμί του να στέκεται απέναντι σε ονόματα που γνώριζε μόνο μέσα από τα βιβλία και να συστήνεται με τον Χέμινγουαιη ή τον Νταλί,προφανώς  είχε συμφωνήσει με τον Mr Allen,να μας κάνει να γελάσουμε με τις στιγμές αμηχανίας του μπροστά σε ανθρώπους που δε συναντάς πια στη μέση του δρόμου,αλλά δυστυχώς για αυτόν,το πείραμα απέτυχε.Ο Mr Allen κατάφερε να μας ξεγελάσει όλους και είμαι σίγουρη,πως βρισκόταν κάπου εκεί γύρω και έτριβε τα χέρια του γελώντας,καθώς παρατηρούσε τα δικά μας πρόσωπα να βυθίζονται σε μια λήθη ζήλειας.Ξάφνου,μια ολόκληρη αίθουσα μεταμορφώθηκε σε μία πελώρια μάζα δυστυχίας,που δε μπόρεσε ποτέ να κλέψει έστω και λίγο από τη μαγεία του Αλαντίν και να πετάξει εκείνη την ώρα σε ένα από τα μέρη που περνούσαν με θράσσος μπροστά από τα μάτια μας.

Καλύτερα να σταματήσω εδώ.Εγώ,δεν είμαι κριτικός τέχνης.Ένας απλός ταξιδιώτης είμαι για απόψε,που αρνείται να θυμηθεί οτι μπήκε στο αυτοκίνητο και γύρισε πίσω στο διαμέρισμά του,μια νύχτα χωρίς βροχή,διασχίζοντας απλώς την Αττική Οδό και όχι τη λεωφόρο των Ηλυσίων Πεδίων.Μέρες τώρα,παρακολουθώ όλη αυτή την ασχήμια γύρω μας,από τους δρόμους,τους δήθεν νεόπλουτους΄Έλληνες σε καλοδιακοσμημένες καφετέριες,τα πεταμένα αποτσίγαρα στους δρόμους,τους ναρκωμανείς με τα σακίδια στον ώμο και τα τσακισμένα τους γόνατα να σωριάζονται ο ένας πάνω στον άλλον και όλοι  μαζί επάνω σου μπροστά από την Εθνική Βιβλιοθήκη και ψάχνω να βρω τι είναι αυτό που μου λείπει περισσότερο από αυτή την πόλη.

Μου λείπει λίγο Παρίσι.Λίγο Λονδίνο.Να καθίσω κάπου και να ζήσω το όνειρο.Να παραγγείλω έναν καφέ και να μυρίσω το άρωμά του.Να περπατήσω στο δρόμο και να βρεθώ μπροστά από ζωγραφιές και εικόνες.

Το λυπηρό στην όλη η ιστορία,είναι πως ο κόσμος διψάει για θέαμα.Θέλει πολύ τη τέχνη,αλλά δε βρίσκει πουθενά πια μπράτσο να πιαστεί.Το είδα με τα μάτια μου σε πρόσφατη συγκέντρωση βιβλιοφάγων στη ταράτσα της πόλης,είδα το μένος τους για ανάγνωση,τη λαχτάρα τους για περισσότερες κόπιες.Δυο μέρες πριν από αυτό,έπεσα πάνω σε έναν κεντρικό δρόμο,κλειστό από αυτοκίνητα και με πρόχειρα τοποθετημένους λεπτούς κώνους,που έκαναν όμως για τα καλά τη δουλειά τους,μικρά παιδιά,γεμάτα από εφηβεία,τόλμησαν να αφήσουν στην άκρη την καθημερινή εικόνα της Αθήνας και έβαλαν στο παιχνίδι μαρκαδόρους,σπρέυ και μπογιές στους τοίχους μιας γέφυρας.Και αγάπησα με τόση δύναμη τα χέρια εκεινων των παιδιών,που δεν μπορούνε άλλο να κρατήσουνε τα χρώματα μέσα τους.

Οι τέχνες είναι γύρω μας κάθε μέρα,μας φωνάζουν,αλλά η σάτυρα,ο αυτοσαρκασμός,η δυστυχία,η βία και οι φόροι,κατάφεραν να την εξοστρακίσουν από τη χώρα μας και εγώ κουράστηκα πια να έχω τόση ανάγκη να πάω κάπου,να κλείσω την πόρτα γερά και να ζήσω το παραμύθι.Που πήγε όλη αυτή η μαγεία;Γιατί δεν υπάρχει πια στη χώρα μας;Γιατί όλα κινούνται γύρω απο τον όρο κατάθλιψη;Γιατί πάγωσαν οι αίθουσες των μουσείων;

Ανάγκη για ένα καλό κομμάτι τέχνης.Αυτή η έλλειψη γεννά απολειφάδια θλίψης και τα ξερνά πάνω στα πρόσωπα μας με μίσος.Είδα ανθρώπους που έμαθαν να δημιουργούν,να χάνουνε την πίστη στην έμπνευσή τους,να αποθαρρύνονται,να μαθαίνουν καινούργια λόγια που δε τα ήξεραν πιο πριν και μάτωσε η ψυχή μου.Τι κρίμα να χάνεις αυτό που έχεις μέσα στην καρδιά σου.Τι κρίμα να το αφήνεις να στο πάρουν τόσο εύκολα!Τείνω να πιστέψω, οτι οι μεγάλες εποχές της καλλιτεχνίας,μάλλον ανήκουν στο παρελθόν και πως ο δικός μας αιώνας,είναι τελικά το αδύναμο παιδί ολόκληρης της οικογένειας.Δε το έχω πιστέψει όμως ακόμα βαθειά μέσα μου και αυτή είναι η διαφορά ενός ονειροπώλου από έναν ρεαλιστή.Αρνούμαι να περάσω για πάντα στην απέναντι όχθη,γιατί μια στο τόσο,το τσιμέντο γύρω μου ζωντανεύει και γεμίζει πλήθος.Και τότε παίρνω θάρρος και περιμένω.

Εχθές,όλοι κάτι είχανε να πούνε για τον πολυτάλαντο και ευρηματικότατο,μακαρίτη πλέον, Steve Jobs,ακόμη και άνθρωποι που δεν ήξεραν μέχρι και το θάνατό του ποιος ήταν.Από το πουθενά,ξεφύτρωσαν διαφημίσεις βιβλίων για τη βιογραφία του και σκέφτηκα,πόσο οδυνηρό είναι να περιμένεις να πεθάνει ένας καλλιτέχνης για να κάνεις τόσο ντόρο γύρω απο το όνομά του!Ο κόσμος λέει,πως από εκεί καταλαβαίνεις πραγματικά την αξία ενός αληθινού καλλιτέχνη,από τη μεταθανάτια αναγνώρισή του,αλλά αυτό νομίζω πως είναι μια καλή δικαιολογία των ημερών μας,να δίνουμε λίγότερη προσοχή σε κάποιον που αξίζει.Εξάλλου,ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί κάποιος να είναι τόσο "χρήσιμος" εφόσον φύγει από τη ζωή, αφού όσο είναι ζωντανός,με μια καλή κουβέντα,μπορεί να γίνει ακόμη χρησιμότερος.

Όπως και να έχει πάντως το πράγμα,εγώ εχθές ειπα καλύτερα να σωπάσω και να μην πω τίποτα για το θάνατό του και ας εκτιμώ βαθύτατα το έργο του.Εχθές,έφυγε ένας πραγματικά μεγάλος καλλιτέχνης της εποχής μας,που ήτανε αναγνωρισμένος ζωγράφος και αντί για πίνακα πίσω του,άφησε μια συστάδα ηλεκτρονικών έξυπνων gagdets.Με αυτό,εγώ αισθάνομαι κυρίως μπερδεμένη,δηλαδή δε ξέρω αν θα πρέπει να χαρώ που η τεχνολογία χάρη σε εκείνον έγινε τόσο πλούσια και συνάμα τόσο κομψή,πετώντας στο καλάθι των αχρήστων υπερμεγέθη πληκτρολόγια και χοντροκομμένα κουτιά ή αν θα πρέπει να λυπηθώ,που ένας τέτοιος καλλιτέχνης "κλάπηκε" τόσο εύκολα από τον κόσμο των υπολογιστών και δεν άφησε πίσω του ούτε έναν πίνακα που να συναγωνίζεται ας πούμε τον Μονέ ή τον Πικάσσο.

Εκείνος ο ήρωας στη ταινία,γύρισε πίσω στο χρόνο και γνώρισε ανθρώπους που έλαμψαν μέσα από τις δημιουργίες τους.Προσπάθησε να μας πείσει πως το παρόν φαντάζει πάντοτε τόσο ωχρό μπροστά σε μια δεκαετία που διαλέγουμε εμείς οι άνθρωποι να αγαπάμε περισσότερο για τους δικούς μας λόγους,αλλά τελικά,αντ'αυτού, εγώ έμεινα με τη γεύση οτι θέλω ακόμη,τόσο πολύ, να γυρίσω στα 20s,που συμπτωματικά είναι και η αγαπημένη μου εποχή.Και αναρωτιεμαι.Τι θα γινόταν σε μια αντίστροφη περίπτωση;Δηλαδή,αν όλοι εκείνοι οι καλλιτέχνες,έμπαιναν στο μέλλον,στη δική μας ζωή,του 21ου αιώνα και ζούσαν μέσα στις πολυτέλειές μας,μακριά από πολέμους και ήχους τσάρλεστον;Τι θα είχανε να πούνε εκείνοι για εμάς;Θα συναντούσαν ποτέ κάποιον πραγματικά μεγάλο καλλιτέχνη;

Η ζωή μας γέμισε ένα σωρό κίτρινα μικρά χαρτάκια σημειώσεων με συμβουλές που σε οδηγούν κατευθείαν στη τρέλα.Ποιος κρεμάει πια στο ψυγείο του τη λέξη σε αγαπώ στη σύντροφό του;Ποιος χαίρεται πραγματικά που σε βλέπει;Ποιος έχει τη διάθεση να σε βοηθήσει να ανοίξεις τα φτερά σου;Ποιος είναι δίπλα σου να σε πιάσει άμα πέσεις;Τίποτα πια δεν είναι ίδιο ή το ίδιο χαρούμενο και τίποτα πια δε γίνεται τέχνη.Και για να υπάρξει ποίηση,πρέπει να υπάρχει μέσα στο σπίτι σου ζωή,γεγονότα και χαρτάκια στο ψυγείο που να γράφουν σ αγαπώ.Και εγώ κουράστηκα να ζω σε μια πόλη,που οι λάμπες της καίγονται η μία πίσω από την άλλη τη νύχτα και τη μέρα γεμίζει από κόσμο δυστυχισμένο που το σώμα του τον οδηγεί εκεί που έχει να πάει,αλλά το μυαλό του δεν μπορεί άλλο να τον ακολουθήσει.

Έχω ανάγκη να δω τον κόσμο να διασκεδάζει,να χορεύει,να ταξιδεύει και ας είναι το ταξίδι με το μετρό από τη μία στάση στην άλλη.Έχω ανάγκη να μη μαθαίνω τις ειδήσεις.Έχω ανάγκη να συναντήσω σε κάποιο στενό της πόλης μας ένα μικρό Παρίσι και εκεί,κάτω από τον αόρατο πύργο του Άϊφελ,να βγάλω μία φωτογραφία με αληθινά χαμόγελα ανθρώπων που τα μάτια τους λάμπουν κάτω από τον ήλιο της πόλης και να τη στείλω στον Mr Allen.Έχω ανάγκη να ανοίξω μια μέρα τα μάτια μου και να βρίσκομαι και εγώ πίσω στο χρόνο,στην Αθήνα των παιδικών μου χρόνων,που οι δρόμοι της Αχαρνών ήταν γεμάτοι από τραπεζάκια κουτσομπόληδων και οι καταστηματάρχες φίλοι ο ένας με τον άλλον.Έχω ανάγκη να ζήσω λίγη ομορφιά στη δική μου εποχή και ας μην είναι μεσάνυχτα στο Παρίσι.